live journal วันที่ 5 พ.ย. 2548
| Date: | 2005-11-05 11:36 |
| Subject: | ยาย K |
| Security: | Public |
| Mood: |  content |
มาอีกแล้ว
ใช่แล้วครับท่าน มีคนกล้าตามมาอ่านก็กล้าเขียน
เรื่องยาย K นี่เกิดขึ้นเมื่อวานเช่นกัน (ไม่ใช่ ไม่ใช่น้องสาวยาย G)
แต่ยาย K คือ เพื่อนบ้านเราเองที่ apartment เก่า
หลายๆคนคงเคยเห็นรูปที่เราถ่ายเค้ากับหมาค๊อกเกอร์ของเค้าเวลาไปเดินเล่นที่parkแถวบ้านเก่า
จำได้เปล่า คนนี้ภาสุร์เคยเจอ เคยไปนั่งกินชาห้องเค้าตอนบุ๊คมาเที่ยว
เรารู้จักกับยาย K เพราะการบ้านวิชา "aging from interdisciplinary perspective"
เมื่อปี 2002 เราต้องสัมภาษณ์ใครก็ได้ที่อายุมากกว่า 65 เขียน biography เค้าเป็น report
แล้วมาวิเคราะห์ life history โดยใช้ ทฤษฎีทาง social science ต่างๆ
เราก็เลยไปหา apartment manager ว่า เราควรคุยกะใครดี
apartment manager ก็เลยแนะนำให้รู้จัก ยาย K
หลังจากที่สัมภาษณ์แล้ว ส่งรายงานแล้ว เราก็ยังเจอแกอยู่เรื่อยๆ ไปเล่นไพ่กับแกเรื่อยๆ
บางทีแกก็มาชวนไปเดินเล่ินที่ jericho beach พาหมาไปเดิน
ก็เป็นอย่างเนี่ยะอยู่เกือบปี ปีแรกที่มาอยู่นี่ เจอกันอาทิตย์หน สองอาทิตย์หน
แกพาไปทานข้าวข้างนอกสุดหรูทีนึง
เราก็เลยพาแกไปทานอาหารไทยบ้าง
แกเลยบอกว่าไว้แกจะพาไปทานอาหารเยอรมัน เพราะแกมาจากเยอรมัน
ก็นัดวันดิบดี
แต่พอถึงเวลา แกไม่ยักจะมาเคาะประตู
เราไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่ เราก็คิดว่าไม่เป็นไร คงลืมมั้ง
จนวันรุ่งขึ้น apartment manager บอกว่ารู้ไม๊ ยาย K ไปโรงบาลมาสองวันแล้ว
เห็นลูกชายบอกว่า stroke
หลังจากนั้นแป๊บเดียวยายก็กลับมาอยู่ apartment ก็ดูปกติดีนะ
แต่หลงๆลืมๆ แกคิดว่าเราไปกินอาหารเยอรมันกันแล้วด้วย
แต่ก็ไม่เป็นไร เราก็ยังเจอแกเรื่อยๆ อย่างน้อยก็เดือนละหนสองหน
จนมาวันนึง ยายมาเคาะประตู ถามว่า เราชื่ออะไรนะ ขอโทษทีจำไม่ได้
แต่จำได้ว่า "I like you"
เราก็เหวอๆนิด แต่ก็คิดว่าคงเป็นเพราะ stroke
แกดูกังวลๆ แต่เราก็ไม่รู้จะช่วยยังไง
หลังจากนั้นไม่นาน ไม่ถึงอาทิตย์มั้ง apartment manager ก็บอกว่าแกย้ายออกไปแล้ว
ลูกชายให้ไปอยู่บ้านพักคนชรา เพราะแกเริ่มหลงมากขึ้น เดินไปเกือบถึง UBC แล้วหลงทาง
(wandering) โชคดีมีคนขับรถแถวนั้นหยุดถามว่าจะไปไหน แล้วก็มาส่งที่บ้าน
นี่ผ่านมาสองปีแล้วที่เราไม่เจอยาย K เลย
แต่ด้วยความที่โลกกลม เมื่อวานตอนไปหายาย G
ยาย G พาเราเดินดูบ้านพักที่แกอยู่ มันก็มีบอร์ดที่ติดรูปกิจกรรมต่างๆ แล้วเราก็ไปเห็นรูปยายคนนึงหน้าคุ้นๆ
ใช่แล้วครับท่าน
รูป ยาย K!
เราเลยบอกว่า เรารู้จักคนนี้ เคยเป็นเพื่อนบ้านที่apartment เก่า
ยาย G ก็บอกว่า งั้นขึ้นไปหากันไม๊ แต่แกเงียบๆ แล้วก็หลงๆลืมๆมากนะ
เราก็โอเคไปก็ไป ใจก็คิดว่าเค้าจะจำเราได้ไม๊
พอยาย K เปิดประตูมา
ยายดีใจที่มีคนมาหา ยาย friendly เหมือนเดิม แต่....
จำเราไม่ได้เลย -BLANK-
เราชี้รูปหมาแก ในห้องถามว่านี่ ruby ใช่ไม๊
แกก็ "oh, you know Ruby too?"
คือแก blank จริงๆ ความจำเกี่ยวกับเราไม่มีเหลือเลย
ไม่มีหน้าสงสัย ลังเล อะไรเลยนะ ยิ้มอย่างเดียว ยิ้มแบบจริงใจด้วย
เรากลายเป็นเพื่อนใหม่ แกก็ขอบคุณที่มาหา แล้วก็บอกว่าหวังว่าจะมาอีกนะ
นี่แหละ dementia
วันนี้แกก็คงจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อวานมีคนไปหา
ยาย K ก็จำ ยาย G ไม่ได้
แต่จริงๆ ยาย G เจอ ยาย K ทุกวันในห้องอาหาร เวลามีพระมาจากโบสถ์ก็ไปเข้าฟังด้วยกัน
ยาย G บอกว่า ยาย K มีเพื่อนสนิทคนนึงที่นี่ เพราะพูดเยอรมันด้วยกัน แกจะจำคนนั้นได้อยู่คนเดียว
ยาย G บอกว่า บางวัน ยาย K ก็ยังเดินออกไปเป็นกิโลๆ เหมือนเดิม
แต่โชคดีที่ ถึงหายไปเป็นชั่วโมง แกก็หาทางกลับมาได้เองทุกที
ถามว่าเราเศร้าไม๊ ก็นิดหน่อย แต่มันก็เป็นสิ่งที่คาดไว้แล้วว่าจะต้องเกิดขึ้น
ไม่เสียใจที่ยายจำเราไม่ได้ แต่เศร้าใน "โรคยา"
ความไม่มีโรคนี่เป็นลาภอันประเสริฐจริงๆ
เราจำได้เลยว่าตอนเรียนคอร์ส aging
มีperiod นึง เรื่อง memory and identity
prof. ถามว่า
"What makes you, 'YOU'?"
"Is it your memory?"
แล้วหลัง discussion แกก็ถามว่า
แล้วถ้าแม่ของคุณเป็นอัลไซเมอร์ จำคุณไม่ได้
"Is she still your mother?"
แล้วprof.ก็ให้ดู VDO สัมภาษณ์อีก case นึง
เป็นสามีภรรยากันแล้ววันนึงตื่นมา บนเตียงนี่แหละ
สามีหันมาถามภรรยาว่า "Who are you?"
คอร์สนี้คือสอนให้รู้ว่านี่มันเกิดขึ้นได้จริง อย่าไปเสียใจอะไรมาก
ให้เห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เป็นไปได้กับคนที่เป็น dementia หรือ alzheimer's
แล้วก็อย่ามาใช้เป็นข้ออ้างที่จะไม่ดูแลคนเหล่านั้น
ถึงเค้าอาจจะจำไม่ได้บางอย่าง แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่จำได้ ทำได้
อย่า treat เค้าเป็นผักเป็นปลา เค้าก็ยังเป็น คน
เวลาไปดูงานนี่เจอทั้งคนที่มีญาติมาดูแลตลอด กับคนที่ไม่มีใครมาหาเลย
ได้เห็นหลายรูปแบบจริงๆ แบบที่ประทับใจมากๆ คือ มากันเป็นคู่
คนนึงป่วย อีกคนแก่พอกัน แต่ก็ยังมาคอยดูแล อยู่เป็นเพื่อนทุกวัน
มีแฟนนี่ หาให้อยู่ด้วยได้ยามยากนะ
จบข่าว เฮอะๆ
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น