อนุทิน 102179

เหตุเกิดที่ห้อง ไอซียู

  จำได้ว่า กลับจากโรงพยาบาล มาทำงาน ได้ประชุมครูเล่าถึงบรรยากาศในห้องไอซียูให้ครูฟัง คือ เมื่อดมยาสลบ และถูกผ่าตัดสมอง หมอบอกหลับไป ๕ ชั่วโมงพอดี ตื่นมาก็อยู่ในห้องไอซียูเพื่อพักฟื้น ความรู้สึกอยากพักผ่อน และเจ็บหนึบๆ ที่หัว คุณหมอ(คนที่ ๔)หนุ่มและหล่อมากๆ ผู้มีหน้าที่ดูแลหลังผ่าตัด พบกันตอนเช้า ทักทายผมด้วยอาการยิ้มแย้มแจ่มใส ทราบว่า ผมเป็นครู จึงขออนุญาตคุยเรื่องครูรุ่นใหม่ ภาษาไทยไม่ค่อยเข้มแข็ง ท่านเสนอว่า ก่อนเข้าทำงานน่าจะมีการสอบภาษาไทยเพียวๆ สัก ๑๐๐ ข้อ ไม่ผ่านร้อยละ ๖๐ ไม่ให้เป็นครู เราก็นอนฟังไป ยิ้มและขำอยู่ในใจ หมอไทยก็สนใจการเรียนการสอนประถมฯ ท่านบอกว่าลูกเรียนอยู่ชั้นประถมฯ และท่องอาขยานไม่ได้เลย ทำไมครูของลูกจึงไม่สอน คุณหมอเล่าว่าสมัยท่านต้องท่องทุกเย็น ว่าแล้วท่านก็ยกตัวอย่างให้ฟัง ตั้งแต่ เด็กเอ๋ยเด็กน้อย..... วิชาหนาเจ้า...วิชาเหมือนสินค้า..........สุดท้ายท่านปรารภว่าอยากให้ลูกสนใจอ่านวรรณคดีไทยโดยเฉพาะ พระอภัยมณี ไม่ทราบว่าจะไปซื้อเล่มสมบูรณ์ที่ไหน ผมเลยแนะนำร้านหนังสือให้.....เรื่องนี้ผมคงจำไปชั่วชีวิต ว่าฟื้นขึ้นมา อาขยานก็สว่างไสวไปทั้งห้อง

[โอ๋-อโณ]

อ่านแล้วพลอยยิ้มไปด้วยค่ะ แต่พูดถึงแล้วน่าเสียดายจริงๆนะคะที่สมัยนี้ไม่มีให้เด็กๆท่องอาขยาน เป็นความละมุนละไมของชีวิตที่คนไทยเราน่าจะช่วยกันส่งต่อไปถึงลูกหลาน คิดว่าคนสมัยที่ท่องอาขยานเป็นนี่แหละที่ยังแต่งกลอนได้โดยธรรมชาตินะคะ