คิว: อาจเป็นเพราะว่าไม่ใช่ภาษาไทย คนไทยส่วนมากเลยไม่ค่อยเข้าใจกันและไม่ใส่ใจกัน และอาจต้องใช้เวลาอีกหนึ่งชั่วชีวิตคนในการพัฒนา ปัจจุบันถือว่ามีการพัฒนาขึ้นมาในระดับหนึ่ง อาจเป็นเพราะสังคมบีบบังคับ สถานการณ์สั่งสอน พ่อแม่ผู้ปกครองหรือสถาบันการศึกษาไม่ได้สั่งสอน ในโรงพยาบาลและในส่วนภาคธุรกิจบริการ จะเห็นบัตรคิว หรืออย่างน้อยในร้านสะดวกซื้อโมเดิร์นเทรดต่าง ๆ มีเส้นให้รอชำระค่าสินค้า ก็จะมีสภาพบังคับ ใครลัดคิว พนักงานก็จะเตือน กัลยาณมิตร สังคมคนรอบข้างก็จะเตือนกันเอง สำหรับที่เห็นการพัฒนาอย่างเห็นได้ชัดคือคิวรถตู้ แต่ไม่เห็นคิวรถเมล์ โดยเฉพาะยามรถเมล์เข้าเทียบท่าและรถแท็กซี่ที่ใช้วิธีรอโบกกลางทาง ผู้โดยสารที่รอใช้บริการจะเห็นแก่ตัวมากไม่สนใจใคร มาทีหลัง ไปดักรอข้างหน้าก่อนคนที่มารออยู่ก่อน ไม่ได้สำนึกหรือแยกแสนักว่ายังมีคนที่รออยู่ก่อน เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของโชเฟอร์แท๊กซี่ที่จะต้องรับคนโบกรถที่อยู่ในลำดับแรก คนที่มาก่อนกลับถูกตัดหน้า คงต้องพัฒนาจิตสำนึกกันอีกต่อไปอีกชาติหนึ่งจึงจะตกผลึกเป็นวัฒนธรรมของชาติหน้า
