กลับมาเริ่มบันทึกอีกครั้ง หลังจากห่างหายไปนาน ด้วยภาระและหน้าที่มากมาย กับการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญของชีวิตราชการ คำว่า “การเปลี่ยนแปลงนำมาซึ่งสิ่งที่ดีกว่าเสมอ” คงจะไม่เสมอไปสำหรับการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ ถือว่าเป็น “อีกประสบการณ์ อีกการพิสูจน์ใจคน ใจตนและความอดทน อดกลั้น” เสียมากกว่า แต่ก็ช่าง…เถอะ อย่างน้อยก็ยังได้มิตรเพิ่มขึ้นมาอีก ได้ประสบการณ์ใหม่ ๆ ความรู้ใหม่ ๆ เป็นอาวุธอีกชิ้นที่จะติดตัวเพื่อใช้ป้องกัน ใช้ฟาดฟัน/ฝ่าฟัน ในวันข้างหน้า ขอบคุณตัวเองที่อดทนมาได้ถึงวันนี้ ขอบคุณหัวใจนักสู้ของตัวเองมาก ๆ นะ

เช้านี้ได้คุยกับเพื่อนคนหนึ่งที่หลังจากถูกบริษัทเลิกจ้างก็ได้ออกไปทำหน้าที่แม่ คอยเลี้ยงดูลูก ๆ ทั้ง 2 คน รับส่งไปโรงเรียน ได้ทำหน้าที่แม่บ้านอย่างสมบูรณ์แบบ เราก็ได้บอกกับเค้าว่า "รู้สึกอิจฉาเธอจัง ได้ทำหน้าที่ที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝัน ได้เฝ้าดูลูก ๆ เติบโต ได้มองดูพัฒนาการแต่ละวันของลูก ๆ อย่างใกล้ชิด ได้มีเวลาอยู่กับตัวเองและครอบครัว" น้ำเสียงปลายสายดูตื่นเต้นดีใจที่ได้ฟังเราพูดอย่างนี้ หลังวางสายเรากลับมานั่งทบทวนดูว่า

ในทุก ๆ เช้า จันทร์-ศุกร์ เรารีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำงาน บางครั้งไม่สบายก็ยังคงฝืนลุกจากที่นอนเพื่อมาทำงาน โดยลืมคิดไปว่างานอาจไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างของเรา เราทำงานโดยไม่หยุดไม่ลา บางครั้งโรงเรียนลูกมีกิจกรรม เราก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมไป เพื่อจะมาทำงาน เรานี่ช่างเป็นแม่ที่ใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ นอกจากจะพลาดสิ่งดี ๆ ที่จะได้เห็นลูกจากที่โรงเรียนแล้ว ยังพลาดการทำหน้าที่ที่สำคัญยิ่งของเราไปอีก หลังจากนี้คงต้องมานั่งทบทวนบทบาทของตัวเองเสียใหม่เสียแล้ว........

ตั้งใจว่าจะเข้ามาเขียนเรื่องราว หรือบันทึกต่าง ๆ ให้ได้ทุกวัน วันนี้เป็นวันแรกของการเริ่มต้นอย่างจริงจัง ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณ อ.จันทวรรณ ผู้เสริมแรงบันดาลใจในการเขียน ที่ทำให้มีแรงฮึดในการเริ่มต้นร้อยเรียงเรื่องราว จากคนชอบอ่านคนนึงคนนี้จะพยายามทำหน้าที่เป็นผู้เขียนให้ได้และให้ดีที่สุด  ขอบคุณ GotoKnow ที่สร้างพื้นที่เล็ก ๆ ให้ร่วมแบ่งปันสิ่งดี ๆ ให้แก่กัน ขอบคุณทุก ๆ ท่านในที่นี้ที่แชร์เรื่องราวดี ๆ ให้ได้อ่านและได้นำไปใช้ ..

กอด...Hug กันวันละนิด

กอด.....คนที่รัก (ครอบครัว ญาติมิตร) ให้เค้าได้รับความรักจากเรา

กอด.....เพื่อนให้เค้ารู้ถึงมิตรภาพที่ดีระหว่างเพื่อนถึงเพือน

กอด.....ธรรมชาติ โดยสองมือของเ้รากางออกไป..เพื่อรับและขอบคุณสิ่ง ๆ ที่ธรรมชาติสรรสร้างมาให้เราได้ชื่่นชม

สุดท้ายอย่าลืม ......กอด.....ตัวเอง เพื่อให้กำลังใจ สร้างความเข้มแข็งให้ตัวเอง

วันแรกของการทำงานหลังจากหยุดยาว ๆ ในเทศกาลสงกรานต์ เฮ้ออออ ไม่อยากบอกว่า "ห่อเหี่ยววววว" วันนี้ยังไม่รู้สึกว่าเป็นวันทำงานเลย เหี่ยว ๆ หัวใจยังไงก็ไม่รู้ หรือหัวใจยังไม่พร้อม.....

วันนี้พาลูกไปทำบุญก่อนกลับบ้านแวะให้อาหารปลาได้ยินเสียงเพลงแว่วมาจากศาลา
ว่า “คนมักโกรธจะเกิดเป็นยักษ์” จากการสอนสามเณรช่วงปิดภาคเรียน ลูกสาวบอกว่า “หนูไม่อยากเกิดเป็นยักษ์เลยแม่จ๋า” อย่างนี้หนูก็ต้องไม่โกรธสิจ็ะ ต้องรู้จักควบคุมตัวเอง คนเวลาโกรธหน้าจะบึ้งตึงเหมือนยักษ์ไม่น่ารักเลย แบบนี้หนูจะไปบอกเพื่อน ๆ ว่าคนชอบโกรธจะเกิดเป็นยักษ์ วันนี้ได้อีกบทเรียนจากการไปวัดที่ดีมาก ๆ อีกบทนึง

วันที่รู้ว่าจะได้พบกับ "แกมี" ครั้งแรก รู้สึกหวั่นไหวตั้งแต่รู้ข่าวการมาของเจ้าของชื่อนี้ คนรอบข้างเริ่มหวั่นวิตกว่าจะเหมือนปีที่แล้วหรือเปล่า ข่าวลือต่าง ๆ นานา เริ่มกลับมาสร้างความหวาดผวาอีกครั้ง เคยได้ยินบทสนทนาของผู้ร่วมทางถึงการเตรียมรับมือกับสถานการณ์มหาอุทกภัย ก็ให้ย้อนกลับมามองดูว่าถึงเวลาแล้วกระมังที่ผู้เกี่ยวข้องจะร่วมกันหารือถึงช่องทางแนวทางในการดูแลจิตใจของประชาชนที่กำลังตระหนกกับวิกฤตธรรมชาติครั้งนี้ ดูเหมือนว่าการเยียวยาภายหลังจากประสบปัญหา จะมีความสำคัญเท่า ๆ กับการสร้างขวัญและกำลังใจ รวมถึงการให้ความรู้ในการดูแลภาวะจิตใจของตนเองในการเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้น ไม่หวาดวิตกจนเกินไป และเตรียมตัวเพื่อสู้กับปัญหาที่อาจมาพร้อมกับภัยธรรมชาติ ก็ได้แต่คิดและหวังว่าจะมีใครอีกหลาย ๆ คนคิดเหมือนกับเรา ถึงเวลาก็มาทันทีเลยนะจ๊ะ "พระพิรุณ" และ "แกมี" ที่ฉันไม่อยากจะมีแกเลย......