ตั้งแต่ผมเปิดประเด็นปัญหาการศึกษาของไทย เมื่อวันก่อน

ที่ผมเน้นไปว่า อาจจะมีสาเหตุมาจาก “คุณภาพของ ครู” 

ก็มีพันธมิตรหลายท่านเข้ามาแลกเปลี่ยน แบบ “เหมือนนั่งอยู่ในใจผมเลยครับ”

แต่ก็อาจจะมีบางท่าน ยังคลางแคลงใจว่า ผมนำเสนอเรื่องการศึกษาแบบนี้

 ·       “คิดอะไรอยู่” 

·       “ต้องการอะไร” 

·       หรือ เพียง “ฟื้นฝอยหาตะเข็บ”

·       หรือ แม้กระทั่ง “แกว่งเท้าหาเสี้ยน” 

ผมจึงขอขยายความอีกนิดหนึ่งว่า

ประเด็นที่ผมชูวันนี้คือ

ความอึดอัดของผมที่อยู่ในระบบการศึกษา และการสัมผัส

·       การไม่บรรลุเป้าหมายของ "ระบบการศึกษาไทย"

·       ที่ไม่สามารถพัฒนาคนได้

·       แล้วอนาคตของชาติจะเป็นอย่างไร 

ผมรู้สึกเอาเองนะครับ (และอยากให้เป็นแค่นั้นจริงๆ ครับ) ว่า

• คนที่จบไปแล้วไม่ค่อยได้อะไร ตามที่เขียนไว้ในเป้าประสงค์ ทั้งของวิชา และของหลักสูตร และเป้าหมายการเข้ามาเรียนแต่แรก

·       ผู้เรียนจนจบหลักสูตรส่วนใหญ่ก็ "ผิดหวัง" กับ หลักสูตร"จบมาได้อย่างไร ยังไม่เห็นจะรู้อะไรเลย"

นี่คือ ความเห็นของคนที่จบการศึกษาจำนวนหนึ่ง ที่ผมสัมผัสมาจริงๆ

·       คนที่จะรับผู้จบการศึกษาเข้าทำงานก็ผิดหวัง"จบอะไรมา ก็ไม่เห็นทำอะไรเป็นสักอย่าง" ดังนั้น ส่วนใหญ่ ผู้รับคนเข้าทำงาน 

• เขาจึงมักไม่ดูวุฒิ
• รับแล้ว ไปฝึกเอาทีหลังดีกว่า
• ไม่มีประโยชน์กับการเสียเวลาวัดความรู้ ความสามารถตอนรับเข้าทำงาน
• แค่ดูแววว่าพอพัฒนาได้ ก็พอแล้ว

 ·       และสถาบันที่ตั้งเป้าไว้อย่างสวยงาม ก็มักไม่บรรลุวัตถุประสงค์ของ “การพัฒนาคน”

แต่ก็ชัดๆเรื่องเดียวคือ "จำนวนผู้ผ่านการสอบ" แต่ ผ่านไปแล้ว มีคุณภาพตามที่เขียนอ้างไว้ไหม สักกี่ส่วน ทั้งใน

• ภาพรวมขององค์ความรู้ที่รับไปได้จริงๆ
• จำนวนคนที่รู้จริงตามการโฆษณาชวนเชื่ิอ ของสถาบัน และที่เขียนไว้ในหลักสูตร และ
• ความสามารถภายในตัวบุคคลเอง ตามที่กล่าวอ้างไว้ในหลักสูตร หรือ เป้าหมายของแต่ละสถาบัน ที่สวยหรูทุกแห่ง

 นี่คือตำถามที่ใหญ่ที่สุดที่ผมมี ก็คือ

ดูเหมือนว่าเราจะทำเป็นไม่รู้ ไม่รับรู้ และ ไม่สนใจ (ขอให้ผมได้เข้าใจผิดเถอะครับ ผมจะดีใจมากที่สุดในชีวิต)

และ ทำแบบ "ขออยู่รอดไปวันๆ " ใครจะเป็นอย่างไร ไปแก้ไขกันเอาเอง "ข้าอยู่รอดได้แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า"

เพราะ หลายๆท่าน ก็อาจคิดแค่ว่า งานประจำที่ทำอยู่ก็หมดแรงแล้ว  

ทีนี้ ผมจึงพยายามดึงประเด็นมาที่ตัวคนสอน ที่อ้างตัวว่าเป็น "ครู" แต่ชอบให้คนอื่นเรียก "อาจารย์" ว่า

น่าจะเป็นส่วนสำคัญในการเกิดข้อผิดพลาดในประเด็นนี้

นอกเหนือไปจาก

• "ระบบราชการ" 
• “ค่านิยมของสังคม” 
• “กระแสของสังคม”
• และระบบ "การกำกับดูแล"

ที่ยังมีข้อจำกัดมากพอสมควร

ถ้าจะหาข้อจำกัดและแก้ที่ระบบ มันกว้างและหาจุดเริ่มได้ยาก 

ผมจึงกลับมาคิดว่า ถ้าเรามาเริ่มที่ "ตัวบุคลากร" นี่แหละ น่าจะตรงและง่ายที่สุด 

ตามหลักการที่ว่า "จะแก้ไขใคร ต้องแก้ที่ตัวเองก่อน" 

และ ภายใต้ความคิดที่ว่า "ระบบจะดีแค่ไหนก็ไปไม่ได้ ถ้าคนไม่พร้อม" 

และบทกลับ "ถ้าคนพร้อม ระบบอย่างไรก็พอเริ่มต้นไปได้ และสามารถไปพัฒนาทีหลังก็ยังได้" 

นี่คือแนวคิดตั้งต้นในการเขียนเรื่อง "ครู" กับ "ระบบการศึกษา” ครับ 

ขอบพระคุณอีกครั้งที่ทุกท่าน มาช่วยขยายความ ให้ผมได้มองระบบ องค์กร บุคลากร และตัวเอง อย่างรอบคอบมากขึ้นครับ