รองเท้าที่ถูกซ่อมของดิฉัน

 

ดิฉันชอบซื้อรองเท้านิ่ม ๆ แม้จะแพงใส่ เพราะดิฉันชอบเดิน และต้องเดินมากเป็นพิเศษเมื่อต้องไปทำธุระที่กรุงเทพ ต้องวิ่งขึ้นรถเมล์ และอยู่ที่บ้านก็เดินออกกำลังกาย ชมบ้านชมเมืองและผู้คน

แล้วเวลาซื้อรองเท้าใหม่ดิฉันจะเก็บไว้ก่อน ใส่คู่เก่าให้พังก่อน แล้วค่อยใช้คู่ใหม่ บางทีรองเท้าแพง ๆ นั้น พื้นของมันมีอายุเมื่อเวลาหนึ่งมันจะผุยุ่ยครับ ช่างบอก ซื้อมาแล้วต้องใช้ครับ

บางครั้งดิฉันก็รู้สึกอายที่จะใช้ของใหม่ ของเก่าไม่เป็นไร ใช้ของใหม่กลัวคนจะสังเกตเห็นและมอง

แล้วรองเท้าใหม่ที่ดิฉันเก็บถนอมไว้ยังไม่ใช้จนรองเท้าคู่เก่าพังก็เลยเจอกับสภาพหมดอายุที่ช่างบอกคือใช้ไปได้ไม่นานมากเท่าที่ควรจะเป็น ยังไม่อยากทิ้งหนังของตัวรองเท้ายังดี ๆ  อยู่เลย ก็เลยต้องไปให้ช่างซ่อมครั้ง สองครั้งแล้ว ครั้งล่าสุด สุดท้ายก็ซ่อมที่นครพนม

ช่าง  รองเท้าแบบนี้เป็นของนอกนะเนี่ย หนังอย่างดี
ดิฉัน  เราลอกเอาตัวที่หุ้ม แล้วไปใส่พื้นใหม่ได้ไหม
ช่าง  ไม่ได้หรอกมันต้องมาด้วยกัน แบบที่มีมันก็จะไม่พอดีกับตัวรองเท้า มันทำมาเฉพาะของมัน
ดิฉัน  น่าเสียดาย แล้วจะทำอย่างไรได้
ช่าง  ผมจะเย็บตรึงตัวรองเท้ากับพื้นให้ได้ใช้ แต่คงใช้ได้ไม่นานก็คงจะพังและมันก็จะดูไม่สวยนะครับ
ดิฉัน  ไม่สวยก็ไม่เป็นไร ขอให้มันใช้ได้ก็แล้วกัน.......

ช่างทำงานอย่างชำนาญ ว่องไว เต็มไม้เต็มมือ........
........
.......
ช่าง   ครับ เรียบร้อยแล้วครับ
ดิฉัน  เท่าไรคะ
ช่าง   ๕ ๐ บาทครับ
ดิฉัน  ช่างไม่ได้ถ่ายทอดความชำนาญให้ใครเหรอ
ช่าง   ผมบอกผู้คนนะ ให้มาเรียน ฝึกทำงานกับผมเลย ผมจะสอนให้ฟรี ก็เคยมีคนมาเรียน  แต่ผมเห็นแล้ว หยิบรองเท้ามาจะมาซ่อมก็ทำหน้าเหม็นรองเท้า...แขยง... มันจะเป็นอะไรไป เราทำงานเราให้เสร็จแล้ว เราก็ไปล้างมือก็ได้ ทำงานมันต้องทำให้เต็มที่ นี่ผมยังคิดว่าวิชาของผมก็คงตายไปกับผมเลย เพราะลูก ๆ ผมเองก็ไม่สนใจ คนอื่นก็ไม่สนใจ.....

โลกทุกวันนี้ไม่มีการซ่อมแล้ว มีแต่โยนทิ้งหาใหม่เลย มันคงเป็นไปในทุก ๆ อย่างที่มนุษย์บริโภค ช่วงอายุแห่งการบริโภคสั้นลงทุกที หรือว่าต้องรีบบริโภคเพื่อที่จะไปสู่การไม่มีอะไรที่จะบริโภคอีกต่อไป ถูกกระตุ้นและพัฒนาจริตของตนเองให้ต้องเสพของใหม่อยู่ตลอดเวลา.....ถูกหลอกและหลอกตัวเองกันทั้งโลก!!!!