ชีวิต.........กับการเดินทาง.........

      เมื่อวานนี้ได้รับทราบข่าวจากพี่น้องส.อ. บอกว่าคนไข้เบาหวานที่เราไปเยี่ยมบ้านเมื่อเดือนที่แล้วเสียชีวิต ...รู้สึกเศร้าเหมือนกัน ..ถึงแม้เราจะทราบมาก่อนแล้วว่าคนไข้คงอยู่กับเราได้อีกไม่นานเนื่องจากการพยากรณ์โรคของคนไข้ไม่ดีเลย end stage renal failure แต่ก็อดใจหายไม่ได้ เพราะจากที่เราดูแลเขามานาน นานมากพอที่จะรุ้จักและเข้าใจเขาระดับหนึ่ง .......

   10 ปี ที่ทำงานคลินิกโรคเบาหวาน อยู่กับคนไข้เบาหวาน จนบางครั้งเกิดความรู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเป็นระยะๆบางครั้งทำให้รู้สึกหดหู่ ใจเหมือนกัน พยายามที่จะทำสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดให้กับเขาแต่บางครั้งมีข้อจำกัดที่ทำไม่ได้ มันเหนือความสามารถที่จะทำได้ ก็ได้แต่ให้กำลังใจกับตัวเองว่าเราพยายามทำดีที่สุดแล้ว  คนไข้บางรายเราพบเขาตั้งแต่เริ่มเป็น เดินมาหาเราด้วยหน้าตายังยิ้มแย้มแจ่มใส...นานวันไปนั่งรถเข็นมา..นานไป..นอนรถเข็นมา  พูดกับเราไม่ได้ มองตาเราปริบๆ สัมผัสมือ..สัมผัสตอบกลับมา รู้สึกได้คือแทนคำขอบคุณ... การเดินทางของชีวิตที่มีเบาหวานเป็นเพื่อน มันเป็นการเดินทางที่ยากเย็น ถ้าไม่เรียนรู้ที่จะอยู่กับเบาหวานอย่างไร.. คนไข้ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรต่างๆมากมาย และ...อย่างหนึ่งก็คือการเรียนรู้ที่จะทำงานด้วยใจ คนไข้เขาสัมผัสได้เสมอว่าเราดูแลเขาเช่นไร!!!

 เขียนมาครั้งแรกก็เศร้าซะละ เอาไว้จะเขียนมาเล่าเรื่องดีๆ ใหม่นะคะเรื่อง  เมื่อชาวเขาเป็นเบาหวานก็ดีนะคะ เอาไว้พบกันใหม่ค่ะ !!!  สุดท้ายขอขอบคุณ ทุกๆท่านที่ให้โอกาส ร่วมกิจกรรมตลาดนัดเบาหวาน และทุกๆท่านที่ร่วมแบ่งปันประสบการณ์ดีๆให้แก่กัน คนที่ทำงานเดียวกันย่อมเข้าใจกันง่ายเสมอเหมือนที่คนไข้เคยบอกว่า คนไข้เบาหวานด้วยกันเท่านั้นที่จะเข้าใจกันดีเสมอ!!!