ริมหาดเขาเต่า

หาดเขาเต่าเก่ากาลผ่านเวลา
คลื่นยังเห่เสน่หามิห่างหาย
น้ำทะเลกลบกลืนลบพื้นทราย
หลากร่องรอยเลือนละลายจากทรายนั้น

หนาวลมหนาวยาวนานผ่านสายน้ำ
คลื่นยังหวนครวญคำน่าคร้ามครั่น
ความเวิ้งว้างกว้างไกลเลยวัยวัน
เกินกว่าคำจำนรรจ์ผ่านกวี

ปล่อยให้กาลเวลาพัดพาผ่าน
ริมสายธารสีทองทับท้องที่
คลื่นสีขาวพลิกพริ้วริ้วนที
ทับทวีเป็นระลอกกระฉอกชล

บนชายฝั่งยังมีวิถีชีวิต
ต่างลิขิตแข่งขันอันเข้มข้น
บ้างพบความวุ่นวายอันวกวน
บ้างข้ามพ้นแพ้วพาลผ่านพิษภัย

บ้างพบพระพุทธองคตรงชายฝั่ง
น้อมรับฟังคำสอนถอนสงสัย
ข้ามโอฆะสงสารอันกว้างไกล
ละอัตตาอนาลัยในกองฟอน

บ้างนั่งมองท้องน้ำ ณ ค่ำนี้
ท้องนทีตีฟองละอองว่อน
ลอยหทัยว่ายฟ้าอนาทร
มิอาวรณอาลัยสิ่งใดเลย

โสภณ เปียสนิท
ธันวาคม 2562