จากปากเซไปจำปาศักดิ์ แต่เดิมต้องนั่งรถโดยสารแล้วมาขึ้นเรือเฟอรี่ ข้ามฟากที่บ้านม่วง แต่ปัจจบันทางการลาวตัดถนนเส้นใหม่ลาดยางอย่างดี เลียบลำน้ำโขงจากปากเซถึงจำปาศักดิ์ ทำให้การเดินทางสะดวกสบายมากยิ่งขึ้น  แต่ช่วงผมไปนั้นลำบากหน่อยเพราะถนนกำลังก่อสร้าง ถนนแดงโร่ ฝุ่นตลบอบอวล หัวหางไม่ต้องพูดถึงมอมแมมไปตาม ๆ กัน

ผมถึงเมืองจำปาศักดิ์ช่วงบ่ายแก่ ๆ เลือกเช่าห้องพักที่ถูกที่สุด ในราคา 40 พันกีบ (160 บาท) ซึ่งก็ไม่เลวร้ายอะไรมากนัก มีที่นอน ห้องน้ำ พัดลม มีที่ชมทิวทัศน์ริมน้ำโขงแค่นี้ก็สุขใจ ไฮโซแล้วสำหรับชีวิตเดียวดายอย่างผม

ความจริงผมมาที่นี่เป็นครั้งที่ 2 โดยครั้งแรกผมมาท่องเที่ยวจริง ๆ  ผมไปชมมรดกโลกปราสาทวัดพู ชมวิถีชีวิตเมืองเก่า จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องมาเที่ยวชมอะไรอีกที่นี่....แต่ที่ผมมาเที่ยวนี้นั้นผมต้องการปลีกตัวเองออกจากโลกที่ผมคุ้นเคย มาสู่โลกใหม่ และหาเพื่อนใหม่ที่นี่

ผมเริ่มต้นการใช้ชีวิตที่จำปาศักดิ์ด้วยการเช่าจักรยาน ขี่เวียนไปรอบเมือง รอบที่ 1-2-3 .... อย่างไม่มีจุดหมายว่าจะไปหาจุดเริ่มต้นแห่งมิตรภาพที่ไหน จวบจนใกล้มืด ผมเลือกที่จะแวะพักดื่มเบียร์เย็น ๆ สักขวดที่ร้านขายของชำกลางหมู่บ้าน...ซึ่งที่นี่คือจุดเริ่มต้นแห่งมิตรภาพใน สปป.ลาว

การนั่งดื่มเบียร์คนเดียว...คงเป็นเรื่องแปลกของคนที่นั้น เขาคงคิดว่าผมอกหัก ตกงาน หรือหนีคดีมาจากไหนสักอย่าง ถึงได้มานั่งดื่มเบียร์อย่างเดียวดายที่นี่...ความสงสัยใคร่รู้ ไม่ได้ถูกเก็บงำไว้ในใจ "แม่ตู้น้อย" ซึ่งทำงานเป็นแม่บ้านให้ฝรั่งเจ้าหน้าที่มรดกโลกเป็นผู้เริ่มประเด็นในการสอบสวนผม

เจ้ามาแต่ทางได๋หล่า.....

คือจังมาผู้เดียว....

พักอยู่ไส.....

กินข้าวแล้วบ่......

คำถาม-คำตอบ นัวเนียนุงนัง เบียร์จากเริ่มต้นที่ 1 ขวดเพิ่ม เป็น 2 3 4...34 มิตรภาพที่เริ่มจากแม่ตู้น้อย เพิ่มเป็น พี่เพชร, พี่โล่, พี่มน, หัวหน้าการไฟฟ้า-ภรรยา, คุณนายเจ้าเมือง, พ่อเทียม...และคนที่แวะเวียนอีกมากมายที่ผมจำชื่อไม่ได้หมด เพราะหูตาลายจนแทบนับนิ้วไม่ครบสิบ...

คำตอบหนึ่งจากคำถามนับร้อย  คือคำร้องขอจากผม

"มักเมืองนี่หลาย อยากมาอยู่บ้านนี่หาเมียให้ข่อยจักคนแนเด้อ"

ในที่สุดงานเลี้ยงก็เลิกราเพราะเบียร์ในร้านนี้หมด....แม่ตู้น้อยนัดเลี้ยงกาแฟผมในวันรุ่งขึ้น...ขณะที่พี่เพชรรับอาสาไปส่งผมที่ห้องพัก....

 (ติดตามต่อ ตอน 3)

เลาะเมืองลาว 1