ครั้งหนึ่ง....นานมาแล้ว จำได้ว่าสมัยเด็ก ๆ ครูเคยพาไปทัศนศึกษาที่เขื่อนเชี่ยวหลาน พวกเราก็จะได้ความรู้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางจากท่าศาลาไปที่สุราษฎร์ธานี มีเส้นทางไปอย่างไร เหมือนหรือแตกต่างจากถนนที่ท่าศาลาหรือไม่ เขื่อนคือที่กั้นน้ำ เห็นแต่ในหนังสือ ครูพาไปเห็นของจริง มันใหญ่จริง ๆ เรียกว่าเอาภูเขามาทำเป็นที่กักเก็บน้ำ ตื่นเต้น ตื่นตา ตื่นใจและประทับใจมาตราบเท่าทุกวัน เราไม่รู้หรอกว่าครูจะต้องใช้งบประมาณในการจัดกิจกรรมครั้งนี้มากหรือน้อยเพียงไร หรือจะต้องมีวิธีการดำเนินโครงการอย่างไร รู้แต่เพียงว่าเราพาข้าวห่อไปกินที่เขื่อนเชี่ยวหลานกัน เงินค่ารถไม่ต้องเสีย แล้วจะต้องตอบคำถามครูให้ได้ว่าไปแล้วได้อะไร เมื่อเราเติบใหญ่ก็คิดการที่จะพานักเรียนไปทัศนศึกษาแหล่งเรียนรู้ในท้องถิ่นเพื่อให้นักเรียนเกิดความรักและสำนึกให้ได้ว่ากว่าจะได้มาเป็นแหล่งโบราณในท้องถิ่นเป็นมาเป็นไปอย่างไร แต่กิจกรรมการพานักเรียนไปท่องเที่ยวแหล่งเรียนรู้ที่จะดำเนินต่อไปนี้ เราจะจัดกันเองเป็นกิจกรรมที่ไม่ใช่พาลูกหลานเที่ยวแต่เป็นการพานักเรียนไปทัศนศึกษายังแหล่งเรียนรู้ภายในท้องถิ่น ปัญหาก็มีอยู่ว่า คนอยากทำแต่งบไม่มี เอ้งบไม่มีเป็นเรื่องสำคัญหรือไม่ พวกเราคณะทำงานทุกคนร่วมกันคิดดูแล้ว
ในเมื่ออยากพานักเรียนไปให้มีความรู้ให้เกิดการเรียนรู้และร่วมสำนึกในความเป็นคนของชุมชนท่าศาลา ถ้าทำแล้วได้ประโยชน์เราจะทำหรือไม่ เป็นที่ตกลงกันว่าทำ
แล้วเราจะจัดการอย่างไรล่ะ พวกคณะทำงานร่วมประสานเครือข่ายทั้งใกล้ตัวและไกลตัว ไม่ว่าจะเป็นการประสานงานทั้งแหล่งเรียนรู้ที่จะไปศึกษาเรียนรู้และประสานเรื่องการเดินทาง เกี่ยวกับอาหารและเครื่องดื่มที่จะจัดให้นักเรียนและคณะ ก็ได้รับการตอบรับจากเครือข่ายเป็นอย่างดี ทำให้คณะทำงานได้รู้ว่าการจัดกิจกรรมให้เด็กและเยาวชนไม่เกิดผลทันตาแต่ก็ต้องอาศัยใจรักที่จะทำ แม้เงินไม่มี แต่มีดีที่เครือข่ายยังเห็นความสำคัญของการจัดกิจกรรมครั้งนี้ ขอขอบคุณผู้ร่วมอุดมการณ์ ที่ยังยึดมั่นจะจัดกิจกรรมเพื่อเด็กและเยาวชนต่อไป
อาจารย์ แอ๊ะ (แห้ง) สู้ สู้
ปล. วันนี้ง่วงนอน เข้ามาอัพบล๊อก ลองเข้าไปอ่านดูนะ เหอๆ เลยแวะเข้ามาเยี่ยมเยียนห้องสมุดมีชีวิต
สู้อยู่แล้ว วันหลังจะเชิญร่วมกิจกรรมดี ดี นะจ๊ะ