ของฝากจากบ้านนอก ทุ่งนา ป่าดอย

สองสามวันมานี้มีโอกาสได้หวนคืนบ้านนอกในนาที่จังหวัดแพร่มาค่ะ
ตอนนี้ที่บ้านต้นข้าวกำลังเขียวขจี
บางที่ก็เหลืองทองเต็มทุ่ง
วันนี้เลยเอาบรรยากาศดีจากบ้านนอกมาฝากค่ะ

กลับมาถึงบ้านก็เอาซะเย็นเลยค่ะ พระอาทิตย์กำลังตกดินพอดี
...ได้เห็นถึงได้รู้ ได้ดูถึงได้สัมผัส ได้สูดกลิ่นช่างหอมยิ่งนัก ได้ฟูมฟักถึงได้ห่วงใย...

เช้าอีกวันก็พากันลงทุ่งลงนาค่ะ มาตัดต้นหญ้า มาเก็บเจ้าหอยตัวอ้วน

...ได้ทำจึงรู้ว่าเหนื่อย ได้ปวดเมื่อยจึงรู้ว่าหนักหนา ได้มองจึงรู้ว่าสบตา ได้เห็นสีหน้าแววตาที่ยิ้มดี...

แต่ก่อนตรงนี้มีห้างกลางทุ่งค่ะ แต่ 2 เดือนก่อนไปไหม้ ไม่รู้สาเหตุเหมือนกัน หลงเหลือเพียงเสาตั้งดิน

เคยเห็นถึงรู้ว่ามีอยู่ เคยนั่งพิงคุ้ดคู้หลบแดดฝน ถึงแม้หายไปไร้ตัวตน แต่ยังจำจนว่าเจ้าให้พักพิง

บ้านน้อยหลังนี้สุขีเสียจริง บ้านน้อยหลังนี้เศร้าสร้อยเสียจริง
ฉันนั่งมองต้นข้าวออกรวงสวยก็ที่นี้ ฉันนั่งมองต้นข้าวล้มไม่เป็นท่าก็ที่นี้
ต้นข้าวล้มหมดทุ่ง ถ้าล้มแล้วไม่มีวันลุกขึ้นได้อีกเหมือนเรา แต่ที่แน่ ๆ ต้นข้าวไม่เคยล้มเพราะตัวเอง
ถ้าไม่มีแดด ลม ฝน พายุหนัก ต้นข้าวก็ไม่มีวันล้ม แต่ในทางกลับกันถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้ต้นข้าวก็คงไม่เจริญเติบโต
คนเราก็อย่าได้ล้มลงเพราะตัวเอง นำสิ่งที่เป็นปัจจัยที่ทำให้ล้ม มาเป็นปัจจัยที่ทำให้เติบโต
แล้วเราจะเห็นคุณค่าของปัจจัยเหล่านั้น เห็นคุณค่าของตัวเอง....

ตอนเย็นมาดอยกับพ่อ พ่อพามาอวดต้นสักทองที่พ่อปลูกใหม่
ปลูกอยู่ตรงยอดดอย ฉันจึงต้องสร้างร่องรอยการปีนป่าย ฉันเดินตามเท้าพ่อ พ่อหยอกล้อว่าไหมไหม๊วัยรุ่น 55

แต่ทำไมเดินมาเนิ่นนานไม่ถึงสักที แต่ทำไมเส้นทางที่เดินเหมือนยาวออกไป
ตอนแรกเดินตามมาติด ๆ ผ่านไปสักแปปเริ่มทิ้งระยะห่าง แห่ะ ๆ

พ่อหันกลับมาบอกว่า นั่นไงจะถึงปลายสุดละ " อยู่แค่นี้เอง "

ขึ้นถึงปลายสุดกลับมีถนน รถขึ้นมาถึง แต่เห็นพ่อยิ้มก็รู้ทันทีว่าพ่อ อยากให้เดินขึ้นเอง
" มีเครื่องทุ่นแรงก็ดี ถึงเร็ว แต่เราจะไม่มีทางรู้หรอกว่าทางที่เราขึ้นมาถึงด้วยตัวเอง มันมีคุณค่ามากแค่ไหน "

พ่อบอกไว้ ณ ยอดดอย

ต่อไปนี้ก็บรรยากาศงาม ๆ ณ บนดอยแห่งบ้านปางไม้

ต้นไม้ข้า ข้าจักรักษา ไว้ให้ลูกหลานข้า ยามข้าสิ้นลม

ฃ

พ่อกับแม่ไม่มีเงินทองจะกองให้ แต่มีรักและห่วงใยให้ลูกเสมอ
ไม่มีมรดกแสนเลิศเลอ มีแต่ป่าไม้ให้เธอได้ดูแล
เงินแสนเงินหมื่นหามีไม่ มีแต่กำลังแแรงใจที่เสาะหา
หาเงินหาทองเลี้ยงลูกยา ได้เติบโตได้เรียนมาให้พึ่งตัว
ลูกไม่มีเงินทองจะกองให้ มีแต่ความรักห่วงใยให้เสมอ
ลูกไม่ได้เป็นคนที่เลิศเลอ แต่ลูกก็รักเธอที่สุดของหัวใจ
เงินแสนเงินหมื่นลูกมีไม่ มีแต่แรงกายแรงใจจะใฝ่หา
หาเงินหาทองให้เวลา ได้พบพาอยู่ร่วมในบั้นปลาย

ฮักอีพ่อกับอีแม่หล้ายหลาย

ลูกสาวหล้า .... นามว่า...จันทร์ชมพู

เขียนใน GotoKnow โดย ตอกมัดกล้า
ใน ความทรงจำในฝ่าเท้า

คำสำคัญ (Tags): #ตอกมัดกล้า#ป่าไม้#ทรัพยากรป่าไม้#บ้านนอก

หมายเลขบันทึก: 578893เขียนเมื่อ 16 ตุลาคม 2014 12:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม 2014 12:49 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน