ถึงวันถอด หัวโขน โยนคืนเขา
เหลือหัวเก่า ของเราแท้ แต่หนหลัง
เคยเต้นตาม หัวใส่ ให้นุงนัง
มาเต้นตาม หัวดั้ง เดิมอีกที
สิ้นสามสิบ กันยา ลาลับแหล่ง
ที่เคยมีตำแหน่ง แห่งศักดิ์ศรี
ลาลูกน้อง บริวาร งานพิธี
ลาหน้าที่ รับผิดชอบ กอบกิจกรรม
เคยมีคน แวดล้อม อยู่พร้อมหน้า
กลับไปอยู่ เคหา ไม่คลาคล่ำ
มาถึงวัน สรรค์สร้าง หนทางธรรม
คงค่าล้ำ ความดี ชีวีเทอญ
ไม่มีความเห็น