ความสุขของ "แม่..."

เมื่อแม่ได้มาอยู่ที่นี่เป็นระยะเวลากว่า ๑ ปี หลังจากที่พ่อได้ละสังขาร ถือว่าเป็นระยะเวลานานที่สุดในชีวิตที่ข้าพเจ้าได้อยู่ใกล้ชิดกับแม่ยาวนานขนาดนี้...

เป็นช่วงเวลาที่มีความสุข...

ความสุขนั้นมิได้เกิดจากความคิดในสมัยก่อนที่เคยคิดว่า เราต้องทำงานให้ได้เงินเยอะ ๆ แล้วพาแม่นั่งเครื่องบินไปเที่ยวต่างประเทศ ต้องพาไปทานอาหารหรู ๆ มีรถคันแพง ๆ มาให้แม่นั่ง ที่จริงแล้วความสุขอันแท้จริงนั้นเกิดจาก "ความสงบ"

พระพุทธเจ้าถึงตรัสว่า ถึงแม้นเราจะนำพ่อนำแม่มาเลี้ยงดูไว้บ่นบ่าของเราทั้งสองข้างเป็นระยะเวลา ๑๐๐ ปีก็มิสามารถทดแทนพระคุณของท่านได้หมด 

การทดแทนบุญคุณพ่อแม่ที่จะทดแทนได้อย่างหมดจด ก็คือ การมอบธรรมะให้กับพ่อแม่

การมอบธรรมะ มิใช่การซื้อหนังสือธรรมะไปให้ท่าน มิใช่การเปิดธรรมะจากยูทูปให้ฟัง แต่การมอบธรรมะให้ท่านคือการมอบความสงบที่แท้จริง

แต่ก่อนแม่ต้องวุ่นวายกับเรื่องทำมาหากิน หาเงิน ใช้หนี้ใช้สินมาตลอดชีวิตหกสิบกว่าปี แต่การได้มาอยู่ที่นี่ในระยะเวลากว่าหนึ่งปี ก็มิใช่จะอยู่เฉย ๆ แต่แม่กลับทำงานหนักกว่าเดิม แต่เพิ่มเติมคืองานทั้งหลายทั้งปวงนั้น เป็นงานที่เพลิดเพลินอยู่บนความสงบ

ความสงบคืออะไร...?

ความสงบนั้นมิได้หมายถึงว่า เรามานั่ง ๆ นอน ๆ อยู่เฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไร แต่การสงบที่แท้จริงนั้นไซร้คือ การสงบจากกิเลส สงบจากความโลภ ความโกรธ ความหลง

เราทำงานเหมือนเดิม แต่งานที่ทำคืองานที่ทำเพื่อให้ เพื่อเสียสละ

แม่มาอยู่นี่ก็เย็บผ้าเหมือนเดิม และเย็บมากกว่าเก่าอีก

คือเย็บกระเป๋าผ้าเพื่อแจกคนที่มาปฏิบัติธรรมหลายพันใบ

เย็บหน้ากากอนามัยเพื่อให้กับทุก ๆ คน

เย็บผ้าม่านเพื่อติดตั้งบนตึก ๕ ชั้น หลายร้อยผืน

และทุกวันคืนแม่ตื่นตั้งแต่ตีสองครึ่ง เพื่อเตรียมตัวไปทำวัตรสวดมนต์

อันชีวิต ปุถุชน คนทั้งผอง

ต่างหมายปอง อันสมบัติ พัสถาร

ทั้งแก้วแหวน เงินทอง ศฤงคาร

เพื่อต้องการ บำรุง บำเรอตน

อันชีวิต ของเรานี้ ช่างน้อยนัก

พึงประจักษ์ ด้วยใจตน รีบขวนขวาย

เร่งความเพียร เดินตามมรรค ทั้งใจกาย

ย่อมถึงได้ ความสงบ พบนิพพาน

ความสุขใด เท่าสงบ นั้นไม่มี

สงบที่ จิตใจ ไร้ความหลง

สงบโลก สงบโกรธ ปล่อยวางลง

กายใจปลง ตกกระแส แห่งสัทธรรม...