๓๕๐. ทำไมอยากเป็นนักเขียน

ทำไมอยากเป็นนักเขียน 

            ต่อจากนี้ไป ชีวิตจะมีอยู่เพื่ออะไรกันแน่ ผมถามตัวเองอยู่บ่อยครั้ง และบ่อยครั้งที่ว่านั้นก็แค่ถามใจตนเองก่อนล้มตัวลงนอน แล้วก็ผล็อยหลับไปโดยไร้คำตอบ จริงๆจะว่าไปแล้วก็ไม่ได้ตั้งใจค้นหาคำตอบอะไรอย่างจริงจัง อย่างมากก็เพียงถามคนในบ้านบ้างเท่านั้น แล้วก็คุ้นชินกับความรู้สึกเดิมๆ ที่คอยแต่เฝ้าติดตามผู้คนมากมายในโลกของโซเชียล

          นานเข้าผมก็เริ่มรู้สึกสูญเสียความเชื่อมั่นในตนเอง พยายามตอกย้ำตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ว่าทำไมจะรักจะชอบหรือทำอะไรจริงๆจังๆสักอย่างไม่ได้เลยหรือ เมื่อค้นหาความจริงภายในใจนั่นแหละ จึงได้รู้บางส่วนของคำตอบว่า ใจของผมมีความรู้สึกรักและชอบการอ่านเป็นชีวิตจิตใจ จากนั้นก็ค้นหาต่อไปถึงความถนัด ที่สามารถฝึกฝนให้ชำนาญจนเป็นทักษะ ค้นจนหาเจอคำว่า “การเขียน” เจอแล้วจะอย่างไรต่อ

          ชีวิตหลังเกษียณ จึงวนเวียนอยู่แต่ในโลกของหนังสือ สอดแทรกกิจกรรมที่ฆ่าเวลาให้หมดไป กับการเขียนบันทึกเรื่องเล่าเร้าพลัง จะเร้าความรู้สึกของใครบ้างก็ไม่รู้ แต่ก็รู้ว่าการได้เล่าเรื่องของตัวเอง ที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชนนั้น ช่วยกระตุกต่อมสำนึกที่ดีงามภายในตน ให้ฟุ้งกระจายอยู่ในหัวใจดวงน้อย

          เมื่อเขียนบันทึกอย่างสม่ำเสมอและต่อเนื่องเรื่อยมา จึงเป็นบ่อเกิดของความรู้สึกอยากอันยิ่งใหญ่ อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต จากนั้นคำว่า “นักเขียน” ก็ลอยวนเวียนอยู่รอบกาย ท้าทายอยู่ในจิตสำนึกตลอดเวลา สามารถค้นหาคำตอบได้ไม่ยากเย็นเลย ว่าทำไมจึงอยากเป็นได้มากมายถึงเพียงนี้

          ความจริงของคำตอบก็คงหนีไม่พ้นหัวใจ ที่มีความชอบในงานเขียนและรักในงานวรรณกรรมนั่นเอง ลึกลงไปในก้นบึ้งของความคิด จะไม่กลัวอีกแล้วกับความรู้สึกที่เคยเบื่อๆอยากๆ ไม่กลัวความยากลำบากที่จะเข้ามาเป็นปัญหาและอุปสรรค และแน่นอนที่สุด การจะเป็นนักเขียนให้ได้นั้น มั่นใจเหลือเกินว่า มิใช่เพื่อตอบสนองความสนุกสุขสำราญในชีวิตไปวันๆ แต่นี่คือความจริงจังครั้งสุดท้ายแล้วในชีวิตนี้

          แต่หลายๆคนที่เขาเริ่มต้นเป็นนักเขียนตั้งแต่วัยหนุ่มสาว ผมจึงต้องหันกลับมามองดูตัวเองในวัยเกษียณอายุราชการอีกสักครั้ง ซึ่งมีเวลาทำงานเขียนอีกไม่มากแล้ว ฉุกคิดและทบทวนด้วยความเฉลียวใจถึงคำว่านักเขียนที่ผมชื่นชอบ หรือว่าตัวผมแค่จะยึดเกาะคำนี้ไว้เป็นที่พักพิงใจให้รู้ว่าตนเองไม่รู้สึกว่างเปล่า ไม่ไร้คุณค่า เท่านั้นหรือ อีกแง่มุมหนึ่งผมต้องการจะพัฒนาความก้าวหน้า เพื่อการเติบโตของสิ่งที่เคยทำ เพื่อการยอมรับจากผู้อื่น หรือการจะเป็นนักเขียนของผมเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ ฉกฉวยและกอบโกย ผมพยายามถามตนเองให้เกิดความกระจ่าง ว่าผมคิดเช่นนี้หรือเปล่านะ 

          ทั้งหมดที่กล่าวมา ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ คงเป็นที่น่าเสียดายและผมก็คงจะเสียใจ กับความรู้สึกดีๆที่ญาติมิตรและเพื่อนพี่น้อง ต่างมีความปรารถนาดีต่องานเขียนเล็กๆของผมมาตลอดหลายปี บางคนมีอุปการะคุณที่ได้ทุ่มเทเวลา แบ่งปันหลายสิ่งหลายอย่างและเหนื่อยยากมากับผม 

          ไม่เลยสักนิดที่ผมจะมีแนวคิดแบบนั้น ผมไม่เคยคิดไร้สาระกับคำว่านักเขียน อันทรงคุณค่า อาจเป็นเพราะว่าคนที่เกษียณอายุราชการแล้วอย่างผม มีเกียรติและศักดิ์ศรีมากพอ และพอเพียงที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยที่ไม่หวังผลกำไรหรือไม่ต้องเบียดเบียนใคร

          แต่ความท้าทายต่างหากที่ทำให้ผมอยากเป็น เพราะกว่าจะเป็นได้ก็ต้องลงมือทำ และที่สำคัญต้องทำอย่างจริงจังและตั้งใจ ทำด้วยใจที่สนุก ผมจะต้องให้เวลาหมกมุ่นกับงานเขียน แล้วหาทางสร้างสรรค์ให้งานออกมาอย่างมีคุณภาพ เกิดความรู้สึกพึงพอใจและอยากจะเขียนต่อไปอีก ตรงนี้นี่เองคือหัวใจของคำตอบว่าทำไม ผมถึงอยากเป็นนักเขียน ทั้งที่ผมเองกำลังจะเข้าสู่วัยของผู้สูงอายุแล้ว

          เส้นทางข้างหน้าของการก้าวไปสู่การเป็นนักเขียน ในระหว่างทางที่ก้าวเดินก็คงต้องพัฒนาทักษะการเขียนไปเรื่อยๆ พร้อมกับให้กำลังใจตัวเอง ว่าชีวิตไม่ได้มีอะไรยากนักหรอก มันก็แค่บอกตัวเองให้ได้ว่า เมื่อชอบและรักที่จะเป็นนักเขียนแล้ว จงทำให้มันสำเร็จเป็นขั้นๆไป เพื่องานและชีวิตที่เหลือจะได้มีความหมาย

          แค่ติดที่จะก้าวขึ้นสู่เวที ก็เหมือนมีพลังอย่างแปลกประหลาด ที่มาช่วยเสริมเติมเต็มและสร้างแรงบันดาลใจของผมให้ไปสู่เป้าหมาย สลับกับการเคลิ้มฝันว่าจะได้คบหากับเพื่อนนักอ่าน นักคิด นักเขียน และได้ร่วมกิจกรรมเสวนาในแวดวงวรรณกรรม ได้สนทนาแลกเปลี่ยนกับผู้คน แบ่งปันแง่คิดมุมมองซึ่งกันและกัน

          คำว่า”นักเขียน”ในหัวใจของผม จึงเป็นภาพที่สวยสดงดงามยิ่งนัก ที่จะช่วยทำให้ผมมีความเพียรพยายาม มุ่งมั่นและอดทน เพื่อจะก้าวข้ามพ้นอุปสรรคขวากหนามไปให้จงได้ หมุดหมายตรงเส้นชัย คือการได้เป็นนักเขียนสมดังที่ใจปรารถนา

          คำถามสุดท้ายที่ตามมา จะมีผู้อ่านยอมรับผมหรือไม่ จะมีคนอ่านงานของผมมากน้อยแค่ไหน อันนี้มิใช่ปัญหาแต่ประการใด เพราะผมคิดว่า “คุณค่าของงานเขียนที่แท้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับปริมาณของคนอ่าน แต่มันอยู่ที่คุณภาพของคนอ่าน..ที่มีโอกาสอ่านงานเขียนของผมต่างหาก.”

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๔  มกราคม  ๒๕๖๘