Let’s check! Are you feeling hopeless?

Hopeless 

 

 

               สัญญาณของอาการสิ้นหวัง อาการทางด้านร่างกาย ถ้าคุณรู้สึกอ่อนเพลีย ไม่มีแรง นอนหลับๆ ตื่นๆ ไม่มีสมาธิ ไม่เจริญอาหาร น้ำหนักลด ท้องผูก ท้องอืด ปวดหัว ปวดตามตัว หรืออาการโดยตรงกับจิตใจ อย่างการมองทุกสิ่งหมดหวัง ไม่กล้าตัดสินใจ มีความคิดเบื่อชีวิต การมองตนเองว่าไร้ค่า เบื่อที่จะสู้ต่อไป บางรายอาจจะรู้สึกว่า ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว

               ถ้าคุณเป็นหนึ่งคนที่รู้สึกสิ้นหวัง หรือบุคคลใกล้ชิดดูเหมือนว่าจะตกอยู่ในภาวะสิ้นหวัง ดิฉันหวังว่าบทความนี้จะตอบโจทย์คำตอบในใจของคุณได้☺️

               Martin Seligman และ Steven Mailer นักจิตวิทยาชาวอเมริกัน 

Martin Seligman

               ได้ค้นพบปรากฎการณ์ที่เรียกว่า ความสิ้นหวังที่เกิดจากการเรียนรู้ความหลัง หรือ Learned Helplessness เป็นปรากฏการณ์ที่สิ่งมีชีวิตยอมจำนนต่อสถานการณ์ตรงหน้า เพราะความสิ้นหวัง คิดไปว่าไม่มีอะไรจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้นไปได้กว่านี้ ทำให้แม้มีโอกาสผ่านเข้ามาก็ไม่ต้องการจะคว้าไว้ ไม่ดิ้นรนอยากทำอะไรอีกต่อไป

 

Martin Seligman นำสุนัขมาแบ่งเป็น 3 กลุ่ม 

• กลุ่มที่ 1 (กลุ่มควบคุม)  นำมาใส่ปลอกคอล่ามไว้แล้วเมื่อเวลาผ่านไปก็ปล่อยเป็นอิสระ 
• กลุ่มที่ 2 นำมาใส่ปลอกคอล่ามไว้แล้วช็อตด้วยไฟฟ้า โดยหากเอาเท้าไปกดคานไฟฟ้าก็จะหยุดช็อต 
• กลุ่มที่ 3 นำมาใส่ปลอกคอและโดนไฟฟ้าช็อตตลอดเวลา แม้กดคาน ดิ้น ร้อง หรือกระโดดอย่างไรไฟฟ้าก็ไม่หยุด   

หลังจากนั้นนำสุนัขทั้ง 3 กลุ่ม มาทดลองในกล่องที่แบ่งพื้นที่เป็นสองฝั่งด้วยรั้วเตี้ย ๆ ที่กระโดดข้ามได้                              เพื่อหนีจากการถูกช็อต ปรากฏว่า

• สุนัขกลุ่มที่ 1 และ กลุ่มที่ 2 เมื่อไฟฟ้าช็อตก็เรียนรู้ที่จะกระโดดข้ามฝั่งไปยังพื้นที่ที่ไม่ถูกช็อต 
• สุนัขกลุ่มที่ 3 ที่ก่อนหน้านี้เคยถูกช็อตและไม่สามารถหนีได้ แม้มีทางที่จะเลี่ยงการถูกช็อตได้ก็กลับนอนอยู่นิ่ง ๆ ยอมที่จะโดนไฟฟ้าช็อตต่อไปเรื่อย ๆ ไม่สนใจที่จะข้ามไปอีกฝั่ง   ยังคงยอมจำนน แม้ว่าสถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว 

จะเห็นได้ว่าแม้ภายหลังมีโอกาสให้ไม่โดนไฟฟ้าช็อต แต่สุนัขก็ยอมจำนนไม่สนใจต่อโอกาสตรงหน้าอีกต่อไป ซึ่งไม่ใช่เพียงแต่สุนัข แต่สัตว์อีกหลายชนิดก็พบลักษณะที่คล้ายกัน ยกตัวอย่างเช่น ช้างในประเทศอินเดียหลังคลอดจะถูกจับมาล่ามไว้กับเสาด้วยเชือก ในช่วงแรกช้างก็พยายามที่จะดิ้นรนเพื่อให้หลุดออกจากพันธนาการ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อทำซ้ำ ๆ แล้วไม่สามารถหลุดจากการมัดนี้ได้ก็หยุดที่จะดิ้นรน ต่อมาแม้ว่าจะตัวโตขึ้นแล้วมีพละกำลังที่สามารถกระชากเชือกให้หลุดจากพันธนาการได้ แต่ก็ไม่พบว่าช้างเชือกนั้นจะทำ เลือกที่จะยอมแพ้จำนนเพราะเรียนรู้มาจากอดีตว่าทำไปคงไม่สามารถหลุดพ้น ดิ้นรนไปคงไม่เกิดประโยชน์อะไร 

                มนุษย์ที่ยอมจำนนต่อชีวิตก็เช่นกัน แม้ว่าในใจจะทุกข์ทนและทรมาน ไม่ยืนกรานในความต้องการของตัวเอง เพราะมีความรู้สึกสิ้นหวังไปแล้ว

                และแน่นอนว่าไม่มีใครอยากตกอยู่ในภาวะสิ้นหวัง แต่แล้วเราจะก้าวข้ามผ่านความรู้สึกนี้ไปได้อย่างไร?   ดิฉันอยากให้ผู้อ่านทบทวนและตอบคำถาม 3 ข้อนี้ ชั่วขณะจิตใจที่สงบ สามารถใช้เวลานานเท่าไหร่ก็ได้ 💗
 

1. ทำไมฉันจึงรู้สึกสิ้นหวัง
    
2. เพราะว่าอะไร ...... ฉันจึงรู้สึกสิ้นหวัง
    
3. ฉันจะผ่านความรู้สึกนี้ไปได้ด้วยวิธีการใด

 

                                       ………………………………………………………………………………………

 

                ท่านผู้อ่านได้คำตอบรึยังคะ? ถ้าหากยังไม่ได้คำตอบ ไม่เป็นไรนะคะ หายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆ ไตร่ตรองนะคะ ดิฉันแนะนำให้ท่านผู้อ่านหยิบกระดาษขึ้นมา 1 แผ่น หยิบปากกาด้ามโปรดขึ้นมาหนึ่งแท่ง และใช้ทฤษฎี TYPES OF MAPPING เข้ามาช่วยวิเคราะห์คำตอบของคำถามดังกล่าวค่ะ

 

 

                 เป็นอย่างไรบ้างคะ ท่านผู้อ่าน☺️ สามารถแลกเปลี่ยนกันภายใต้ช่องข้อความแสดงความคิดเห็นได้นะคะ
รู้หรือไม่คะ ว่าดิฉันเคยตกอยู่กับความรู้สึกสิ้นหวัง ดิฉันยินดีแชร์ประสบการณ์ให้ท่านผู้อ่านทุกท่านค่ะ

 

                                      ………………………………………………………………………………………

 

1. ทำไมฉันจึงรู้สึกสิ้นหวัง
   ฉันรู้สึกด้อยค่า ฉันรู้สึกว่าตนเองมีความสามารถน้อยลง ฉันรู้สึกเบื่อโลกอินเตอร์เน็ตและความวุ่นวาย
    
2. เพราะว่าอะไร ...... ฉันจึงรู้สึกสิ้นหวัง
   เพราะว่าฉันหยุดทำสิ่งที่พัฒนาความสามารถของตนเอง ฉันเรียนรู้น้อยลงเนื่องจากฉันไม่รู้ว่า ฉันจะตั้งใจพัฒนา        ตนเองไปเพื่ออะไร ฉันจึงไม่ Achieve ในงานของตนเอง ฉันเลยคิดไปว่า ฉันทำไม่ได้
    
3. ฉันจะผ่านความรู้สึกนี้ไปได้ด้วยวิธีการใด
   ฉันค้นหาว่าฉันจะตั้งใจพัฒนาตนเองไปเพื่ออะไร เสมือนเป็นการหาเป้าหมายของการกระทำ และเมื่อดิฉันมีเป้าหมายที่ชัดเจน ดิฉันจึงมีความตั้งใจที่จะเรียนรู้เพิ่มขึ้น วาระต่อมาดิฉันจึงประสบความสำเร็จในงงานของตน

                                       ………………………………………………………………………………………