เกณฑ์ใหม่ ผศ.รศ.ศ.

ในแวดวงอุดมศึกษา ช่วงนี้มีกระแสเป็นแรงกระเพื่อมเกี่ยวกับเกณฑ์เข้าสู่ตำแหน่งทางวิชาการ ที่ประกาศออกมามีผลบังคับใช้ บางมหาวิทยาลัยไหวตัวทันปรับเปลี่ยนตามยุค บางแห่งต้องนั่งทบทวนและตีความ ตามทัศนะของผู้เขียนมองว่า เกณฑ์ใหม่ดีกว่าเกณฑ์เก่า แต่อาจมีผลกระทบในระยะสั้น หรืออาจเป็นนโยบายคุมกำเนิดตำแหน่งทางวิชาการ แต่ก็ไม่สอดรับกับเกณฑ์ของ สมศ ที่ต้องการให้อาจารย์ในมหาวิทยายต้องมีผลงานและตำแหน่งทางวิชาการให้ได้สัดส่วน  

ที่ว่าดีกว่าก็เพราะว่ามีผลต่าง  กล่าวคืองานของผู้ขอไม่ว่าจะเป็นหนังสือหรือตำรา และงานวิจัย จะต้องมีผลการประเมินของผู้ทรงคุณวุฒิ ในระดับดี  ขึ้นไป คำว่าระดับดี ของผู้ทำกับผู้ประเมินย่อมไม่เท่ากันแน่นอนพูดแบบชาวบ้านก็คือดีเขา กับดีเรา ถ้าประเมินครั้งเดียวผ่าน ก็ดีไป แต่ไม่ผ่านละ เงิน เวลา ความสามารถ กำลังใจ หนักอยู่ตรงนี้  นอกจากนี้ผลงานวิจัยนอกจากระดับดีแล้ว ต้องนำไปเผลแพร่ในวารสารฐาน๑ (TCI) แล้วตอนนี้ เจ้าของ TCI ก็ไล่ปลดฐานของวารสารให้เหลือฐาน๑เพียงไม่กี่วารสาร(ที่ไม่ได้เรื่องก็สมควร)  ผมเห็นข้อวิพากษ์หรือการแสดงความคิดของนักวิชาการหลายสถาบันเกี่ยวกับวารสารนั้น มันอาจเป็นช่องทางการพานิชของกลุ่มนักวิชาการหรือไม่ที่ตั้งเกณฑ์ไว้สูง หรืมีเจตนาดีที่จะยกระดับผลงานทางวิชาการของประเทศให้สูงขึ้น จึงสร้างกฎเกณฑ์ขึ้นมา แท้จริงองค์ความรู้ที่ถูกอ้างอิง จากวารสารนั้นจะมีมากน้อยแค่ไหน ก็ในเมื่อวารสารมันยังซ่อนอยู่ในหลืบ ขนาดระดับป.ตรีป.โท ยังเข้าเข้าถึงยาก นี้คือข้อด้อย ส่วนเกณฑ์เก่า ที่ถูกใช้มายังไม่กี่ปี หลายสถาบันก็ยังมีผู้เข้าสู่ตำแหน่งไม่ถึงเกณฑ์ หมายความว่ามันหนักไป หรือเพราะความไม่ใส่ใจ    

อย่างไรห็ตาม จะเกณฑ์เก่าหรือใหม่หากขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นตั้งใจของอาจารย์ ระบบการส่งเสริมและพัฒนาอาจารย์ของสถาบันที่มีการกำกับดูแลอย่างตรงไปตรงมาและต่อเนื่อง คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงของผู้เป็นอาจารย์ ที่จะแบ่งเวลาในการทำผลงานและเวลาให้กับนิสิตนักศึกษา ไม่มุ่งแบบสุดโต่งเพื่อให้ได้ตำแหน่งจนละเลยในการสอน หรือสอนเพลินจนลืมทำผลงาน เพราะการศึกษายุคนี้ ประเมิผลที่ผู้รับ