จังหวัดนครสวรรค์ มีการจัดกิจกรรมออกหน่วยเคลื่อนที่ หรือคาราวานแก้จน ออกให้บริการแก่ประชาชนโดยเวียนไปตามอำเภอต่าง ๆ ทุกเดือน เชื่อว่าโครงการลักษณะนี้คงมีการจัดทำแทบทุกจังหวัด เพียงแต่ชื่อโครงการของแต่ละจังหวัดจะแตกต่างกันไปเพียงไร
ตามปกติ ที่ทำงานก็จะเข้าร่วมกิจกรรมออกหน่วยเคลื่อนที่กับจังหวัดเป็นประจำทุกเดือน และในเดือนนี้ก็เช่นกัน ถึงวาระ (คิว) ของผู้บันทึก จะออกหน่วยเคลื่อนที่ ซึ่งนำขบวนโดย ท่านผอ. นักแนะแนวการศึกษา และที่เหลืออีก 2-3 ราย เป็นผู้ติดตาม (รวมทั้งผู้บันทึกด้วย)
ซึ่งหน้าที่หลักๆ ของผู้บันทึกก็คือ.....ไปถ่ายภาพ จัดนิทรรศการ บริการน้ำท่า อำนวยความสะดวกแก่ทีมงาน ซึ่งหลังจากที่ติดตั้งชุดนิทรรศการ จัดเต๊นท์เรียบร้อย ได้ฤกษ์ เริ่มสำรวจบรรยากาศได้ซักที
หน่วยงานราชการที่มาให้บริการ เป็นหน่วยงานที่มักคุ้นเคย เพราะเจอกันแทบทุกเดือนที่มาร่วมออกหน่วยเคลื่อนที่ บางที เราไม่ไปใช้บริการที่หน่วยงานนั้น รอเขามาออกหน่วยแล้วก็มาใช้บริการที่หน่วยนี้ซะเลย..เหมือนๆ นักศึกษา มสธ. จากหน่วยงานต่าง ๆ เช่น ตำรวจ หรือ อบต. ก็รอมาลงทะเบียนเรียนกับนักแนะแนวของเรา ที่หน่วยเคลื่อนที่นี่เหมือนกัน เอาละ......นั่งนึกความจำ หน่วยงานไหนให้บริการอะไรบ้างน๊อ
ชื่นชมข้าราชการทุกครั้งที่ได้ออกหน่วยค่ะ การออกมาให้บริการ แม้จะมีคนมาใช้บริการมากบ้าง น้อยบ้าง แต่ก็มีความรู้สึกว่า ภาครัฐกับประชาชนใกล้กันเข้าไป โดยเฉพาะหน่วยงานท้องถิ่นที่เป็นเจ้าของสถานที่ในการจัดแต่ละครั้ง ยามที่พวกเราไปถึง เขาเหล่านั้นจะให้บริการ ต้อนรับด้วยความภาคภูมิใจยิ่งกับท้องถิ่นของเขา แนะนำของดีประจำตำบล ประจำอำเภอ จุดเด่นและสารพัด
- น่าเห็นใจท่าน ตรงที่ต้องใส่ชุดข้าราชการสีกากีนี่แหล่ะ ผู้บันทึกเองคิดว่า ชุดสีกากีนี่อบและร้อนไม่ใช่เล่น ในขณะที่ผู้อื่น สวมเสื้อเหลือง กางเกงเพื่อความคล่องตัว แถมยังไม่ร้อนอบอ้าวเท่าเสื้อสีกากีอีก
ตอนทานอาหารกลางวัน ได้คุยกับเจ้าหน้าที่ของทางสำนักงานจังหวัด เล่าว่า ในครั้งหน้าเขาต้องไปหาห้องที่มีเครื่องปรับอากาศ ขนาดกว้างๆ เพราะทางอำเภอพยุหะคีรี ซึ่งจะเป็นเจ้าภาพในครั้งหน้า แจ้งมาว่า มีประชาชนมายื่นความจำนง จะขอบริจาคโลหิตจำนวนเกือบร้อยคน เขาจึงต้องไปหาสถานที่ เพื่อให้ทางกาชาดจัดสถานที่ในการรอรับบริจาคโลหิตได้
ฟังแล้วขนลุกค่ะ ดีใจ และปลาบปลื้มใจมาก รู้สึกอยากแสดงความดีใจกับ... กับอะไรซักอย่าง บอกไม่ถูก ดีใจกับจังหวัด ดีใจกับกาชาด ดีใจกับคนป่วยที่รอเลือด....กับโรงพยาบาล พี่ๆ ที่ร่วมโต๊ะทานข้าว ได้ยินแล้วยิ้มกันแทบทุกคน (ยกเว้นคนเล่า ซึ่งคงกังวลกับภารกิจพอสมควร)
แปลกจริง ทั้งๆที่เป็นข่าวเล็กๆ เป็นเรื่องที่ยังไม่เกิด แต่กลับเป็นเรื่องที่ทำให้บรรยากาศในการทานข้าวกลางวัน ท่ามกลางอากาศที่อบอ้าว กลายเป็นอบอุ่นแทนได้
แล้วพวกเราก็นั่งรถที่อบอ้าว กลับมาปฏิบัติงานกันต่อไปเหมือนเดิม อืมม
ไม่มีความเห็น