๑,๒๔๘ เล่าเรื่อง..โรงอาหาร


  "ผมรู้สึกผูกพันเพราะเห็นความสำคัญของโรงอาหาร เป็นแหล่งที่ให้พลังงานสมองของนักเรียน สร้างความเจริญเติบโตทั้งกายและใจ “โรงอาหาร”จึงถือเป็นหัวใจของงานอาคารสถานที่ของผม พยายามจะพัฒนาและแก้ปัญหามาโดยตลอด"

         พอนับถอยหลังไปถึงวันที่จะเกษียณ ก็เริ่มจะนึกถึงความหลังแต่เก่าก่อน เหมือนคนแก่ที่ชอบคุยเรื่องเก่าๆนำมาเล่าให้ลูกหลานฟัง ผมตั้งใจเขียนเป็นบันทึก อย่างน้อยก็เป็นหลักฐาน อาจไม่ถึงขั้นวิชาการ แต่จะเป็นตำนานที่สร้างความภาคภูมิใจอย่างมากมาย

          ผมเขียนในบล็อก”โกทูโน” คงจะคล้ายๆกันกับสมุดบันทึกความดีที่เคยให้นักเรียนทำ บันทึกเสร็จแล้วจะเผยแพร่ออกไป มิใช่เพื่ออวดดี แต่เพื่อเร้าพลังในตนเอง ให้อยากทำดีต่อไป 

          ส่วนใหญ่เรื่องที่ผมเล่า จะวนเวียนอยู่ในโรงเรียนเล็กๆ ที่ชื่อ “บ้านหนองผือ” เป็นงานการเรียนการสอน งานพัฒนาแหล่งเรียนรู้ และสิ่งแวดล้อม ตลอดจนงานอาคารสถานที่ของโรงเรียน

          ด้านแหล่งเรียนรู้ ผลงานชิ้นใหญ่ งานแรกคือการสร้างห้องสมุด แต่ถ้าเกี่ยวข้องกับอาคารสถานที่โดยตรง ก็ต้องยกให้โรงอาหาร ที่ไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าจะต้องทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอัน

          ตอนนั้นครูมีอยู่ด้วยกันไม่กี่คน แหงนมองหลังคาสังกะสีโรงอาหารเห็นว่ายังไม่รั่วก็ดีแล้ว โครงสร้างเป็นไม้ทั้งหมด พื้นปูนซีเมนต์ขัดมัน มีรอยแตกร้าวบ้างเล็กน้อย ยังไม่มีห้องครัว ไม่มีบริเวณสำหรับล้างจาน ยังไม่มีโต๊ะทานข้าวของครูและยังไม่มีการยกพื้นเวทีแต่อย่างใด

          ผมต้องทำให้โครงการอาหารกลางวันมีความเรียบง่าย ด้วยการสั่งซื้ออาหารถุงสำเร็จรูปจากตลาด เป็นการทำต่อเนื่องจากผู้บริหารคนเก่า เท่ากับแบ่งเบาภาระงานของครู ซึ่ง ณ เวลานั้น ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะปรับเปลี่ยนรูปแบบโรงอาหารและกับข้าวของนักเรียนไปในทิศทางใด

          ๕ ปีผ่านไป...จุดเปลี่ยนที่มาพร้อมวิกฤติ ซึ่งหนักหนาสาหัสมาก..วันนั้น..๒๖ เมษายน ๒๕๕๔ พายุฤดูร้อนที่รุนแรง ทำต้นไม้ใหญ่หักโค่นทับหลังคาโรงอาหาร พังยับเยิน แหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี ไม่เหลือซากเอาไว้ให้ซ่อมแซมเลยแม้แต่น้อย 

          นั่งเครียดอยู่พักใหญ่ จากนั้นก็ต้องสลัดความทุกข์ทิ้งไป ปัญหาเขามีไว้ให้แก้ มิใช่มานั่งกลุ้ม จึงตัดสินใจที่จะสร้างโรงอาหารขึ้นมาใหม่ในบริเวณเดิม โดยใช้เงินอุดหนุนและเงินส่วนตัว โดยไม่รอที่จะขอรับบริจาค เพราะเร่งรีบให้การก่อสร้างเสร็จทันเปิดเทอมปีการศึกษา ๒๕๕๔

          พอโรงอาหารเสร็จเรียบร้อย ด้วยรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไป ใช้โครงเหล็กและหลังคาเมทัลชีท ปูกระเบื้องและสร้างเวที เพื่อใช้เป็นที่จัดกิจกรรมพัฒนาผู้เรียนด้วย

          พอทุกอย่างลงตัว...ผมคิดปรับปรุงโครงการอาหารกลางวันทันที ปี ๒๕๕๕ สร้างห้องครัวที่มีวัสดุอุปกรณ์เพียบพร้อม จัดซื้อโต๊ะอาหารชุดใหม่ ให้มีโต๊ะอาหารสำหรับครู ปีการศึกษา ๒๕๕๖ ล้มเลิกกับข้าวถุง ไม่เอาแล้ว “แกงแกะ”จัดจ้างแม่ครัวทำอาหารที่ปรุงสุกใหม่ ที่ถูกหลักโภชนาการ

          ผ่านไปไม่นาน เขตพื้นที่การศึกษามาตรวจเยี่ยมและประเมินด้านความสะอาด คณะกรรมการให้ความสนใจและชื่นชม ที่เห็นนักเรียนนำเศษอาหารไปใส่โอ่งเพื่อให้เกิดกระบวนการแก๊สชีวภาพ จึงให้เกียรติบัตร”โรงเรียนขนาดเล็กดีเด่นด้านโครงการอาหารกลางวัน”

          ผมรู้สึกผูกพันเพราะเห็นความสำคัญของโรงอาหาร เป็นแหล่งที่ให้พลังงานสมองของนักเรียน สร้างความเจริญเติบโตทั้งกายและใจ “โรงอาหาร”จึงถือเป็นหัวใจของงานอาคารสถานที่ของผม พยายามจะพัฒนาและแก้ปัญหามาโดยตลอด

          ปัญหาที่พบก็คือสุนัขเดินเข้าเดินออก รบกวนนักเรียนตลอดเวลาทานอาหาร ปี ๒๕๖๓ ผมจึงขอรับบริจาคเงินสร้างรั้วรอบโรงอาหาร ปัญหาจากนกพิราบที่เข้ามาทำลายบรรยากาศ ทำให้สกปรกรกรุงรัง ปี ๒๕๖๔ ผมลงทุนติดตั้งฝ้าเพดาน ให้มิดชิดและปลอดภัย ดูสะอาด สดใสยิ่งขึ้น

          โรงอาหารบ้านหนองผือ...ค่อยๆคืบคลานมา จนถือว่าสมบูรณ์แบบ มีความเหมาะสม พอดีและพองามกับโรงเรียนขนาดเล็ก พร้อมที่จะสร้างเด็กให้มีคุณภาพทั้งปัจจุบันและอนาคต

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๘  มกราคม  ๒๕๖๕

 

 

      

หมายเลขบันทึก: 696317เขียนเมื่อ 18 มกราคม 2022 21:27 น. ()แก้ไขเมื่อ 18 มกราคม 2022 21:27 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท