คนนอกคอก

คุณเป็นคนแบบไหน เป็นคนนอกคอกหรือเปล่า

คุยกันพาเพลิน

สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน ครั้งนี้อาทิตย์สุดสัปดาห์นำบทความดี ๆ และเป็นข้อคิดมาฝากท่านผู้อ่านทุกท่าน ซึ่งเรื่องที่นำมามอบในครั้งนี้เป็นมุมมองการมองสังคม อีกแบบหนึ่งและเป็นเรื่องราวที่สนุกสนานไม่เครียดลองอ่านกันดูนะครับ

 

---

คนนอกคอก 

ดิฉัน จะตัดเธอออกจากกองมรดก ไอ้ลูกนอกคอก

 

             สุดสัปดาห์นี้ผมได้มีโอกาสเดินทางไปจังหวัดลำปาง การเดินทางครั้งนี้ค่อนข้างที่จะประหยัดมากพอสมควร เพื่อนผมพาผมขึ้นรถตรงหน้าโรงแรมศรีประกาศ (เหมือนโรงแรมผีสิงในนิยายน้ำเน่า ) ท่ารถมีรถเมล์สีเขียวคันเก่า ๆ อยู่ 2 คัน ผมมองดูสภาพรถแล้วก็รู้สึกน่าตื่นเต้นอย่างไรไม่รู้ ขึ้นบนรถไปไม่มีหมายเลขที่นั่ง หลังคารถมีพัดลมพัดเบาๆ มีฝุ่นเกาะอยู่เต็มพัดโบกไปมา หน้าต่างที่เปิดและปิดไม่ได้ทำให้ใบหน้าของผู้โดยสารสามารถที่จะปะทะกับสายลมได้อย่างเต็มที่ ( คงมีแต่ควันพิษที่ปะทะหน้าผมจนเป็นสิวเต็มเลย ) รถเริ่มเคลื่อนออกจากท่าประมาณ 5 โมงเย็นก็ตรงเวลากว่าเจ้ารถไฟ ( หวานเย็น ) ที่ผมชอบนั่งไปลำปางมากโขพอสมควร แต่ไม่นานเท่าใดนักฝนจากฟากฟ้าก็เริ่มโปรยปรายลงมา ผมต้องเอาฟ้าม่านมาบังเพราะกระจกเจ้าปัญหาปิดไม่ได้  การเดินทางครั้งนี้ก็เลยไม่ได้ชมบรรยากาศธรรมชาติ ผมเดินทางไปถึงลำปางเวลา 2 ทุ่มครึ่ง

             เพื่อนผมก็ก็ได้ออกมารับผมปากทางเข้าบ้าน โดยระยะทางจากปากทางไปจนถึงบ้านเพื่อนผมก็ไกลมากพอสมควร และเส้นทางก็ขรุขระมากพอสมควรประกอบกับแสงไฟไม่มีจึงต้องอาศัยแสงจากธรรมชาติ ( บ้านเรียกแสงจันทร์ ) เป็นแสงนำทางที่หวาดเสียวอยู่นัก นั่งรถเข้าไปอีกประมาณ 20 นาทีก็ถึงบ้านเพื่อนผม ผมมองดูขึ้นไปดูบนฟากฟ้าเห็นดวงดาวพร่างพรายเต็มท้องฟ้าทำให้ผมรู้สึกอิ่มเอิบใจมาก เพราะที่บ้านผมซึ่งอยู่ในตัวเมืองเชียงใหม่น้อยครั้งที่จะได้เห็น คงเห็นเพียงแค่ดวงดาวบนหัวเตียง

 

          กินข้าวปลาอาหารกันเสร็จเรียบร้อย อาหารในคืนนี้เป็นอาหารพื้นบ้านแกงอะไรผมก็ไม่รู้แต่อร่อยมาก แม่ของเพื่อนผมบอกว่าเป็นผักที่พึ่งเข้าเก็บจากป่ามา พอได้เวลาดีเป็นฤกษ์อันมงคลแล้วผมและพื่อนก็ก้าวเท้าขึ้นรถเพื่อจะไปท่องเที่ยวในยามราตรีในตัวเมืองจังหวัดลำปาง

           ตัวเมืองลำปางยังไม่ค่อยที่จะวุ่นวายเท่าใดนัก คืนนี้พอได้มีโอกาสเห็นรถม้า ซึ่งเป็นสัญญาลักษณ์ของจังหวัดลำปางเลยที่เดียวก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก และจุดหมายปลายทางในค่ำคืนวันนี่คือ ผับ ที่อยู่ชั้นใต้ดินโรงแรมอะไรสักที่หนึ่งผมจำชื่อไม่ได้เพื่อนผมเป็นคนพาไปเลยจำไม่ได้ 

           ผมและเพื่อนผมเดินเข้ามันด้วยความมุ่งมั่นและในวินาทีนี้จะเอาอะไรมารั้งไว้ก็คงยากที่จะทำได้ และทันทีที่เข้าไปผมก็ได้สั่งน้ำซึ่งทำให้สมองผมทำงานไม่ปกติ ( บ้านเรียกว่าสุรา ) มาดื่มกินกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน กินไปเต้นไปตามจังหวะเสียงของดนตรี แล้วก็หันไปทางซ้ายทีหันไปทางขวาทีและก็เป็นปกติธรรมดาเราต้องทักทายเพื่อนโต๊ะข้าง ๆ ซึ่งเป็นสาว ๆ น่ารักดี ทักไปทักมาบังเอิญไปทักคนที่มีเจ้าของแล้วก็เลยทำให้โต๊ะข้าง ๆ ผมไม่ค่อยจะสบอารมณ์ผมเท่าไหร่นัก  

             ค่ำคืนในสุดสัปดาห์นี้ช่างเป็นค่ำคืนที่มีความสุขเป็นอย่างมาก ทั้งเสียงเพลง บรรยากาศของแสงสีเสียงที่ดังกึกก้อง ทำให้เวลาในค่ำคืนวันนี้หมุนไปอย่างรวดเร็ว จาก 5 ทุ่มเปลี่ยนเป็นเที่ยงคืน จากเที่ยงคืนเป็น ตี 1 ตี 2 และ ตี 3 จนบรรยากาศแห่งความสนุกสนานจบลงในเวลา ตี 3 กว่า ๆ หลังจากนั้นผมและเพื่อนก็เดินทางกลับบ้าน ทันใดที่หัวผมถึงหมอนก็หลับทันที

                    รุ่งอรุณในยามเช้าที่ผมตื่นไม่เช้าเท่าใดนัก เพื่อนผมก็รับหน้าที่อาสาเป็นไกด์พาทัวร์ไปทั่วหมู่บ้าน ผมนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์เพื่อนผมไปรอบ ๆ หมู่บ้าน ผมมีความสุขมาก ๆ ที่ได้เห็นท้องทุ่งนา ที่ผมไปเรียกว่าทุ้งหญ้าคาเหรอ เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยไปสัมผัสกับต้นข้าวจริง ๆ ผมเห็นวิถีชีวิตที่งดงามความเรียบง่ายที่ไม่ฟุ้งเฟ้อเหมือนเมืองเชียงใหม่ ผมได้เห็นคอกที่ชาวบ้านเอาไว้เลี้ยงสัตว์ ทำให้ผมเกิดความสงสัยในหัวผม ภาพของคอกเลี้ยงสัตว์มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมต้องเจ็บหัวมาก ๆ เพราะในสมองมันพยายามคิดอะไรก็ไม่รู้

 

             ความสงสัยในภาพของคอกมันได้มาฝั่งในหัวผมจนทำให้ผมต้องคิด ( ปกติผมไม่ค่อยชอบคิดอะไรเลย ) ปวดหัวกับภาพคอกสัตว์นี้มาก จนถึงบ่ายแก่ๆ ในวันนั้นผมต้องเดินทางกลับแล้ว ขากลับผมเดินทางกลับแบบดีกว่าขามามาก เพราะนั่งรถแบบ VIP กลับ

วูบแรกที่ผมได้มองไปดูทีวีบนรถเมล์นี้ทำให้ผมคลายความสงสัยเรื่องคอกวัวไปเลย เพราะผมคิดออกแล้วทำไมภาพคอกวัวมันมาติดหัวผม เพราะในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาผมได้ดูละครหลังข่าว ( น้ำเน่ามาก ) ซึ่งในละครเรื่องนี้มีการนำคำว่า “คนนอกคอก” มาดุด่าว่ากล่าวนางเอกโดยเนื่อเรื่องเป็นเช่นนี้

 

              นางเอกเกิดมาจากแม่ซึ้งเป็นคนรับใช้ในบ้านหลังใหญ่ แต่ได้ถูกกลั่นแกล้งจากคุณนายจนต้องออกจากบ้านไป ครั้งพอคุณท่านเสียชีวิตไป คุณท่านก็ได้ทำพินัยกรรมเอาไว้ เมื่อนางเอกซึ่งเป็นลูกของแม่ที่เป็นอดีตคนรับใช้ได้ทราบความก็ได้ปรากฎตัวขึ้นเพื่อที่จะเรียกร้องสิทธิในกองมรดกของคุณท่าน นากเอกจึงเดินทางไปบ้านหลังใหญ่เพื่อเรียกร้องสิทธิ แต่ดันไปเจอคุณนายเข้าจึงเกิดการเถียงกันขึ้น โดยคุณนายได้หลุดคำด่ามาคำหนึ่งว่า “อี่ลูกนอกคอก ริอาจจะมาขอสมบัติรึ” ( ได้อารมณ์ดีนะครับ )

 

  

            พอจบการจิตนาการกลับไปถึงละครน้ำเน่าเรื่องนี้ผมก็ได้คลายความสงสัยลงทันทีว่า ทำไมภาพคอกวัวคอกควายจึงปรากฎและวนเวียนในหัวผมอย่างนี้เอง เพราะผมไปติดใจกับคำว่า “ลูกนอกคอก” นั้นเอง

 

                 คำว่า “คนนอกคอก” เป็นคำกล่าวคำด่าทีรุนแรงมากพอสมควรเพราะมักปรากฎในละครทุกเรื่อง ที่ได้ฉายผ่านสายตาแม่บ้านและคุณผู้หญิงหลาย ๆ คน และคำว่า “คนนอกคอก” ก็ยังส่งอิทธิพลเล็ดลอดเข้ามาในหูของผมด้วย ฉะนั้นแล้วคำว่า “คนนอกคอก” จึงกลายมาเป็นคำด่าว่ากล่าวที่แสบ ๆ คันมากพอสมควร เพราะเราคงเอาไปเปรียบกับพวกสัตว์ที่มีเท้าเป็นกลีบอะไรประมาณนั้นนะครับ

 

            แต่ด้วยความสงสัยของผมที่ไม่ได้หยุดนิ่งจึงทำให้ผมสงสัยต่อไปว่า ผมเป็น “คนนอกคอก” หรือ  “คนในคอก”  และอะไรคือความหมายที่แท้จริงของคำว่า “คนนอกคอก” และในสังคมใช้อะไรเป็นกฎเป็นเกณฑ์มาบ่งความเป็น “นอกคอก” และ “ในคอก”

 

ความคิดที่ว่าผมเป็น “คนนอกคอก” หรือ “ในคอก” ทำให้ผมปวดหัวและเจ็บหัวเข้าไปอีก ( ผมคิดบนรถเมล์นะครับ ) คงเป็นผลให้ผมเมาหัวและปวดหัวเพราะผมเมารถครับ ก็น่าแปลกจริง ๆ ครับว่าผมเป็น “นอกคอก” หรือ “ในคอก” เพราะผมไม่รู้ว่าจะแบ่งแยกอย่างไร

 

              เวลาผ่านไปประมาณ 5 นาทีความคิดผมก็พบกับทางออก ผมได้ลองนั่งคิดพิจารณาเรื่องราวในชีวิตประจำวันของผมจึงทำให้ผมสามารถคลีคลายความเจ็บหัวจากเรื่องนี้ลงไปได้ เรื่องราวในค่ำคืนที่ผ่านมาช่างเป็นการตอบถึงคำถามว่าผมเป็นคน “ในคอก” หรือ “นอกคอก” ได้เป็นอย่างดีเยี่ยม เพราะเมื่อผมนำภาพของ คอกที่ชาวบ้านเอาไว้เลี้ยงสัตว์ มาเปรียบเทียบกับ สถานที่ที่ผมไปมาเมื่อคืน ยิ่งทำให้น่าคิดอย่างยิ่งมาก

 

              ผับที่ผมไปมีความคล้ายกับคอกสัตว์มากเพราะเป็นพื้นที่เล็ก ๆ ซึ่งก็ๆไม่รู้เหมือนกันว่าพื้นที่ในจังหวัดลำปางมีมากมายเป็นไม่รู้กี่ไร่แต่ทำไมเราจึงต้องไปอัดกันอยู่ในที่แคบ ๆ เหมือนคอกสัตว์เลย ประการที่สำคัญคอกสัตว์เวลาคนเลี้ยงสัตว์เขาจะต้อนสัตว์เข้าไปจะมีการตรวจนั่นตรวจนี่ เหมือนผับที่ผมไปเลยครับ มีการตรวจอะไรต่อมิอะไรมากมาย จึงทำให้เกิดคำถามอีกว่า คนเลี้ยงสัตว์ลอกเลียนพฤติกรรมคนตรวจที่อยู่หน้าผับ หรือคนที่ตรวจหน้าผับลอกเลียนพฤติกรรมคนเลี้ยงสัตว์ ปวดหัวจริง ๆ

               เมื่อผมคิดได้ผมต้องพิสูจน์ดูอีกสักครั้งหนึ่งว่าผมเป็น “คนนอกคอก” หรือ “ในคอก” และการเปรียบเทียบระหว่าง “ผับ” กับ “คอกสัตว์” เป็นจริงหรือไม่ การพิสูจน์พึ่งเริ่มต้นหลังจากเท้าผมได้เหยีบ ณ จังหวัดเชียงใหม่ คืนนี้เป็นคืนวันอาทิตย์ ผมเดินทางไปผับที่อยู่หลัง มหาวิทยาลัยที่ผมเรียนเพื่อพิสูจน์ความคิดของผม ผมพิสูจน์โดยการเป็น “คนในคอก” โดยการเข้าในพื้นที่เล็ก ๆ และก็เต้นตามจังหวะเสียงเพลง และเป็น “คนนอกคอก” ด้วยการเดินออกจากผับ ผมกระทำอย่างนี้อยู่ประมาณ 5 – 6 รอบ จนทำให้เช้าวันจันทร์ผมมาเรียนวิชาปรัชญาเกือบไม่ทัน 

เมื่อผมพิสูจน์เสร็จผมก็ได้ตั้ง ทฤษฐีของผมขึ้นมาเองและนำมาบอกกับเพื่อน ๆ ดังนี้ว่า “คนที่อยู่ในผับเป็นคนในคอก ส่วนคนที่อยู่นอกผับเป็นคนนอกคอก” ฉะนั้นแล้วเพื่อนผมที่ชื่อ กวาง จึงกลายเป็นนอกคอกเสมอ เพราะเธอไม่ไปเที่ยวผับหรือไปกินสุราอย่างผม เธอจึงกลายเป็นคนนอกคอก

 

การเป็น “คนนอกคอก” มิใช่จะเป็นคนเลวร้ายเสมอไปอย่างที่กับในละครน้ำเน่าหลังข่าวถ่ายทอดออกมา หากแต่การเป็น “คนนอกคอก” อาจจะเป็นคนดีก็ได้ การกระทำบางอย่างเรามิอาจที่จะกระทำให้เหมือนกระแสสังคมก็ได้ เพราะบางครั้งกระแสสังคมเป็นกระแสที่ผิด เฉกเช่นในโลกทุนนิยมที่นับถือว่าการมีเงินเป็นใหญ่เป็นแนวคิดที่ถูก การที่ใครไม่คิดตามนี้ถือเป็น “คนนอกคอก” ดังนั้นการเดินออกจากกรอบความเชื่อที่ไม่ถูกต้องของสังคมเราอาจถูกตรีตราว่าเป็น “คนนอกคอก” ก็เป็นไปได้ แต่ถึงกระนั้นแล้วการเป็น “คนนอกคอก” ของกระแสสังคม อาจเป็น “คนในคอก” ของกระแสคุณงามความดีตามหลักพระพุทธศาสนาก็เป็นไปได้

                   ณ วันนี้ผมก็คงจะเป็น “คนนอกคอก” เป็นคนที่ไม่ไปเที่ยวผับ ไม่กินเหล้า ยึดหมั่นในหลักคุณงามความดี ถึงแม้ว่าหากผมเป็น “คนนอกคอก” ผมอาจถูกตัดออกจากกองมรดกของคุณท่านผู้ชายในละครน้ำเน่าหลังข่าวภาคค่ำ ฮิฮิ ๆ

 

 

วันนี้คงพอเท่านี้ พบกันใหม่ในอาทิตย์หน้า

[ดีคับ...............]

ดีคับ...ชอบดี