นิมิตรธรรม

กัลยาณมิตรผู้ปฏิบัติธรรม เมตตาบอกให้ฟังถึงนิมิตรธรรมนี้....
(ขณะที่ตั้งใจฟังนั้น...น้ำตามันก็ไหลโดยไม่รู้ตัว)
เธอบอกว่า…สังสารวัฏ นี้เปรียบเหมือนรถเมล์ มันก็ทำหน้าที่ของมันไป อยู่อย่างนั้น เวียนไปไม่รู้จบ
.
ผู้คนที่เราเจอ เราเปลี่ยนเขาไม่ได้
เขาต้องเปลี่ยนใจเขา  ด้วยตัวเขาเอง
.
เราแค่เพียง..เป็นผู้เปิดโอกาสบางอย่างให้เท่านั้น  สังสารวัฏมันยาวไกลนะป๋อง แต่เราอาจโชคดีตรงที่ใจของเราเปลี่ยน ....เราจึงมีโอกาสนั้นแบ่งปันผู้อื่น
.
สาธุธรรมครับกับกัลยาณมิตรผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ
........................................
นิมิตรธรรมในสมาธิ มีอยู่ว่า
........................................
ระหว่างทางที่เดินไปไหนสักแห่ง
ได้เจอหญิงคนหนึ่งที่ไม่สมประกอบ
แขนขาขาด...กำลังซ่อมรถเลื่อนค้ำยันของเธอ
มองดูเธอแล้ว... เห็นกำลังใจของเธอมุ่งมั่นมาก จึงเกิดความสงสารไต่ถามได้ความว่า..เธอกำลังเดินทางกลับบ้านด้วยรถเข็นของเธอ จึงอาสาว่า "ไปมั้ย จะพาไปส่งสถานีรถไฟ"  เพื่อให้เธอกลับบ้านโดยไม่ลำบาก... และเธอก็ยิ้มรับด้วยความดีใจ

ได้อุ้มเธอไปขึ้นรถเมล์สายหนึ่งที่จะพาไปยังสถานีรถไฟ เพื่อส่งเธอกลับบ้าน. ระหว่างที่อุ้มเธอไปยังรถเมล์สายนั้น ได้เห็นความตั้งใจของเธอที่อยากจะกลับบ้านอย่างเต็มที่..ใจนั้นก็เกิดปีติ

บนรถเมล์สายที่พาไปส่งนั้น...มีผู้คนจำนวนหนึ่งที่นั่งอยู่ในรถเมล์สายนั้น

หญิงสาวผู้ไม่สมประกอบนั่งอยู่ด้วยกัน 
ระหว่างทางที่ไปยังสถานีรถไฟ ได้เห็นรถเมล์ที่วิ่งมาก่อนหน้านี้ หันหลังกลับ เห็นรถเมล์บางคันหันหลังกลับ พร้อมกับผู้คนในรถคันนั้น ถูกกระแสไฟดูด ร้องระงม ตัวสั่นเทา

สุดท้ายรถเมล์สายที่นั่งพาหญิงสาวผู้ไม่สมประกอบ ส่งไปยังสถานีรถไฟเพื่อพาเธอกลับบ้านนั้น ก็ได้จอดเทียบท่ายังสถานีรถไฟนั้น และประตูรถก็เปิดออก... ได้พาเธอลงเป็นคนแรก ทางด้านหน้ารถ

และขณะที่ลงจากรถนั้นมีผู้คนบางส่วนได้มาเตรียมตัวขึ้นรถคันนี้ เพื่อกลับไปยังจุดเริ่มต้นที่รถเมล์สายนี้จอด
...............................
รู้สึกอัศจรรย์ใจมาก เพราะนิมิตรธรรมในสมาธินี้ สามารถดำเนินจิตตามความคิดได้ คิดจะอุ้มพาเธอไปก็ได้อุ้ม..คิดทำอะไรก็ได้ทำ ไม่ติดขัด ไม่เหมือนกับความฝัน... ที่บางครั้ง...คิดก็ทำไม่ได้... ทำไม่สำเร็จ

เขียนทิ้งไว้ให้กัลยาณมิตรได้อ่านและทบทวนชีวิต

23 กค 65