แรงจูงใจในการเรียนทางด้านจิตวิทยาและประกอบอาชีพทางจิตวิทยา
ครั้งเมื่อเรียนจบการศึกษา มัธยมปลาย (มศ.5) ในสมัยนั้น เรียนจบมาทางสายวิทย์-คณิต จากโรงเรียนบรบือวิทยาคาร จังหวัดมหาสารคาม ผลการเรียนอยู่ในระดับปานกลาง แต่ด้วยจิตสำนึกของตัวเองว่า ตระหนักอยู่เสมอว่าจะต้องเรียนหนังสือ พ่อแม่ไม่บังคับ มักจะให้ลูกคิดเองว่า จะเรียนต่อหรือไม่ แล้วแต่ลูกๆ
ในครอบครัวมีพี่น้องด้วยกัน 8 คน ผู้หญิง 4 คน ผู้ชาย 8 คน ตนเองเป็นคนที่ 5 ของครอบครัว ครอบครัวค่อนข้างใหญ่ การที่พ่อแม่ให้ลูกตัดสินใจเองว่าจะเรียนต่อหรือไม่ ทำให้เป็นจุดอ่อนของครอบครัว ให้ความอิสระ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดอะไร ในสมัยนั้นในชุมชนที่อาศัยอยู่ ไม่มีแบบอย่างมากนักในการส่งลูกเรียนต่อ
จึงทำให้ลูกๆแต่ละคนเลือกทางเดินของตนเอง บางคนเลือกเรียนต่อ บางคนขอจบแค่มัธยมก็พอแล้ว เมื่อมาทบทวนดูลูกๆคงไม่ได้รู้หรอกว่าการที่ไม่ได้เรียนแล้วจะเป็นอย่างไร หรือเรียนจบแล้วจะไปประกอบอาชีพอะไร ที่สำคัญผู้ปกครองควรจะต้องชี้แนะแนวทางชีวิต ให้กับลูกๆประกอบการตัดสินใจ การศึกษาช่วยได้อย่างไร และเมื่อมองย้อนไปช่วงที่กำลังเรียนมัธยมพบว่า การใช้ชีวิตร่วมกับเพื่อนในชั้นเรียน เพื่อนๆมักจะมาพูดคุย เล่าปัญหาชีวิต ปัญหาส่วนตัว ให้ฟังอยู่เสมอ และไม่ค่อยได้ชี้แนะอะไร มักจะเป็นคนที่ชอบรับฟัง ให้ความเป็นเพื่อนมากกว่า เวลาเพื่อนสุข เพื่อนทุกข์มักจะเป็นคนที่เข้าใจ ไม่ตัดสิน เวลาคนที่มีปัญหาบางครั้งเขาก็ไม่ต้องการคำตอบอะไร เพียงแค่อยากปลดปล่อย ระบายอารมณ์ ความเครียดแล้วเขาก็จากไป.. บางครั้งยังไม่ได้มีการตอบรับอะไรเลย เพื่อนบอกว่าขอบคุณมาก ..ไปแล้ว..
ครั้งแรกในการเลือกเรียนต่อมัก จะปรึกษาเพื่อนมากกว่า มีเพื่อนผู้หญิงอยู่คนหนึ่งเป็นคนภาคใต้ จังหวัดสงขลา พบกันที่กรุงเทพฯ ช่วงที่ไปทำงานด้านบัญชี ไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ต้องการที่จะเรียนรู้กับบริษัท ลักษณะทำงานเป็นแบบครอบครัว จึงทำให้มีเวลาว่าง ช่วงเรียนหนังสือ จะเป็นคนที่ทำงาน และส่งตัวเองเรียนจนจบ ก่อนที่จะสมัครเข้าเรียน ได้รู้จักกับเพื่อนรุ่นพี่ เรียนอยู่ปี 2 รามคำแหง ชื่อ พี่หน่อย พี่หน่อยมักจะเล่าให้ฟังอยู่เสมอว่าพี่สาวของเขา ... เป็นครูแนะแนว จบทางจิตวิทยา และมักจะให้คำปรึกษากับเด็กนักเรียนอยู่เสมอ
การที่พูดให้ฟังอยู่บ่อยๆ ทำให้ตัวเราเองเกิดความสนใจ ใส่ใจ และอยากเรียนทางด้านจิตวิทยามาก เมื่อมองย้อนไปในอดีต ตัวเราเองมักจะเป็นที่พึ่งทางจิตใจให้กับเพื่อนๆ จึงได้ตัดสินใจในการไปสมัครเรียน คณะศึกษาศาสตร์ ภาควิชาจิตวิทยา มหาวิทยาลัยรามคำแหง นี่...เป็นจุดแรก...ของการตัดสินใจเรียนจิตวิทยา เพราะมีเพื่อนที่ดีคอยชี้แนะแนวทาง และยกตัวอย่างพี่สาวของเขาที่ประสบความสำเร็จคือเป็นครูแนะแนว ในใจตัวเราเองรู้ถึงความต้องการของตนเอง ว่าตนเองต้องการเรียนทางด้านนี้ และทราบว่าตนเองจะก้าวไปจุดไหน แต่ก็ต้องพยายามด้วยตนเอง เรียนรู้ในการรู้จักตนเองก่อน
 |
ถึงพี่อนงค์
กัมปนาท
ศูนย์พัฒนาและประกันคุณภาพ
|
 |
การสะท้อนและเป็นกระจกเงา เพื่อให้ตนเองกลับมารีเช็กตนเองเป็นสิ่งสำคัญมาก ขอบคุณค่ะแผ่นดิน และมีเจตนาที่จะสื่อให้รู้จักกันมากขึ้น และการเดินทางแต่ละบุคคลมีความแตกต่างกันแต่เป้าหมายเดียวกันคือ การได้ประกอบวิชาชีพตามที่ตนเองเรียนมา
|
 |
|
ถึงพี่อนงค์
นักเรียนที่นั้นผู้ชายดุแล้วจะไม่ค่อยชอบผมนัก แต่นักเรียนผู้หญิง ผมดูสายตาแล้วคงจะชอบครับ
กว่าจะมาถึงวันนี้ ชีวิตมีเรื่องราวมากมาย ในโลกใบนี้ น่าติดตามมาก
สวัสดีค่ะ
พี่อนงค์เหมาะสมแล้วครับที่จะเรียนในทางสาขาเหล่านี้...เป็นนักพูดและนักฟังที่ดี รวมถึงนักคิดนะครับ
ผมให้ความสนใจเรื่องนี้พิเศษ สมัยที่เป็นหัวหน้ากลุ่มฯ (ด้านนี้) ก็มุ่งมั่นเหลือกเนที่จะให้มีงานที่ชัดเจนและเคลื่อนตรงไปสู่นิสิต แต่มันก็ยากยิ่งนัก เพราะเราไม่มีบุคลากรแม้แต่คนเดียว
มีแต่ใจ แต่ไม่มีความรู้...
ยินดีต้อนรับสู่เวทีของ มมส อีกครั้ง.....ยิ้ม ๆ