๑,๐๑๗ ที่ใดมีรัก..ที่นั่นมีทุกข์

        เรื่องราวของความรัก..จริงๆแล้วสวยงาม มากกว่าที่จะเอ่ยอ้างถึงความทุกข์ ใครที่ไม่เคยมีหรือไม่เคยลอง..จะไม่รู้สึกว่ารักนั้นเป็นฉันใด..?

    ผมกับเจ้าหูตั้งกำลังมีความรัก ถึงแม้เราจะแตกต่างกัน แต่ขึ้นชื่อว่า “รัก” แล้ว ยังไงก็ต้องมีความรู้สึกและอยากแสดงออกอย่างใดอย่างหนึ่ง..

        ผมเป็นเจ้าของหูตั้ง ผู้ซึ่งเป็นหมาเฝ้าบ้านที่ซื่อสัตย์ และรักเจ้าของอย่างผม แต่ตอนนี้หูตั้งกำลังปันใจให้สาวอื่น ไม่เหมือนผมที่ซื่อตรงต่อความรัก แบบว่ารักแล้วรักเลย

        บางที..ความรักที่บริสุทธิ์ใจ ไม่ต้องครอบครองเป็นเจ้าของก็ได้ แต่หูตั้งมิได้เป็นเช่นนั้น มันมีทีท่าที่ทรมานกระสับกระส่าย ไม่เป็นตัวของตัวเอง..นี่กระมังที่เรียกว่าอานุภาพของความรัก ที่หมาหนุ่มอย่างหูตั้งเจอเข้ากับตัวเองเข้าแล้ว..

        เมื่อหลายวันก่อน หูตั้งยังไม่เปลี่ยนแปลงไปถึงขนาดนี้ มันมีท่าทีที่ทะนงองอาจ ขนาดที่ว่ามีสาวมาหาถึงบ้าน..มากันสองนาง สีดำกับสีน้ำตาล ตอนแรกคิดว่าเพื่อนหูตั้งมาตกหลุมรักสาวตัวเดียวกัน ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่

        ผมมารู้อีกทีก็เมื่อสองนางนั้นมาทะเลาะตบตีกันหน้าบ้าน จนทำให้ต้นไม้ของผมเสียหายไปหลายต้น อาการหนักทีเดียวที่มาตกหลุมรักหูตั้งพร้อมกัน กลายเป็นศึกชิงหนุ่มซะงั้น

        ขณะที่สองนางทะเลาะกัน หูตั้ง..ยืนดูตาปริบๆ..มันทำอะไรไม่ถูก ยืนงงแบบแปลกใจว่าทำไมนางทั้งสองถึงไม่เข้าใจในรัก..เพราะมันก็รักทั้งสองเท่าๆกัน..

        ที่สุดแล้ว..ผมก็ต้องปล่อยเพราะเห็นว่าโตๆกันแล้ว จึงไม่ได้อยู่รอดูผลว่าหูตั้งเลือกข้างหรือเลือกทั้งคู่ ผมมาเห็นอีกครั้งก็เมื่อคืนวาน จริงๆต้องพูดว่าได้ยินเสียงมากกว่า..

        ดึกมากแล้ว..หูตั้งกลับมาบ้าน หลังจากหายไป ๒ วันเต็มๆ มันวิ่งขึ้นมาบนบ้านพร้อมกับฮัมเพลงเบา มีอีกเสียงหนึ่งวิ่งขึ้นบันไดตามมา ผมมองที่ระเบียงบ้านก็พบภาพบาดตาบาดใจ จนผมรู้สึกอิจฉา ที่เห็นหูตั้งพาแฟนสาวเข้าบ้าน แสงไฟที่บันไดก็พอมองเห็นความงามของนาง ผิวค่อนข้างดำ แต่ดูคมขำยิ่งนัก..

        ผมนอนไม่หลับ แต่ก็ยิ้มรับไปกับความสุขในความรัก..ของหูตั้ง..เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง..เสียงหูตั้งกับแฟนวิ่งลงบันไดอย่างตกใจกลัว ต่อจากนั้นไม่นานเสียงหวีดร้องระคนโหวกเหวกโวยวาย เหมือนคนเมาทะเลาะกันอยู่ใต้ถุนบ้าน สุดที่ผมจะทานทนได้

        ผมลงไปดูเพื่อจะห้ามปราม ก็เห็นหมาสีเทาร่างใหญ่วัยฉกรรจ์ ดูท่าน้ำหนักและอายุจะมากกว่าหูตั้ง..มันหันมามองผมแบบเกรงใจเล็กน้อย ทำตาละห้อยเหมือนเรียกร้องความเห็นใจ..ผมไม่ได้พูดว่าอะไรซักคำเพราะรู้สึกง่วงนอน เพียงแค่บอกให้แยกย้ายกันไป

        แฟนเจ้าหูตั้งหายตกใจ มันจึงคลอเคลียหูตั้งอย่างที่ไม่ยอมอยู่ห่าง หมาสีเทาผู้มาเยือนเดินจากไปในมุมมืดของสวนหลังบ้าน ผมพยายามลำดับเหตุการณ์แล้วก็งีบหลับไป

        เช้าขึ้นมา..หูตั้งหายไปอีก มันคงไปส่งแฟนกลับบ้าน ตรงกับความรู้สึกนึกคิดของผมเลย ว่าหูตั้งต้องไปหลงรักสาวที่เขามีเจ้าของแล้ว..และเมื่อคืนเขามาทวงคืน..

        บรรลัยแล้วเจ้าหูตั้ง ผมตะโกนอยู่ในใจ จึงไม่มีใครได้ยินเสียงผม จะทำอย่างไรดีเจ้าชู้แบบนี้ไม่ดีเลยนะหูตั้ง หรือว่าความรัก..ก็ทำให้หมาตาบอดได้เหมือนกัน

         ผมเฝ้ารอคอยอยู่ทั้งวัน เพื่อให้หูตั้งกลับมาโดยลำพัง แต่ก็เหมือนเดิมที่หูตั้งพาแฟนกลับมาตอนดึก แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือเมื่อมาถึงบ้านก็ทะเลาะกันทันที แบบว่าแฟนของแฟนหูตั้งตามมาติดๆ เพื่อจะมาฉุดกระชากลากถูให้แฟนกลับบ้านให้ได้..

        ผมไม่ลงไปดู..ให้หูตั้งคิดเอาเอง..ว่ามันจะสู้หรือมันจะยอม มันจะใช้เหตุผลหรือความรู้สึก ก็ขึ้นอยู่กับว่ามันมั่นคงในความรัก..มากน้อยแค่ไหน?

        เสียงทะเลาะกันดังกึกก้องยาวนานไปทั้งสวน..จนถึงรุ่งสาง..ผมเดาว่างานนี้ต้องมีเลือดตกยางออกแน่นอน..แล้วก็เป็นจริงเสียด้วย..

        เช้าแล้ว..ผมต้องลงไปรดน้ำต้นไม้ หูตั้งเดินโซเซมาหาผม ใบหน้าบวมปูดและลำคอบิดเบี้ยว เดินเอียงไปทางซ้ายไร้เรี่ยวแรง เลือดอาบไปทั้งตัว ใบหูฉีกขาด..

        ผมป้อนข้าวป้อนน้ำมันก็ไม่ยอมกิน น้ำตาไหลรินนอนซบอยู่ที่ตักผม เหมือนอยากจะระบายความรู้สึกถึงความเจ็บปวดและความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของชีวิต

        ขอบใจนะหูตั้ง..ที่อดทนและรอดมาได้ ทำให้ผมเข้าใจมากขึ้น..ความรักของใครก็ของใคร ออกแบบให้กันไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ “ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์” เป็นเช่นนี้นี่เอง

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๖  ตุลาคม  ๒๕๖๒