ไมอามี่:ความรัก ความปรารถนาดีจากผู้คนรอบตัว
ไม่พูดถึงเวลาที่เนิ่นช้าจนเปิดเทอม เจ้า ลูกสาวคนเล็ก นน3 ซึ่งตั้งใจจะไปด้วย และตัดสินใจไม่ไป
ไม่พูดถึงการเดินทางอันยาวนานจากกรุงเทพ ไป Heathrow ลอนดอน 12 ชั่วโมงกว่า และจาก ไปไมอามี่ อีก 8 ชั่วโมงกว่า
ไม่พูดถึงการ รอ รถจากโรงแรม Travel inn ที่ไมอามี่(ที่คุณอลันจองให้)ที่ล่าช้า ต้องโทรตาม 2 หน และรอถึง เกือบ 2 ชั่วโมง ทั้งที่โรงแรมอยู่แค่ 6 ไมล์ จากสนามบิน
นอกจาก 3 ข้อนี้แล้ว การมาไมอามี่ถือเป็นโอกาสดีๆที่สุด ข้อหนึ่งในชีวิตของหมอรวิวรรณ
จากการแนะนำของคุณบิ๋นฑ์ ( ธนันดา นัยวัฒนกุล)จากศูนย์ความร่วมมือไทยสหรัฐด้านเอดส์ TUC เธอส่งรายละเอียดทุนมาให้ แถมยังประสานขอ Dr michele แห่ง TUC ผู้เขียนใบ แนะนำ (Reccommend)ให้
เธอยังช่วยติดต่อ Dr RJ Simonds แห่ง สำนักงานใหญ่ที่อเมริกา ให้ช่วยแก้ไขตอนมีปัญหาความล่าช้าของทุนเนื่องจากเปลี่ยนผู้ดูแลโครงการ
ท่านผอ พี่สมบูรณ์ศักดิ์ รองแพทย์พี่สายสุนี และหัวหน้ากลุ่มงาน อ พัชราพร อ ไกรฤกษ์ที่ช่วยเรื่องการจัดการ รับรองการทำงาน และจัดคนทำงานแทน
กุมารแพทย์ทุกท่านโดยเฉพาะ อ ปรีชา อเยาวลักษณ์ อ จุลพงศ์
ทีม ARV ตู่ ป้ายิ้ม ปริมเดชเล็กอิ๋มและทีมเยี่ยมบ้านทุกคน
รูมเมทที่บ้าน ท่านชำนาญ ที่รัก อาสาแทน และสนับสนุน ว่าแม่มันไปซิ
นน 1 น้อยหน่า นน3นุกนิก ช่วยจัดของแพ็คกะเป๋า อันนี้เอาไปจะได้ใช้หรือ แม่เอาออกน่า ของฝากแม่เอาไปเถอะ เอาขนมและมาม่าออกดีกว่า
นน 2 น้ำหนับ โทรมาเชียร์และให้ความเห็นดีๆ เป็นระยะจากเชียงใหม่
หลานสาวคนเก่งผู้มีน้ำใจ น้องมุกริน( เธอเป็นตัวอย่างดีๆให้แก่เด็กๆในตระกูล สอบได้ไปเรียนโดยทุนกพ ได้ครึ่งเวลาอีก ไม่เกิน 3 ปีจะได้กลับมาช่วยชาติ )
ที่เป็นที่ปรึกษาทางไกลจาก เมกา โทรมาบอกให้ เอาของจำเป็นมาได้แก่ หมอนโค้งรองคอ ดีจริงๆ ทำให้นอนหลับสบายในเครื่องบิน ให้เอาร่มมา ก็ได้ใช้เพราะฝนตกหนัก ให้เอาแว่นกันแดดมาก็ใส่วันแรกเลยเพราะฝนหยุดปั๊ปตามด้วยแดดจ้าทันที
มีผู้มีอุปการะคุณอีกมากมาย โดยเฉพาะ คุณยาย พี่ตุ๋ย และพี่นิด ที่แสนดี
ขอบคุณและขอบคุณทุกท่านนะคะ
ไม่มีท่านทั้งหลาย ช่วยเหลือ การไปไมอามี่ 2 เดือนเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเรื่องการดูแลรักษาเด็ก ที่ติดเชื้อเอดส์ ก็คงไม่เกิด ขึ้น และไม่สมบูรณ์ ลื่นไหลอย่างนี้ ค่ะ
ความเห็น (8)
ไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์แล้วรีบกลับมาเร็วๆให้หน่า consult เรื่อง HIV เด็ก หน่าจะเริ่มลงมือจับงานจันทร์หน้า มีเด็กในมือประมาณ 20 คน โอย..เครียดๆ
พี่จิ๊บ รึเปล่านะ ที่อยู่พานเก่งมาก ดูแลคนไข้ โดยเฉพาะเด็ก ได้ยอดเยี่ยม และยังจับตุ๊กแก เก่งอีก หน่าเอาใจพี่เขาไว้ดีๆ จะได้เป็นที่พึ่ง
ลองอ่านเรื่องน่ากลัว ของ อ แผ่นดินนะ เหมือนของหน่าเลย
ตั้งใจก่อนมาค่ะ จะ พยายามเต็มที่ ที่จะรีบถอดประสบการณ์ ที่ได้เรียนรู้ทันที ให้ ทีมที่เชียงรายได้ติดตาม และเพื่อเอาไว้ทบทวนตอนกลับไป แบบไม่ให้ตกหล่นเลยละ
เอาให้คุ้ม ที่มา คุ้มทั้งงาน คุ้มทั้งเวลา คุ้มทั้งเที่ยวนอกเวลางาน และ คุ้มทั้งเงินที่เขาให้ทุน
ขอบคุณ อ โอ๋ มากๆ ที่แนะนำ ตอนนี้ยังแข็งแรง พยายามออกกำลังกายตลอด และกินผักผลไม้เยอะมากๆ
ธนันดา นัยวัฒนกุล
ยินดีด้วยค่ะที่ได้ไปถึงไมอะมี่ (ซะที) หลังจากลุ้นให้อุปสรรคทั้งหลายผ่านไป
จะรอเรียนรู้ประสบการณ์ดีๆ จากอาจารย์หลัจากกลับมาค่ะ (เห็นหัวข้อต่อไปของแจรย์ก็ได้ resource มาอีกเพียบ)
บิ๋นห์
ขอบคุณค่ะ
ตัวจริงเสียงจริง ผู้จุดประกายและเติมเชื้อเพลิงการดูงานไมอามี่ครั้งนี้ของหมอรวิวรรณ
คุณ ธนัญดา นัยวัฒนกุล แห่งศูนย์ความร่วมมือ ไทยสหรัฐด้านเอดส์ ผู้แสนดี
เป็นมงคลแก่ชีวิตยิ่งนักที่ได้รู้จักเธอค่ะ
สวัสดีค่ะคุณหมอ
แล้วส่งข่าวมาบ่อยๆนะคะ
คิดถึงค่ะ เคยมาเยี่ยมที่บล็อกดิฉันบ่อยๆ
ขอบคุณค่ะ อ
 |
คราวต่อไป จะต้องทิ้งคำทักทายไว้นะคะ ไม่ทราบว่าอาจารย์ จะคิดถึง
ขอบพระคุณมากค่ะ