๗๒. จากสิรินธร...ถึงนครพนม (๒)

๗๒.  จากสิรินธร..ถึงนครพนม

           วันนี้...อาหารมื้อเช้าจะเช้าเป็นพิเศษ ผมได้ข้าวสวยกับต้มเลือดหมูร้อนๆอุ่นท้อง ตั้งใจจะออกเดินทางแต่เช้า เพื่อไปดูบ้านและที่ดิน แต่ภารกิจที่ลูกหลานผู้เป็นพลขับของผม จะต้องทำให้ญาติผู้ใหญ่ มีความสำคัญยิ่งกว่า ผมรอได้ด้วยหัวใจที่ชื่นชม

          ๒ ชั่วโมงผ่านไป ลูกชายกลับมาพร้อมรถวิลแชร์คันใหม่และโทรศัพท์มือถือใหม่แกะกล่องเช่นเดียวกัน ในถุงที่ถือมาอย่างพะรุงพะรังยังมีของใช้จำเป็นสำหรับดูแลรักษาสุขภาพและอำนวยความสะดวกให้ผู้สูงวัย ได้ใช้ชีวิตประจำวันอย่างมีความสุข

         ใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ปริ่มเปรมและสดใสของผู้เฒ่าในบ้านกลางสวนป่า ความชราด้วยวัย ๘๑ ปี วันนี้มีริ้วรอยแห่งความแช่มชื่น เหมือนรอคอยสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วประสบพบเจอ คุณค่าเล็กๆได้ช่วยชุบชโลมใจให้มีชีวิตชีวา ผมคิดว่าน่าจะเป็นอีกวันหนึ่งที่พี่ชายคนนี้ลืมความทุกข์กายไปได้บ้าง

          ผมเดินทางออกจากเมืองอุบลในเวลา ๑๑ โมง มุ่งหน้าสู่อำเภอสิรินธร ที่มีป้ายบอกระยะทาง ๗๐ กิโลเมตร การขับรถตามกันไป ๒ คันจึงใช้ความเร็วได้ไม่มากนัก และเจตนาก็ต้องการจะให้ญาติผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน ได้พักผ่อนหย่อนใจบ้าง นานๆจะได้เจอพี่น้องและลูกหลาน

          เส้นทางยังคงคุ้นตา ผมมาครั้งสุดท้ายเมื่อปี ๒๕๖๐ หลังจากซื้อบ้านมือสองในที่ดิน ๒ งาน บริเวณริมน้ำของเทศบาลลำโดนน้อยในตัวอำเภอสิรินธร สาเหตุที่ซื้อก็เพราะต้องการช่วยเหลือญาติๆที่ประสบปัญหาทางการเงิน ได้หมดทุกข์หมดโศกอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างสบายใจ

         ส่วนผมต้องเดินทางไกล เพื่อมาดูว่าบ้านเป็นอย่างไร ให้ญาติคนที่ขายให้ผมได้อยู่ต่อไป โดยไม่ต้องเสียค่าเช่าบ้าน อย่างน้อยก็ถือว่าช่วยกันรักษาบ้านและสิ่งแวดล้อมที่สวยงามเอาไว้ก็ยังดี

          ก่อนเข้าไปดูบ้านและที่ดิน ผมแวะร้านอาหารสำหรับมื้อกลางวัน ให้ลูกชายคนเล็กเป็นคนเลือกร้าน ซึ่งเลือกได้ถูกใจทุกคน เหมือนเป็นร้านที่อยู่ชายทะเล ที่เรียกขานกันว่า “พัทยาน้อย” ด้วยวิวทิวทัศน์และบรรยากาศ ทำให้มีชื่อเสียงที่สุดแล้ว ในอีสานตอนใต้

          ร้านอาหารไม่ได้อยู่ริมหาดทราย แต่มีสะพานยื่นยาวออกไป ความกว้างของทางเดินก็ราวๆเมตรครึ่ง พอให้เดินสวนกันได้ ด้วยหัวใจนักสู้ของลูกหลาน และอยากให้ผู้เฒ่าผู้แก่ได้ประสบการณ์ประทับใจ ในเวลาที่หิวข้าวแบบนี้ ก็เลยเข็นวิลแชร์สลับการอุ้มญาติผู้ใหญ่ลงไปกินข้าวในแพ รับลมเย็นๆกันแบบชิวๆ 

          ช่วงเวลาไม่ถึง ๑๐ นาที ก็เดินทางถึงบ้านในฝัน เป็นฝันแบบเลือนลางเพราะความห่างไกล ไม่เคยฝันอย่างสร้างสรรค์อำไพใดๆทั้งสิ้น อยากจะยกให้ใครต่อใคร ที่เดือดร้อนที่พักอาศัยมากกว่าญาติคนที่ขายให้ผมเสียด้วยซ้ำ

          พอขับรถไปถึง....ห่างจากตัวบ้านสัก ๕๐ เมตร รถและคนไม่สามารถเข้าถึงตัวบ้านได้เลย ฝันสลายมลายลงพลัน บ้านรกร้างปกคลุมด้วยป่าทึบ เห็นแล้วรู้สึกสยองในอารมณ์ ผมมองด้วยความหวาดกลัว ไม่สามารถกล้ำกรายเข้าไปในตัวบ้านได้เลย ทางที่ดีที่สุดคือหันหลังเพื่อกลับไปตั้งหลักใหม่

          ขอพักใจ ทิ้งเรื่องบ้านไว้ที่สิริธร ขับเคลื่อนตัวรถมุ่งหน้าสู่จังหวัดนครพนม อุ่นใจที่ได้จองที่พักไว้แล้วที่โรงแรมริเวอร์ แต่ไม่สบายใจนักที่ยังเหลือระยะทางอีก ๓๗๐ กิโลเมตร และตอนนี้ก็บ่ายสามโมงเข้าไปแล้ว

          ผมรีบโทรหาเพื่อนครูผู้ใจดี คุณครูกุลวดี ใจสุข ที่มีบ้านอยู่มุกดาหาร ผมสอบถามครูในพื้นที่เกี่ยวกับเส้นทาง ครูบอกว่าถึงนครพนมมืดค่ำแน่นอน ให้แวะมุกดาหารก่อนเพื่อกินข้าวให้เรียบร้อย จึงนัดเจอกันที่ปั๊มน้ำมัน

          แต่คนขับรถของผมได้ปฏิเสธอาหารมื้อเย็น บอกว่าถ้าได้อะไรลงท้องหนักๆตอนนี้ จะขับรถแบบง่วงนอนไปตลอดทาง คุณครูผู้ใจดีเลยซื้อขนมและผลไม้ให้มากมาย ทำให้ผมได้อิ่มอร่อยไปบนรถ ไม่ต้องหิวท้องเกร็งไปจนถึงนครพนม

         สามทุ่มตรง....เข้าสู่โรงแรมริเวอร์ที่สุดจะหรูหรา จากนั้นก็หลับใหลภายในเวลาอันรวดเร็ว

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๕  เมษายน  ๒๕๖๕