ถอดบทเรียน:Happy Ba 6 (แสงแห่งความดี)
คุณแสงแห่งความดี บล็อกเกอร์อีกท่านหนึ่งที่บันทึกเรื่องราวอันอบอุ่นของครอบครัว ใช้ภาษาอันงดงามอย่างลงตัวกับความสุขที่ได้ย้อนกลับไปให้ระลึกถึงครอบครัวอันอบอุ่นในวัยเยาว์
หากคุณใจไม่แข็งพออย่าได้อ่านบันทึกนี้ เพราะอาจจะแสบๆตรงดวงตาให้รบกวนสมาธิจนอ่านต่อไม่ได้
จากบันทึก "พี่มอบ…ปริญญาแห่งชีวิต แด่..น้อง ผู้มีหัวใจไม่พิการ" http://www.gotoknow.org/posts/314806 ภาพประกอบในวัยเด็กของพี่ชาย ผู้ป่วยด้วยโรคหัวใจรั่ว ได้ให้เขารำลึกถึงในวันวาน เขาเขียนไว้ว่า
"พี่ชายคนโต...ที่พ่อกับแม่เคยบอกว่า...เป็นโรคหัวใจรั่ว...ทั้ง ๆ ที่เราเคยนอนเรียงกันเป็นตับ ภายใต้มุ้งเดียวกัน...สมัยนั้น ตัวพี่เองก็ยังไม่รู้สึกเลยว่า..พี่ชาย อ่อนแอและบอบบางเกินกว่าจะเล่นสนุกสนานไปกับพวกเราได้ตลอดเวลา"
"พี่ชายอยู่กับเราตั้งแต่เล็กจนโตหลายปี จนพ่อกับแม่ต้องตัดสินใจซื้อชีวิตพี่ชายด้วยชีวิต เพราะนั่นคือคำตอบ หากพี่ชายอยู่ก็น่าสงสารและทรมาน....
สุดท้ายชีวิตของพี่ชายก็พ้นทุกข์ที่โรงพยาบาลศิริราช "
นั้นเป็นความสุขอันงดงามในความทรงจำที่ได้รับ จากการได้เขียนถึงพี่ชายของคุณแสงฯ
มาดูเขาเขียนถึงน้องชายผู้พิการอีกคนของเขา ภาษาของเขาถึงทำให้ผู้เขียน ถอดบันทึกนี้ด้วยความอดกลั้น
"น้องเดินสี่ขา...โดยปราศจากไม้เท้าค้ำยัน...พี่เชื่อแล้วว่า...คนพิเศษของพี่...ไม่ใช่ใครที่ไหน คนพิเศษคนนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม
...น้องรู้มั้ย!! ทั้ง ๆ ที่เราต่างก็เดินเหมือนกัน พี่เดินด้วยขาทั้งสองข้างของพี่ แต่น้องต้องอาศัยสิ่งอื่นมากกว่าขาของน้องที่มีอยู่ ....
เราต่างก็เดินเหมือนกันจริง ๆ นะ แต่พี่ยอมแพ้หัวใจของน้อง ....
...พี่รู้ว่า...น้องต้องอดทนแค่ไหน? เพื่อกลับมายืนให้ได้อีกครั้ง
น้องล้มลง พวกเราพี่น้องก็ช่วยกันพยุง จนพวกเราพี่น้องนับกันไม่ถ้วนว่า น้องล้มแล้วลุก... ลุกแล้วล้ม กี่ร้อยกี่พันครั้ง...
น้องจึงเติบโตด้วยไม้ค้ำยันที่มีชีวิตและจิตใจ เคียงคู่กันมาโดยตลอด ...
น้องเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ด้วยสองมือ สองขา และหนึ่งหัวใจของน้องที่มีอยู่ พี่เอง...กลับวิ่งตามหัวใจของน้องไม่ทัน..."
ภาพวาดฝีมือน้องชาย
............
ความเอื้ออาทรในครอบครัวตั้งแต่วัยเด็กนี่เองกระมัง ที่ทำให้คุณแสงฯมีจิตใจงดงาม ไม่เพียงต่อพี่น้อง พ่อแม่ ในครอบครัวเท่านั้น แต่ยังใหลไปสู่สังคมและผู้คนรอบตัว ดังบันทึก "ชีวิตนี้...อยู่เพื่อแม่ " http://www.gotoknow.org/posts/538412
คุณแสงให้ความสงเคราะห์แก่ชายผู้เพิ่งรู้จักกันในเวลาปัจจุบันนั้น
"คำพูดคำเดียว....ที่ทำให้ข้าพเจ้า เก็บความรู้สึกไว้แทบไม่อยู่
"ผมมีชีวิตอยู่...เพื่อแม่ครับ"
ข้าพเจ้าได้ฟังเช่นนั้น....แทบอยากจะเหมาล๊อตตารี่ทั้งแผง.....
ด้วยความพิการมาแต่เกิด ...มีเพียงสองขา กับหนึ่งหัวใจ เท่านั้น .....ที่ตอกย้ำความรักของตัวเองที่มีต่อแม่ ได้อย่าง...สุดหัวใจ
"ผมรอไม่ไหวครับพี่..... ไม่รู้ว่ารัฐจะจัดสรรให้ผมเมื่อไหร่?
ผมสงสารแม่ครับ
ผมมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ มีบ้านหลังเล็กๆ ผมอาศัยอยู่กับแม่ ผมไม่มีครอบครัว เพราะลำพังชีวิตตัวเองก็ลำบากมากพอ
แล้ว การนำพาผู้อื่นมาลำบากด้วย ผมไม่อยากทำ ผมสงสารเค้าครับ
ข้าพเจ้ายื่นธนบัตรที่มีรูปของพ่อ ให้เค้าด้วยความเต็มใจ โดยไม่สนใจราคาว่า...ล๊อตเตอรี่ฉบับนี้ จะราคาเท่าไหร่?
พร้อมกับพูดกับน้องเค้าว่า...แล้วน้องจะหยิบล๊อตตารี่ให้พี่ได้อย่างไร?
น้องเพูด...นี่ครับพี่ .... พร้อมกับยกเท้า ขึ้นมาที่แผง และปากก็พูดกับข้าพเจ้าว่า... "พี่จะเอาใบไหนครับ?"
ใจของข้าพเจ้ารับรู้ถึงความเป็นคนสู้ชีวิต ที่สู้ด้วยหัวใจอันเข้มแข็งของน้องเค้า...อย่างแท้จริง?
ข้าพเจ้า.. อมยิ้ม...
และมองรอยยิ้มของผู้ชายคนที่ยืนอยู่ใกล้ข้าพเจ้าคนนี้ ที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาของตัวเอง
นามว่า "พงษ์ศักดิ์ อินทร์ปรีเปรม"
.......................
ขอบคุณบล็อกเกอร์นาม แสงแห่งความดี
ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาถึงตรงนี้
.......................
ในวันเวลาที่อากาศเย็นลง
12 มิถุนายน 2556
พ.แจ่มจำรัส
ความเห็น (11)
คุณแสงแห่งความดีจริง ๆ ครับ ;)...
ติดตามผลงานท่านแสงแห่งความดีมานานแล้วเช่นกันค่ะ
เป็นแฟนคลับคุณแสงเช่นกันค่ะ
ขอบคุณมากค่ะที่แนะนำเรื่องราวของคนดี มาให้อ่าน ประทับใจมากค่ะ
....เป็นเรื่องราวที่ดีงามมากนะคะ...ขอบคุณค่ะ
ด้วยความชื่นชม ทั้งเจ้าของบันทึก Happy Ba และคนถอดบทเรียนค่ะ
มาชื่นชมค่ะท่าน
ยอดเยี่ยมเลยครับ
สิ่งดีๆที่น่าอ่านมากค่ะ
สวัสดีครับคุณพิชัย ผมเดินตามคุณไปทั่วเริ่มจากบันทึกนี้เพลินจนคิดว่าได้ทักทายขออนุญาตกับคุณแล้ว เอะใจย้อนกลับมาดูrecordของตัวเอง เลยต้องรีบมาขอโทษที่เสียมารยาทครับ
ขอร่วมชื่นชมด้วยค่ะ