เวลาปัญหาถาโถมเข้ามามากๆ ผมมักนอน แฮะๆ ตอนผมเรียนมหาลัย มีวันหนึ่งปัญหาต่างๆในชีวิตมันสุกงอมพร้อมๆกันในวันนั้น เหนื่อยและล้าจนไม่อยากยืนอยู่ ณ จุดที่ต้องอยู่อีกต่อไป เผอิญวันนี้มีเรียนฟิสิกส์ควันตั้ม อาจารย์ก็พรรณาถึงความยิ่งใหญ่ของเอกภพ และจบลงด้วยคำว่า "เราก็เพียงเศษธุลีเล็กๆในความยิ่งใหญ่ของเอกภพ แต่แปลกตรงที่ว่าเรามักสำคัญผิดว่าตนเองเป็นศูนย์กลางของสรรพสิ่ง" จากวันนั้น ผมก็เลิกสำคัญผิดอีกเลยว่า ปัญหาของผมนั้นใหญ่หลวง และเวลาทุกใจ ผมจึงมักมองดูดวงดาว และบอกตัวเองว่า เรากับปัญหาต่างๆมันก็แค่เศษธุลี แต่คนบางคนมองท้องฟ้า บังเอิญจังเลย ว่าแต่ดาวดวงนั้นมันทำไมใหญ่โตอย่างนั่นหล่ะครับ