"อาหารจานเดียว"ในความรู้สึก

ประเภทข้าวราดหรืออาหารจานเดียวในร้านอาหารตามสั่งที่ตัวเองกินประจำเหลือไม่กี่ร้านแล้ว นับตั้งแต่วันที่ไม่ต้องไปโรงเรียน ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกับการเริ่มระบาดอย่างน่ากังวลใจของโควิด-๑๙ พอดิบพอดี

อันที่จริงเมื่อได้ทบทวน อาหารที่สั่งกินไม่ว่าร้านไหน มักวนเวียนอยู่ไม่กี่อย่าง แน่นอนประเภทสิ้นคิดอย่างหนึ่งล่ะ! นึกอะไรไม่ออกบอกผัดกะเพราต่าง ๆ ไว้ก่อน (ฮา)

เคยถามตัวเอง คิดและพิจารณาอย่างไร บางร้านจึงชอบ ถูกอกถูกใจ ขณะบางร้านงั้น ๆ รู้สึกเฉย ๆ คำตอบคงไม่ต่างจากคนอื่น "ความอร่อยไง" แล้วแบบไหนที่ว่าอร่อย?

อย่างแรกรสชาติเข้มข้นถูกปาก วัตถุดิบที่นำมาใช้ต้องสดใหม่ ปริมาณสมน้ำสมเนื้อด้วย หมายถึง ไม่เขียมใส่เครื่องทรงองค์ประกอบ เพื่อเน้นเอากำไรจนเกินไป เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นจะรู้สึกไม่น่ากินแต่แรกเห็นเลย

อีกอย่างคงเป็นเทคนิควิธีการ ชอบแบบที่ผัดอะไรก็ตาม ไฟลุกท่วมกระทะ ควันขโมงโฉงเฉง สำลัก จาม ไอ คล้อกแคล้ก ๆ ไปถ้วนทั่ว หรือรีบลุกเดินหาพัดลมกันจ้าละหวั่น อะไรประมาณนั้น (ฮา) 

อาหารที่เสิร์ฟกลิ่นควันไฟและกระทะไหม้คลุ้งมาในจาน เมื่อได้ชิมคำแรกเข้าไปยิ่งชัดถึงความหอมกลิ่นพวกนี้ น่าจะเป็นเทคนิคและเสน่ห์สำคัญของการปรุงอาหารในร้านตามความรู้สึกตัวเอง

แต่ละชุมชนจะมีร้านที่มีลักษณะอย่างนี้อยู่ มักขายดิบขายดี ลูกค้าแน่นตลอด ส่วนใหญ่ขายมายาวนานแล้วด้วย