คุณพินิจ (ทำหน้าที่ผู้เนินรายการละค่ะ)
... พูดดูสิครับว่า ไปที่ภูมิพล แล้วเป็นยังไงบ้าง ... เปิดโอกาสให้คุณจิระชัยพูดมั่งค่ะ

คุณจิระชัย

• ก็ ตอนแรกเราก็ไม่คิดนะครับ จริงๆ แล้ว เราศึกษาจากตำราด้านอื่นมาด้วยเหมือนกัน แต่เราคิดว่า รูปแบบที่เหมาะสำหรับเรา น่าจะใช้ในลักษณะของการ ลปรร.
• ถ้าใครที่อ่านตำรา KM มานี่ ก็จะคุ้นกับคำว่า CoP นี่นะครับ เราก็คิดว่า มันน่าจะใช่แล้ว เพียงแต่ว่าตอนนั้นเรายังไม่รู้นะว่า พอเริ่มอยู่ๆ ดีดี เลย เราจะจับคนมาเข้า CoP อะไรขึ้นมานี้ได้อย่างไร ก็หาวิธีหลอกล่อ
• โดยที่ว่าเรามีนโยบายผู้บริหารระดับสูง backup อยู่แล้ว ท่านก็สั่งมาให้คุณไปทำ KM แต่ท่านไม่ได้บอกนะว่า มันคืออะไร และทำกันยังไง
• พอยังงี้ปุ๊บ เราคิดว่าจะทำกันอย่างนี้ ก็หลอกล่อ พาคนชุดหน่วยกล้าตายนำร่อง นำทีมโดยพี่ประจวบ นั่งอยู่ในห้องนี้ด้วย หน่วยกล้าตายไปลองกับเรา แต่เราไม่บอกนะ ว่า ท่านจะเป็นชุดทดลองกับเรา

คุณพินิจเสริมค่ะว่า
... เราก็ไม่ได้บอกว่า เราไม่เคยทำกับใครเลย เดี๋ยวจะเสีย self เดี๋ยวจะขาดความมั่นใจ ในตัววิทยากร

คุณจิระชัย

• ก็ต่อไปแล้ว หลังจากที่ว่าช่วงวันแรก เรามีกิจกรรมช่วนให้เขาสร้างความสนิทสนมกันมากขึ้น นะครับ
• พอวันรุ่งขึ้น เราได้มาให้เขาเข้าใช้เครื่องมือที่เรียกว่า Storytelling ที่เราได้เจอมาจาก สคส. เข้าไปให้เขาได้ ลปรร. ในเรื่อง เทคนิคกระบวนการ วิธีการทำงานอะไรต่างๆ ของเขา วิธีการที่เขาทำๆ กันอยู่ เขาเคยไปแก้ปัญหาอะไร หรือคิดวิธีการอะไรใหม่ๆ  ในการทำงาน ให้มันดีขึ้น เร็วขึ้นยังไง เอา Success story ของตัวเองมาเล่าให้คนอื่นฟังในกลุ่ม
• ซึ่งปรากฎว่า หลังจากที่ว่าเราผ่านกิจกรรม Storytelling นี้แล้ว
• เราให้ในกลุ่มทดลองใช้ AAR กันด้วย ผลโดยที่ว่า ประเด็นที่เอามา review คือ ในเรื่องของการมาเข้ากิจกรรม Workshop ครั้งแรกนี้ มีความรู้สึก มีความคิดเห็นเป็นยังไง
• ปรากฎว่า เสียงตอบรับหลายๆ คน บอกว่า เข็มขัดสั้น (???) ... คาดไม่ถึง ... ว่า มันจะเป็นรูปแบบอย่างนี้ เพราะคิดว่ามัน เนื่องจากว่าของเรามีเอากิจกรรมอะไรต่างๆ เครื่องมือบริหารต่างๆ เข้าไปใช้กันค่อนข้างเยอะ และหลายๆ คนก็เกิดภาพลบต่อเครื่องมือชนิดนี้ ว่า บางทีเขาก็รู้สึกว่า มีภาระเพิ่มขึ้น หลายๆ คนก็จะนึกว่าเป็นเครื่องมือเหมือนๆ กับที่เขาติดภาพลบตรงนั้นมา
• แต่พอเขาได้มาเข้า Workshop ก็ เออ ตรงนี้มันไม่ใช่ 

คุณชรินทร์
... เกี่ยวกับเครื่องมือที่คุณจิระชัยว่า นะครับ เผอิญ ผมได้ไปห้องจุดเปลี่ยน เครื่องมือเยอะๆ นี่เขาบอกว่าดี แต่คุณต้องไปเต้นรำกับมันนะ ไม่ใช่คุณไปนั่ง และนั่งนึกเอานะ อันนี้ผมขอเสริมนิดหนึ่ง
... อีกนิดหนึ่งครับ คือ ท่านผู้ฟังอาจจะไม่ถาม ผมถามก็แล้วกัน คือ ผมสังเกตเห็นว่า รุ่นที่ 1 ถึง รุ่นที่ 16 นี่ เขาจัดอบรมกันมา มันไม่เหมือนกันสักรุ่นเลย ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ครับ ?

คุณพินิจ

• ... ที่นี่ เราทำกันแบบ ทำไปเรียนรู้ไป เกิดการเรียกว่า AAR กันตลอด ถ้าศัพท์ทางด้าน TQA เขาเรียกว่า เกิด turning กันตลอด มีการทบทวนกันตลอด หลังจากที่จบในแต่ละครั้ง เราจะ AAR กันทุกครั้ง
• โดยเฉพาะครั้งแรกๆ นี่ พบว่า Workshop ครั้งแรกที่เราทำกันที่ภูมิพล เราก็ทำกันตามมีตามเกิดนะครับ ก็พลังที่มันเกิดขึ้นนี่ ขนาดคุณทำแบบไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ พลังมันเกิดนะ
• พลังที่เกิดนี่ก็คือ "ความรู้สึกของคนที่อยู่หน้างาน เวลาเขาได้ไปปลดปล่อย ไปเล่าเรื่อง มันมีความภาคภูมิใจแฝงอยู่ ในเรื่องเล่านั้น มีความภาคภูมิใจอยู่ มันมีความจริงใจที่อยากจะเล่าตรงนี้ให้น้องๆ ฟัง ในการที่พี่ผ่านงานมามากแล้ว อายุก็มาก ก็เล่า"
• มีวิศวกรอยู่ท่านหนึ่ง บอกว่า วันนี้วันเดียว ผมได้เรียนรู้เกือบเท่ากับเป็นปีเลย 1 ปีที่ผ่านมานี่ ผมต้องเก็บเกี่ยวเอาความรู้ กว่าจะได้ความรู้มาแต่ละเรื่อง แต่ละอย่าง ครับ
• วันที่พี่ประจวบ ขอเล่า 1 เรื่อง น้องๆ บอกว่า วันนี้เรียนแบบจุใจจริงๆ จุใจเลย ได้หลายๆ อย่าง ได้ทั้งความสัมพันธ์อันดี เมื่อก่อนคนที่ทำงานอยู่ด้วยกัน อยู่คนละโรง ไม่ค่อยได้คุยกัน นะครับ
• เพราะว่า ทางแม่เมาะ แม้ว่าจะมีกีฬา มีงานเลี้ยง มีอะไรกันอยู่เรื่อยนี่ นะครับ แต่เรามีกติกาอยู่ว่า เวลา นอกเวลางาน เวลามีงานเลี้ยงนี่ ห้ามคุยเรื่องงานนะ ถ้าใครคุยเรื่องงานปุ๊บ เพื่อนจะไล่ไปเบิก Overtime เลยทันที “พรุ่งนี้มึงไปเขียนโอ หน่อยนะ มึงมาทำงานในเวลาเลี้ยงกันอีกแล้วนี่” ครับ จะหยุดทันที เพราะฉะนั้น เราไม่ได้คุยเรื่องงานกันเลย แต่เราคุยเรื่องสัพเพเหระ เราเห็นหน้าเห็นตากันนี่แหล่ะครับ
• เพราะฉะนั้น ก็เลยง่ายหน่อย ทีมนี้ทีมแรกครับ ค่อนข้างจะคุ้นๆ กันอยู่ แต่ไม่เคยคุยกันเรื่องงาน ถือเป็นการเสียมารยาทครับ
• พอมาที่นี่ มันเหมือนทำ Walk Rally นี่ละ แต่ได้ความรู้ ความสัมพันธ์ Walk Rally ได้ความสัมพันธ์นะครับ แต่ KM ลปรร. นอกจากได้ความสัมพันธ์แล้ว มันยังได้ความรู้ ปน ... ระคนไปกับความภาคภูมิใจ
• หลายคนที่อยู่หน้างานที่เราเชิญไป เขาไม่ค่อยมีความหมายอะไรที่อยู่ที่ทำงาน เขารู้สึกว่า เขาทำงานไปวันๆ ทำงานตามสั่ง มาทำ ก็ทำไป เขาพูดก็ไม่มีใครฟังเขา เขาก็จะเชื่อแต่วิศวกร เชื่อแต่หัวหน้าแผนก เวลาหัวหน้ากองถามปัญหาต่างๆ ก็ถามแต่ผู้หลักผู้ใหญ่พวกนี้ ถามแต่พวก Foreman ไม่ถามไปถึงพวกหน้างาน
• วันนี้มีคนถามเขา เรา set กติกาง่ายๆ ว่า คุณต้องฟังเขาพูดให้จบก่อนนะ set กันง่ายๆ
• หลังๆ มานี้ คุณสุนทรนะครับซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้านี่ บอกว่า เราทำป้ายตั้งบนโต๊ะเลยดีมั๊ย เตือนเขาไว้เลย เพราะเขามักจะเผลอถามกันอยู่เรื่อย ก็ทำป้ายตั้งไว้เลยว่า “รอให้ผมเล่าจบก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะสะดุด อย่าเพิ่งถามตอนนี้นะครับ” เขียนป้ายไว้ และอีกฝั่งหนึ่งก็เขียนไว้ว่า สำหรับตัวผู้เล่าเองนี่ "อย่าลืมแนะนำชื่อนะครับ" เพราะว่าคนไม่เคยนะครับ มาใหม่ๆ สั่นหมดเลย ทำอะไรก็ไม่ถูก บางคนก็อ่านตามนั้นเลย 1 2 3 ต้องทำอะไรบ้าง เราเขียนไว้ 1 แนะนำว่าชื่ออะไร แผนกอะไร โทรศัพท์เบอร์อะไร เราก็จะมีป้ายสามเหลี่ยมนี้ตั้งไว้บนโต๊ะ เพราะว่าเราทำกับคนหน้างาน คนที่ไม่เคย present ไม่เคยเล่าเลย
• อย่างผมนี่ใครจะมาซักมาถามอะไร ผมไม่เคยสะดุดหรอก ผมไม่เคยมีปัญหา แต่สำหรับคนหน้างาน น่าเห็นใจเขามากเลย เราก็ปรับเปลี่ยนกันตลอดอย่างที่พี่ชรินทร์พูดนี่ละครับ

คุณชรินทร์
... เพราะฉะนั้น รุ่นสุดท้าย จะเป็นรุ่นที่ดีที่สุด เพราะว่าผ่านการเรียนรู้มามาก

คุณพินิจ
... จริงๆ ไม่ใช่หรอกครับ เพราะว่าบางทีเปลี่ยนไปแล้วก็เปลี่ยนกลับมาอย่างเดิมอีกละครับ เพราะว่า เราเปลี่ยนไปแล้ว ...

อ.วิจารณ์
... คุณชรินทร์ ผมเถียงนะ รุ่นที่ดีที่สุด ยังไม่เกิด ...

คุณชรินทร์
... รุ่นที่ดีที่สุดของปีนั้น น่ะครับ

คณจิระชัย (เอามั่ง)
... แต่รุ่นแรกของปีหน้าจะดีกว่านี้ครับ

รวมเรื่อง Learn 4 Change ที่เมืองทองธานี