อนุทิน 106721

อ่านไดอารี่พ่อจบก็ทำให้ฉันได้รู้ว่า  การที่เราต้องเป็นพ่อเป็นแม่ใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย  

พ่อบันทึกไว้ว่าไม่ใช่เรื่องยากที่จะเลี้ยงดูลูก ๆ ให้มีร่างกายที่แข็งแรงสมบูรณ์ทั้งสองคน  แต่ลูกบางคนเลี้ยงใจดูจะยากกว่า โดยเฉพาะเจ้าลูกคนเล็ก บทที่ไม่เอาอะไรกับใครก็ดูเหมือนว่าลูกจะนุ่มนิ่มเกินไปจนน่าเป็นห่วง  แต่บทไม่ยอมใครมันก็มีเหตุมีผลจนคนเป็นพ่อคนต้องจำนนกับตาดำ ๆ คำถามซื่อ ๆ  ของมัน  [ อ้าว ๆ ไมพ่อจ๋าเขียนแบบนี้เนี่ย ^^" ]

พ่อว่าบางครั้งความเด็ดเดี่ยวของฉันทำให้พ่อกลัวใจอยู่หลายครั้ง " ในบันทึกของพ่อเขียนไว้ว่าเคยตั้งคำถามกับฉันเมื่อตอนแปดขวบว่าโตขึ้นเก๋อยากทำอะไร ลูกสาวคนเล็กตอบว่าอยากเป็นทหาร พ่อถามฉันว่าทำไม เจ้าลูกสาวคนเล็กตอบว่าไปช่วยเพิ่มรั้วให้ชาติ [ ขำตัวเองจริง ๆ เอ่อ ! แมนไป ๆ  ] แล้วรู้ไหมว่ารั้วของชาติทำไมถึงหายไป ลูกสาวตอบเสียงหนักแน่น รู้ซิ รู้แล้วกลัวไหมเรา ลูกตอบผมว่าไม่กลัว  เพราะใคร ๆ ก็ต้องตาย ขนาดลุงเบิ้มยังตายเลยไม่ใช่หรอคะพ่อ ลูกคนนี้ทำให้ผมอึ้ง [ ฮ่า ฮ่า...หนูมาอ่านตอนนี้ก็อึ้งค่ะพ่อ ] 

จนมาตอนนี้ที่ลูกสาวคนนี้อายุ ๒๐ ปี  ผมตั้งคำถามเดิมกับลูกว่าเรียนจบแล้วอยากจะทำอะไร  ผมเห็นลูกฝึกงานช่วงปิดเทอมเพื่อเก็บชั่วโมงมาหลายเทอมแล้ว  นึกอดสงสัยมันไม่ได้ว่าที่หาย ๆ ไปเก็บชั่วโมงฝึกงานแอบไปเถลไถลที่ไหนหรือเปล่า ตามประสาของคนเป็นพ่อหรือเพราะแม่มันกรอกหูผมหรือเปล่าก็ไม่รู้ [ โหย....พ่อจ๋าก็นะ ฮ่า...ฮ่า.. ] ลูกสาวผมมันมีความคิดแบบที่ผมก็ไม่คิดว่าลูกจะตอบผมแบบนี้ หนูอยากเป็นมัคคุเทศก์ค่ะพ่อ  หนูทบทวนดูแล้วว่าหนูเหมาะกับมันที่สุด หนูไม่ชอบทำงานสบายค่ะพ่อจ๋า  หนูจำได้ว่าเวลาที่พ่อพาหนูไปไหนต่อไหนตอนเด็ก ๆ พ่อมักจะมีเรื่องเล่าสนุก ๆ ให้หนูฟังเพลิน ๆ ไปด้วย หนูอยากพูดภาษาอังกฤษแบบพ่อจ๋าก็เพราะพ่อคือแรงบันดาลใจให้หนูไม่กลัวภาษาอังกฤษและเรียนมันได้อย่างสนุกก็เพราะพ่อ ลูกทำให้ผมอึ้งอีกครั้ง เจ้าลูกคนนี้หายไปจากอกพ่ออย่างผม ไปฝึกงานได้สักสามอาทิตย์กลับบ้านมาตัวดำเหนี่ยง นอนหลับเป็นตายน้ำท่ามันก็ไม่อาบ  ผมจะไปปลุกก็กลัวโดนแม่มันว่า [ ฮ่า...ฮ่า..พ่อจ๋ากลัวเมียนะเนี่ย ]  ได้แต่รอลูกว่าเมื่อไหร่ลูกจะตื่นมาเล่าให้ฟังว่าไปฝึกงานมาเป็นอย่างไร  ผมเห็นซองสีขาวยาว ๆ จ่าหน้าซองถึงผมว่า  ถึงพ่อจ๋า.....ผมเปิดออกดูมีเงินจำนวนหนึ่งพันสองร้อยบาทกับการ์ดใบเล็ก ๆ ที่ลูกสาวคนเล็กของผมเขียนไว้ว่า  เงินจำนวนนี้หนูให้พ่อจ๋าค่ะ เป็นการสะสมเงินของหนูที่ไปฝึกงานกับพี่ ๆ ทีละเล็กทีละน้อย  เป็นเงินก้อนน้อย ๆ ก้อนแรกของหนูที่ภูมิใจและอยากให้พ่อจ๋าค่ะ  ห้ามแบ่งแม่นะคะ เพราะหนูให้แม่แล้ว เยอะกว่าพ่อร้อยนึง ( พ่ออย่าเสียใจนะคะที่ให้แม่จ๋าเยอะกว่า มันเป็นเทคนิคอย่างนึงที่ทำให้แม่จ๋าเลิกบ่นนะค่ะพ่อ ) และเทอมนี้หนูก็ไม่ต้องขอเงินพ่อจ๋าจ่ายค่าเทอมด้วยค่ะ  ขอบคุณที่พ่อตามใจหนู ให้หนูได้ลองทำในสิ่งที่หนูไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป รักพ่อจ๋าที่สุดค่ะ  ลูกทำให้ผมอึ้งอีกครั้ง  ผมคงต้องปล่อยเขาจากอกผมซะที  ผมอยากบอกเขาว่า....เขาคือความภูมิใจของผม ถึงแม้ว่าแม่เขาอยากจะให้เขาดำเนินชีวิตตามกรอบเพียงใด  แต่ผมเชื่อว่าความคิด  ความรับผิดชอบ  ความเป็นตัวของตัวเองของเขา เขาจะต้องดำเนินชีวิตต่อไปได้หากปราศจากผมและแม่เขา

ฉันอ่านซ้ำไปซ้ำมา...ระหว่างรอยยิ้มและคราบน้ำตาสลับกันไป อดนึกไม่ได้ว่าเงินก้อนนี้ที่ให้พ่อจ๋าจะเป็นเพียงก้อนน้อยก้อนเดียวที่ฉันให้กับพ่อได้  เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้จูงมือพ่อเที่ยวตอนที่ฉันเป็นมัคคุเทศก์เหมือนที่พ่อพาฉันไปไหนต่อไหนเมื่อตอนเป็นเด็ก........

ฉันโชคดีมากที่ได้เกิดเป็นลูกของพ่อจ๋า  ที่เลี้ยงฉันมาแบบนอกลู่นอกทางของแม่จ๋าบ้างในบางครั้ง    

 

[Wasawat Deemarn]

เก็บไว้เป็น "บันทึก" น่าจะขลังกว่านะครับ คุณครู ;)...

ความรู้สึกพ่อแม่ ต้องเก็บเป็นหลักฐานชิ้นโต ๆ เลย

[โอ๋-อโณ]

เห็นด้วยกับอ.วัสค่ะ ว่าคุณครูน่าจะเอาไปเขียนเป็นบันทึกเก็บไว้ด้วยจะดีกว่า ใส่ใน "อนุทิน"เฉยๆค่ะ

[Wahoo_KrooKay]

• ขอบคุณ คุณ Wasawat  Deemarn ค่ะ

 

• ขอบคุณ คุณ  โอ๋-อโณ ค่ะ

 

• ได้จัดการบันทึกลงในไดอารี่เล่มเก่าของตัวเองที่หยุดเขียนไปตั้งแต่วันที่ ๑๖ กันยายน พ.ศ.๒๕๓๙ ( ตั้งแต่วันที่พ่อจ๋าเสีย ) คงประมาณได้สัก ๑๔ ปีแล้วนะคะ  และเพิ่งจะฉลองการเขียนบันทึกใหม่หลังจากที่อ่านไดอารี่ของพ่อเล่มนี้ค่ะ  ก่อนที่จะมาบันทึกในอนุทิน ของ gotoknow แห่งนี้   ^^
   
• ที่ตั้งใจเขียนลงในนี้เพราะมีความคิดแบบเบื๊อก ๆ ของตัวเองอยู่หน่อย ๆ ค่ะ กลัวว่าในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าหรือปีนี้ก็ไม่รู้ได้  ที่ Tablet   Ipad  Iphone  อะไรทั้งหลายที่กำลังจะเข้ามาแทนที่กระดาษธรรมดา ๆ ทำให้วัฒนธรรมการเขียน ไดอารี่จดหมาย  postcard หรือแม้แต่การส่ง ส.ค.ส. ค่อย ๆ หายไป  ก็เลยจัดการไว้ซะที่นี่เลย เผื่อวันใดวันหนึ่งข้างหน้าเกิดอุทกภัย น้ำท่วมจนเก็บข้าวของไม่ทัน  น้ำมาพากระดาษเปื่อย ก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ให้ได้เตือนใจตนเองและระลึกถึงความรักของพ่อซึ่งจะเปิดอ่านกี่ครั้งก็ไม่ยุ่ยไม่เปื่อย  ยกเว้นเน็ตมันจะล่มนะคะ ( กรรม  - -" )  เพราะมันจะเป็นแรงขับเคลื่อนให้ทำอะไรต่อไปที่ดีได้  เพราะสายตาของพ่อที่อยู่บนฟ้าคงจะคอยมองเราอยู่ห่าง  ๆ  
  

(@^_______^@)

 

 

[โอ๋-อโณ]

พี่ก็หมายความว่าคุณครูน่าจะเอาสิ่งที่เขียนใน อนุทินนี้ ไปเก็บไว้ในบันทึกที่บล็อก 

รวมเรื่องบันดาลใจ ของคุณครูก็น่าจะดีกว่าแค่เป็นอนุทินในนี้น่ะค่ะ เผื่ออยากกลับมาอ่านอีกก็จะค้นหาได้ง่ายกว่าในอนุทิน เพราะคุณครูอาจจะใช้คำสำคัญว่า พ่อ, แรงบันดาลใจ, ไดอารี่พ่อ อะไรแบบนี้น่ะค่ะ

[Wahoo_KrooKay]

• ขอโทษพี่ โอ๋-อโณ โดยด่วนด้วยค่ะ  ที่หนูเข้าใจไปคนละอย่าง - -"

 

• แฮ่ะ ๆ แต่สารภาพตามตรงว่ายังหาวิธีทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะ เพราะไม่ทราบว่าต้องทำอย่างไร  แต่ไม่คิดว่าที่บันทึกในอนุทินมันจะลบอัตโนมัติ หรือมันยังไงคะพี่ ???
  

 

• และเรียนพี่ โอ๋-อโณ ตามตรงว่าเห็นข้อความพี่ในบล็อกเก๋แล้ว  กลัวกัลยาณมิตรที่ดีอย่างพี่จะงอนหนู ^^"  เข้าไปดาวน์โหลดงานใน hotmail แล้วขึ้นคอมเม้นท์ของพี่มา  อ่านกลับไปกลับมาแล้วพาเก๋ใจเสียเลย  เลยต้องรีบมาตอบบล็อกพี่อย่างด่วนค่ะ  จะรอตอบตอนกลับมาจากต่างจังหวัดก็เห็นว่าไม่ได้การ  - -" หวังว่าพอจะให้อภัยครูโก๊ะ ๆ อย่างหนูได้นะคะ
  

 

• สวัสดีปีมะโรงนะคะ  สวัสดีปีใหม่อย่างไทย ๆ ให้แสงใหม่เป็นไออุ่นแห่งมิตรภาพอีกครั้งนะคะ พี่ โอ๋-อโณ
  
  

(@^________^@)

[โอ๋-อโณ]

คุณครูใช้เมนู"เพิ่มบันทึก"ที่ด้านบนน่ะค่ะ แล้วก็เลือกบล็อก "แรงบันดาลใจ"ที่คุณครูเขียนบันทึกไว้หลายบันทึกแล้ว นำสิ่งที่คุณครูได้จากไดอารี่คุณพ่อเขียนเป็นบันทึก แล้วก็ใส่คำสำคัญ ท้ายบันทึกเพื่อให้สามารถเชื่อมโยงไปถึงบันทึกได้ง่ายๆน่ะค่ะ อนุทินไม่ถูกลบหายไปไหนหรอกค่ะ แต่มันจะยากต่อการค้นหา เพราะมันไม่มีคำสำคัญ (keywords) ให้เราใส่น่ะค่ะ ไม่มีสารบัญ ไม่มีชื่อเรื่อง

ลองอ่าน คู่มือการใช้ GotoKnow (ฉบับย่อ) .pdf ดูนะคะ น่าจะทำให้เข้าใจระบบของ GotoKnow มากขึ้น สงสัยอะไรก็เขียนถามในอนุทินก็ได้ค่ะ พี่โอ๋และกัลยาณมิตรทั้งหลายใน GotoKnow ยินดีช่วยเหลือแน่นอนค่ะ 

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

อ่านไปยิ้มใ่ปกับความรู้สึกดีๆระหว่างพ่อ-ลูกผูกพันค่ะ..

[Wahoo_KrooKay]

• ขอบคุณพี่โอ๋อีกครั้งนะคะ  
  

 

• ขอบคุณพี่นงนาทค่ะ   
  

 

• ที่ติดตามอ่านอนุทินของหนู  ให้กำลังใจด้วยดอกไม้และความคิดเห็นอันมีค่า  รวมทั้งให้การอธิบาย  แนะนำ  ช่วยเหลือ  ทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยเจอตัวจริงกันเลยก็ตาม  แต่ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจในมิตรภาพนี้จังค่ะ  ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
  

(@^_____^@)