มนต์บางแสน

หัวใจเราฝาก เคียงไว้อยู่ คู่บางแสน

จิตตราตรึงถึงถิ่นพิมาน อันตระการเรืองรอง

ฝังใจมั่นอยู่ มิรู้หน่าย คลายเคลือนหาย

ยามพระพรายพริ้วแผ่วกรายกราว ใบมะพร้าวล้อลม

 ชวนพิศยามเฟื่องฟ้าบาน ชงโคงามยามลมพริ้วผ่าน

ถิ่นใดปาน พิมานเทพไท้ เทียบทันได้ ฤา...

ยังจำกันได้มั้ยครับ

วันหนึ่งม้าแก่ นอนแผ่ชูคอ
เด็กสิบคนรอ ขอขี่ทุกวัน
บ้างว่าแก่ไป จะไม่ขี่มัน
เก้าคนพากัน อยู่บ้านพอใจ
มีเด็กหนึ่งคน ซนจะขี่ม้า
เอาไม้ตีขา ให้พาวิ่งไป
ม้าลุกเด็กแย่ ล้มแผ่ลงไป
ม้าวิ่งไม่ได้ ล้มทับเด็ก

"ความรักเหมือนโรคา  บันดาลให้ตามืดมล
ไม่ยินและไม่ยล               อุปะสัคคะใดๆ
ความรักเหมือนโคถึก      กำลังคึกผิขังไว้
ก็โลดจากคอกไป       บ่ยอมอยู่ ณ ที่ขัง"

                                           จาก....มัทนะพาธาอีกน่ะแหละ

...อ้าอรุณ แอร่มระเรื่อ รุจี...

ประดุจ มโนภิรมย์ระตี ณ แรกรัก
แสงอะรุณ วิโรจน์นะภา ประจักษ์
แฉล้มเฉลา และโสภินัก นะฉันใด
หญิงและชาย ณ ยามระตีอุทัย
สว่าง ณ กลางกมลละไม ก็ฉันนั้น
แสงอุษา สะกาวพะพราว ณ สวรรค์
ก็เหมือน ระตีวิสุทธิอัน สว่างจิต

                                จาก....มัทนะพาธา

ใครมีแผนการสอนภาษาอังกฤษแบบ Backward Design ระดับ ม. ต้น ช่วยแนะนำมาบ้างครับ