การประชุมคณะอนุกรรมการโครงการโรงเรียนพัฒนาโรงเรียนทั้งระบบ ของ กสศ. เมื่อวันที่ ๒๒ กรกฎาคม ๒๕๖๕ มีวาระเรื่องแผนการสื่อสารสังคมเพื่อขับเคลื่อนเชิงนโยบายด้านการพัฒนาคุณภาพโรงเรียนทั้งระบบ ปี 2565 – 2566 โดย สำนักสื่อสารสาธารณะและระดมความร่วมมือ ที่มีการเตรียมการณ์มาอย่างดี และได้รับคำแนะนำหลักการสื่อสารที่มีความจำเพาะ นำผมสู่การสะท้อนคิดออกมาเป็นสาระในบันทึกนี้
ผมคิดว่า การสื่อสารเรื่องนี้ควรมี ๒ เป้าหมายหลักคือ (๑) สร้างความเชื่อมั่นของสาธารณชนต่อโรงเรียนและครู ว่ามีโรงเรียนและครูจำนวนหนึ่งสามารถพัฒนาตนเองให้เป็นโรงเรียนคุณภาพสูงได้ (๒) สร้างกระแสสังคมว่า ระบบการศึกษาไทยต้องเปลี่ยนใหญ่ (transform) โดยเปลี่ยนจากการบริหารแบบ top-down สั่งการสูตรสำเร็จจากส่วนกลางให้โรงเรียนปฏิบัติ ไปเป็นบริหารแบบเอื้ออำนาจให้โรงเรียนมีความคล่องตัวในการตัดสินใจเพื่อพัฒนาตนเอง บริหารการสนับสนุนโรงเรียน ไม่ใช่บริหารอำนาจส่วนกลาง
ทั้งสองเป้าหมายมีความเชื่อมโยงกัน ส่งเสริมสนับสนุนซึ่งกันและกัน โดยมีเป้าหมายสุดท้ายคือ ผลลัพธ์การเรียนรู้ของนักเรียนไทยยกระดับขึ้น เป็นการยกระดับครบทั้งสี่ด้านของ V-A-S-K (๑)
เป้าหมายสร้างความเชื่อมั่นของสาธารณชนต่อโรงเรียนและครู ว่ามีโรงเรียนและครูจำนวนหนึ่งสามารถพัฒนาตนเองให้เป็นโรงเรียนคุณภาพสูงได้ นั้น ต้องเสนออย่างมีข้อมูลหลักฐานน่าเชื่อถือ ดังนั้น ก่อนเอาโรงเรียน ผู้บริหารโรงเรียน หรือครูคนใดมาสื่อสารผลสำเร็จ ต้องมีการวัดผลลัพธ์การเรียนรู้ของนักเรียน ว่าสูงกว่าค่าเฉลี่ยของประเทศ หรือสูงกว่าผลลัพธ์การเรียนรู้ของนักเรียนของโรงเรียนคู่เทียบ ตามหลักการวิจัย
ต้องระมัดระวัง ไม่ผลีผลาม นำโรงเรียน ผู้อำนวยการ หรือครู ท่านใดท่านหนึ่งออกสื่อสารผลสำเร็จ เนื่องจากเห็นผลสำเร็จแบบมองผิวเผิน เพราะความสำเร็จนั้นอาจเป็นผลสำเร็จลวง ไม่ไปสู่ผลลัพธ์การเรียนรู้ของนักเรียนอย่างแท้จริง
วิจารณ์ พานิช
๒๕ ก.ค. ๖๕
I am confused by ‘these’ development projects (partly because of the use of acronyms for organization names and my ignorance of the relationships among [education] organizations). I noted a news headline about สธ. announced (commitment to) GPAS 5 Steps (กระบวนการเรียนรู้ 5 ขั้น) in (all) schools next term (in November). Now this การประชุมคณะอนุกรรมการโครงการโรงเรียนพัฒนาโรงเรียนทั้งระบบ ของ กสศ. (a non-government organization? about education systems transformation –for equality of access?). Does this mean one (government instrument) puts a program into use without consulting other (non-government groups) and vice versa?
So much so for preaching evil of ‘silo-ism’ and the boon of working together for the common good. Should we not put into practice ‘this working together’?