จดหมายเตือน!
สวัสดี....คุณพงศธร
กระผมขอแนะนำตัวก่อนเลย กระผมคือตัวตนของคุณ คุณเป็นตัวตนของผม วันนี้ผมอยากจะรู้จักตัวคุณมากขึ้น เรามาลองย้อนดูความทรงจำกันหน่อยไหม?
ตั้งแต่ที่จำความได้เรารู้จักกันตั้งแต่เเรกเกิด เราร่วมกันทำอะไรหลายอย่างด้วยกัน เวลาร้องไห้พ่อและแม่มักจะมาปลอบเราเสมอ เวลาหิวพ่อและแม่ก็จะหาข้าวหาน้ำนมต่างๆมาให้เราทาน จนเราเติบใหญ่ไปด้วยกัน
พอเราเริ่มโตหน่อยพ่อและแม่ส่งเราไปเรียนหนังสือที่นั่น เราต่างพบเพื่อนมากมาย ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ ได้เล่นกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน เราช่วยกันพยายาอย่างมากในเรื่องการเรียนตั้งแต่สมัยอยู่ประถม เหมือนเป็นเรื่องง่ายมากเลยที่เดียว
เขาว่าช่วงเวลาของชีวิต...มันไม่แน่นอน
ช่วงเวลาในวัยมัธยมเหมือนเป้นสีสันของชีวิตในวัยรุ่นตอนต้น ว่าไหม? ตัวฉัน เป็นช่วงเวลาแห่งความสับสน ความกังวล เรายังคงปล่อยเวลาแบบนี้ต่อไป จนเราได้สติ เราต่างเริ่มมาหันมองหาอนาคตของเราเอง บางครั้งเรามองไปทางไหนก็ตัน จนเราต้องเดินออกมาและมองหาทางใหม่ยังจำได้ดีที่เราพยายามด้วยกันจนก้าวผ่านอุปสรรค และเลือกเส้นทางในชีวิตเราได้ในที่สุด
ตอนนนี้...เราเดินทางมาไกลแค่ไหน ? ลองหันกลับไปมองดูไหม ? เราคิดถึงปลายทางเดินหรือมัวแต่สนใจสิ่งข้างทางจนเดินออกนอกเส้นทางบ้างหรือปล่าว ? สองมือสองเท้าที่อุ้มชูเรา ผลักดันเราให้เดินมาในเส้นทางนี้ต้องใช้แรงไปมากเท่าไร ?
เส้นทางที่ตัวเราเลือกใช่ว่าจะสวยงามเสมอไป ในเมื่อตัวเธอ เลือกเส้นทาง "ครู" แล้ว และเมื่อฉันเป็นตัวตนของเธอ ฉันก็ต้องเดินไปเส้นทางเดินกับเธอ เรามาร่วมกกันฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกันไหม ตอนนี้แม้ว่ามันจะเป็นเเค่ช่วงเริ่มต้นของทางเส้นนี้ เราจะพยามยามไปด้วยกันเธอทั้งตัวฉันและตัวตนของฉัน
บันทึกเมื่อ 29 มีนาคม 2558 เวลา 15:00
ความเห็น (8)
ขอบคุณนะค่ะ ที่ได้เล่าและแบ่งปันเรื่องราวดีๆ ให้รับรู้ ขอบคุณค่ะ ^^
เพราะมีเรื่องราวมากมาย...เข้ามาในชีวิต จันทร์ชมพู
มีเรื่องมากกว่านะครับ
น่าสนใจมาก
สู้ครับพงศธร
ขอบคุณครับ ขจิต ฝอยทอง ที่เข้ามาให้ข้อคิดในเรื่องนี้
ครูเห็นภาพแล้ว
เหมือนจะหลับกันเลย
555
กำลังหลับตา และลองนึกทบทวนตัวเองอยู่ครับ ขจิต ฝอยทอง