๒๔๓. สโลว์ไลฟ์...ในทุ่งดินดำรีสอร์ท

สโลว์ไลฟ์...ในทุ่งดินดำรีสอร์ท

          ผมหายเป็นงงสงสัยแล้วว่าทำไม ข้าราชการหลายคนจึงอยากจะเกษียณอายุราชการ มันดีอย่างนี้นี่เอง เบาสบายและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

          ตอนแรกก็คิดว่าน่าจะรู้สึกเหงาเล็กๆ แต่ที่ไหนได้ ความเหงาทำไรผมไม่ได้เลย และที่ว่าเบาสบายนั้น เกิดภายใต้ส่วนลึกของหัวใจ ส่วนร่างกายยังไม่เบาสักเท่าไร แต่ก็ไม่ถึงกับต้องแบกหามอะไร

          ผมหาเรื่องเองทั้งสิ้น หยิบโน่นฉวยนี่ เก็บกวาดตรงโน้น เช็ดถูตรงนี้ เอาแค่ใต้ถุนบ้านอย่างเดียวก็จะหมดวันอยู่แล้ว ยิ่งปลูกต้นไม้และขนย้ายกระถางไม้ประดับด้วย เรียกเหงื่อได้เป็นอย่างดี

          จึงถือว่าได้ออกกำลังกายไปในตัว และเป็นงานในร่มเสียด้วย เรียกว่าทำเพลินจนลืมกินข้าวกันเลยทีเดียว จริงๆช่วงเวลาแบบนี้ ยังมีอีกยาวไกล ผมจึงคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องรีบเร่งแต่อย่างใด

          แต่เวลาเครื่องมันร้อน ก็มักจะหยุดไม่อยู่ ด้วยใจปรารถนาที่อยากจะทำบ้านให้เหมือนรีสอร์ท

          ทั้งที่จริงแล้วบ้านผมก็อยู่ในรีสอร์ทนั่นแหละ สัมผัสความร่มรื่นของต้นไม้และความสงบเงียบของ”ทุ่งดินดำรีสอร์ท” มาเกือบ ๒๐ ปีแล้ว วันนี้เมื่อมีเวลา ก็เลยต้องหันกลับมามองบ้านตัวเองบ้าง

          บ้านกลางสวนลำไยของผม รายล้อมด้วยต้นไม้สูงใหญ่ แสงแดดรำไรเพียงพอสำหรับการจัดสวน ไม่ว่าจะเป็นสวนครัวหรือสวนดอกไม้ มีพื้นที่ให้ผมออกแรงได้อย่างเหลือเฟือ

          ผมจะไม่เน้นต้นไม้ราคาแพง เอาแบบบ้านๆ ที่หาง่ายหรือไม่ก็มีอยู่แล้ว นำมาแบ่งแยกและเพาะชำ สร้างบรรยากาศให้กับสิ่งแวดล้อมรอบบ้าน มองแล้วให้รู้สึกชื่นบานก็พอ

          สวนครัวหรือว่ารั้วกินได้ ปลูกแล้วไม่ค่อยจะได้กิน เพราะเจ้าสามสหายของผม ประกอบด้วยเจ้ากิ๊ก กี้และเจ้าโก มันคอยคุ้ยเขี่ยตลอด เจตนาเหมือนมันจะพรวนดินให้ผม แต่แท้จริงแล้วมิใช่เลย 

          ผมต้องนำพริก กระเพราและตะไคร้ ไปปลูกไว้ในหลุมหลบภัย เป็นกระถางขนาดใหญ่ ดูแลและรดน้ำได้อย่างง่ายดาย รูปแบบก็ดูจะมีสไตล์อยู่พอสมควร

          ช่วงเวลาที่เพลิดเพลินกับชีวิตที่สโลว์ไลฟ์ ในวันที่เกษียณมาหมาดๆ พยายามบอกตัวเองว่าอย่าขาดสติ บางทีหูตาที่ฝ้าฟางอาจลืมตัว ไม่ทันได้ระมัดระวังเรื่องมดแมลงและสัตว์ที่จะมากัดต่อย

          ผมจึงต้องคอยเตือนตนด้วยตนเอง ว่าเราเป็นข้าราชการบำนาญ ไม่มีประสบการณ์เหมือนเกษตรกรมืออาชีพ ทำแค่ผ่อนคลาย สนุกกับงานปลูกต้นไม้ไปวันๆ อย่าได้ค้ากำไรเกินควรเป็นอันขาด

          อย่างน้อยงานเหล่านี้ ก็ทำให้ผมได้ค้นพบว่า “ความสุขไม่มีขายอยากได้ต้องสร้างเอง...”

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๓  ตุลาคม  ๒๕๖๖