เหตุที่ร้านก๋วยเตี๋ยว“ไม้จิ้มฟันยันพริกไทย”

ไม่เคยเห็นรัฐบาลเอื้อคนรวยหรือนายทุนมากมายเช่นทุกวันนี้มาก่อน ขณะประชาชนตาดำ ๆ อย่างเราต้องอยู่กินด้วยความความระมัดระวังอย่างที่สุด ด้วยพิษภัยทางเศรษฐกิจที่กำลังเล่นงานอย่างหนักหนาสาหัส ทั้งราคาน้ำมันที่สูงลิ่วเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านและค่าไฟฟ้าที่เพิ่งประกาศจะขึ้นราคาแน่นอนแล้ว

ทำให้ราคาข้าวของพุ่งขึ้นไม่หยุด อยู่ดี ๆ เงินในกระเป๋าที่มีก็หายไปอย่างฮวบฮาบ ด้วยค่าเงินที่ลดลงอย่างรวดเร็วจากเงินเฟ้อที่เพิ่มเป็นทวีคูณ ที่สำคัญดูข่าวทีวีครั้งใดผู้รับผิดชอบซึ่งเราจ้างให้เขามาทำหน้าที่ กลับลอยหน้าลอยตาให้สัมภาษณ์แก้ตัวแทนนายทุนฉอด ๆ ถึงความจำเป็นต่าง ๆ นานา ที่จะต้องขึ้นราคา 

ยามที่ต้องใช้จ่ายซื้อสิ่งของจำเป็นหรือดูข่าวคราว มักนึกถึงความช้ำชอกต่อเรื่องนี้เสมอ ๆ และที่ต้องนึกถึงขึ้นมาอีก เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่ไม่คาดคิดมาก่อนจากพ่อค้าแม่ค้าร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำ ถ้าเป็นนิยายหรือเรื่องสั้นก็เป็นประเภทจบแบบหักมุมด้วยความรู้ความเข้าใจตามประสบการณ์ตนเองที่มีอยู่

ความที่ชอบปรุงก๋วยเตี๋ยวด้วยรสชาติเผ็ดร้อนของพริกไทย ก่อนก๋วยเตี๋ยวที่สั่งจะมา หลังสำรวจดูแล้วว่าบนโต๊ะตัวเองไม่มี จึงลุกขึ้นหวังไปหยิบฉวยเอามาจากโต๊ะอื่น ๆ ซึ่งเป็นอย่างนี้บ่อย ๆ หรือไม่ก็เจ้าของร้านจะหยิบมาวางให้ก่อนเลย ด้วยอัธยาศัยที่ดีและความเอาใจใส่ ตามปกติร้านนี้จะมีพริกไทยอย่างดีไว้ให้ลูกค้าปรุงทุกโต๊ะ

แต่วันนี้น่าประหลาดใจ เพราะเท่าที่มองหาขวดพริกไทย โดยเริ่มจากโต๊ะใกล้เคียง รวมไปถึงโต๊ะต่าง ๆ พบว่าไม่ปรากฎอยู่บนโต๊ะลูกค้าอย่างที่เคยแม้แต่ขวดเดียว พลันเจ้าของร้านเห็นอาการก็รีบเอ่ยปาก “เดี๋ยวเอาไปให้นะคะอาจารย์ เดี๋ยวนี้วางไว้ไม่ได้ หายหมด” ทีแรกไม่ค่อยเชื่อหูตัวเอง จึงแค่ส่งยิ้ม พร้อม ๆ กับเจ้าของร้านได้ย้ำประโยคเดิมให้ฟังชัด ๆ อีกครั้ง

ทำให้ตัวเองต้องหันมาซุบซิบกับภรรยา “มันขนาดนี้แล้วเชียวหรือ ภาวะเศรษฐกิจ ค่าครองชีพ คุณภาพชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนในยุครัฐบาลผู้รักชาติบ้านเมืองจัด ขนาดกลางวันแสก ๆ ขโมยพริกไทยในร้านก๋วยเตี๋ยวกันแล้ว นักข่าวรู้จะเขียนข่าวอย่างไรหนอ “โจรผู้ร้ายเหิมเกริมอาละวาดหนักกวาดพริกไทยเรียบทุกโต๊ะ”(ฮา)

เมื่อตั้งสติ คิดให้ดี ไม่ใช่แค่ขำ..ความยากจนข้นแค้นบ้านเรา ทำให้ชีวิตคนจนหรือคนที่ไม่มีจริง ๆ เดือดร้อนได้ขนาดนี้ ก็รัฐบาลนี้นี่เองที่ประกาศตัวเลขจากจำนวนบัตรคนจนเพิ่มแล้วเพิ่มอีกจนน่าตกใจ อีกใจจึงคิด “ถ้าเขาพอมี เขาคงไม่อยากได้ของคนอื่นขนาดนั้นกระมัง” ความหยิ่งหรือศักดิ์ศรีในหัวใจแต่ละคนย่อมมีด้วยความเป็นมนุษย์อันเท่าเทียม

หลังจัดการก๋วยเตี๋ยวมื้อนั้นเสร็จ คนเริ่มซา เหลือเพียงโต๊ะเรา ระหว่างชำระเงิน ทั้งพ่อค้าและแม่ค้าคู่สามีภรรยาเล่าถึงจอมโจรเพิ่มเติม “ไม่ใช่แค่พริกไทยอาจารย์ ไม้จิ้มฟันก็เอา” “วันหลังเค้ากลับมากินก๋วยเตี๋ยวอีก หนูจึงบอกขออนุญาตไม่ขายให้นะคะ เขาทำท่าจะโวยวาย ถามทำไม? เลยบอกไปว่าร้านเรามีกล้อง เขาจึงหยุด ทำหน้าเจื่อน ๆ”

ล่าสุดดูกล้องของร้านก็เห็นอีก ค่อย ๆ หยิบพริกไทยใส่กระเป๋าก่อน แล้วจึงหยิบไม้จิ้มฟัน “รายเดียวกันไหม?” ตัวเองเริ่มอยากรู้ “ไม่ใช่อาจารย์ รายเดิมไม่ขายให้แล้วตั้งแต่มาครั้งนั้น” “แย่นะ! เศรษฐกิจอย่างนี้ เงินทองหายาก คนคงไม่มีจริง ๆ ขนาดขโมยพริกไทยและไม้จิ้มฟันได้” อดแลกเปลี่ยนความเชื่อและความเห็นใจของตัวเองไม่ได้

“ตรงข้ามอาจารย์ คนไม่มีเขาไม่เอาหรอก” เจ้าของร้านพูดพลางโบกมือปฏิเสธพลาง “ระดับเจ้าของกิจการทั้งนั้น ทั้งสองรายล้วนคนมีเงิน คงเป็นประเภทงก อยากได้ไปหมดทำนองนั้น” “อ้าว! แปลก ไม่น่าเชื่อ..ภาวะข้าวยากหมากแพงอย่างนี้ ราคาสินค้าสูงขึ้นทุกอย่าง นึกอยู่อย่างเดียวคนไม่มีจริง ๆ คงเดือดร้อนจนไม่มีทางออก” ที่คิดไว้ผิดถนัดเลย

“สันดานนายทุนต่างหาก ความอยากได้ไม่มีที่สิ้นสุด” ไม่ทันได้หลุดปาก พอดีจ้ำออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำนั้นเสียก่อน