เอาอีกแล้วซี ในที่สุดผมก็แสดงให้เห็นชัดเจนว่ามีคุณสมบัติที่ไม่พึงเอาเยี่ยงอย่างอีกประการหนึ่งแล้ว นั่นคือการ คิดจะทำอย่างหนึ่งแต่ดันไปทำอีกอย่าง เช่นว่าจะเขียนถึงเรื่องการไปอบรม 5 วันที่ มช. แต่พอจะเริ่มเขียน ก็รู้สึกว่าเรื่องนั้น เรื่องนี้น่าจะมีประโยชน์ต่อผู้คนมากกว่า เลยนำมาลัดคิวเสียง่ายๆ
ตอนนี้ก็เช่นกันครับ ไปอ่านบันทึกเรื่อง ความรัก คือ คำตอบของทุกสิ่ง เรื่องง่ายที่ไม่ง่ายสำหรับหลายๆคน ของคุณ โอ๋-อโณ ก็ให้เป็นอันอดไม่ได้ที่จะต่อยอด แลกเปลี่ยนความคิด ความรู้ที่พอมีอยู่ แล้วก็อยากให้กระจายได้กว้างขึ้นเลย ขอออกอากาศซ้ำตรงนี้อีกรอบครับ ...
คุณโอ๋เธอตั้งคำถามในตอนท้ายว่า ทำอย่างไรเราจะช่วยกันขยายความ รู้คิด ให้พวกเราสามารถให้ "ความรัก"กับคนได้กว้างขึ้น เช่นที่มีกันอยู่ในสังคม GotoKnow ?
สิ่งที่ผมไปว่าต่อมีดังนี้ ...
"ทำอย่างไรเราจะสร้างโลก GotoKnow ให้มีมากขึ้นในสังคมไทย "
คำตอบคือ....
ปฏิบัติอย่างที่เราทำกันอยู่ต่อไปเรื่อยๆครับ ขยายวงออกไปทีละน้อย และสื่อสารให้ผู้คนที่เราเกี่ยวข้องได้รับรู้อย่างต่อเนื่อง สม่ำเสมอและทุกวิถีทาง ผมทำเสมอเมื่อมีโอกาส และเชื่อว่าพวกเราหลายคนก็คงเช่นเดียวกัน และต้องไม่ลืมที่จะนำความรู้สึกดีๆและความชื่นชมศรัทธาที่เรามีให้กันและกันไปแพร่ต่อให้กว้างขวางขึ้นด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมอันแสดงถึงความรัก ความมีน้ำใจ ความเสียสละ ความไม่เห็นแก่ตัว ของใครต่อใคร ซึ่งหาได้ง่ายมากจากบันทึกของผู้คนใน GotoKnow
ปิดทองหลังพระไปเรื่อยๆครับ ถ้าเกรงว่าจะไม่มีคนเห็น ลองอ่านข้างล่างดูนะครับ ....
ท่าน วสิษฐ เดชกุญชร เคยเล่าให้ฟังว่าเมื่อครั้งท่านเข้ารับพระราชทานพระเครื่องจิตรลดาจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว หลังจากที่ได้รับพระราชทานแล้ว ทรงพระกรุณาพระราชทานพระบรมราโชวาทมีความว่า ...
" พระที่ให้ไปน่ะ ก่อนจะเอาไปบูชา ให้ปิดทองเสียก่อน แต่ให้ปิดเฉพาะข้างหลังพระเท่านั้น "
และพระราชทานพระบรมราชาธิบายต่อว่า ...
" ที่ให้ปิดทองหลังพระก็เพื่อเตือนตัวเองว่าการทำความดีไม่จำเป็นต้องอวดใครหรือประกาศให้ใครรู้ ให้ทำหน้าที่เพื่อหน้าที่และถือว่าความสำเร็จในการทำหน้าที่เป็นบำเหน็จรางวัลที่สมบูรณ์แล้ว "
ที่ไม่เคยทำก็ให้เริ่มทำเสีย ที่ทำอยู่แล้วก็ทำให้ยิ่งๆขึ้นไปเถอะครับ ... อิสรภาพที่แท้จริงของชีวิตจะอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม !
หลังองค์พระน้อยคนนักที่จะเดินเข้าไป หากแต่วันนี้และวันต่อไป ผมคงต้องเดินไปที่หลังองค์พระบ้างแล้วละ บางทีที่ตรงนี้อาจรอรอยใครหลายคนให้มาช่วยกันปิดทองอยู่ก็ได้ ขอบพระคูรท่านอาจารย์ที่ช่วยชี้ทาง เพราะที่หน้าองค์พระมันสับสนวุ่นวาย ต่างก็ชิงดีชิงเด่นกันเพียงเพื่อให้ตนเองได้ปิดทองหน้าองค์พระ แต่ไร้ซึ่งศรัทธา
สวัสดีอาจารย์ค่ะ
ขอบคุณอาจารย์สำหรับแง่คิดดีๆ เกี่ยวกับการทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แม้จะไม่มีใครเห็น แต่ความจริงแล้วเป็นความอิ่มใจค่ะ โดยเฉพาะหน้าที่ของความเป็นครู อาจารย์ ที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจ (อย่างเช่นอาจารย์) เพื่อให้เด็กๆ เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในอนาคต เพราะเมื่อเห็นเด็กๆ ที่เราเคยสอนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ และเป็นคนดีของสังคม เราจะชื่นใจที่สุดค่ะ