เก้าอี้ตัวสุดท้าย

ศ.นพ.วิจารณ์ พานิช ปรมาจารย์ด้านการศึกษาอีกท่านของบ้านเราเคยแนะ การทำงานต้องคิดว่าเป็น“เก้าอี้ตัวสุดท้าย” ความมุ่งมั่นอย่างเต็มกำลังความสามารถจึงจะเกิด เนื่องจากความคิดบางคนมาอยู่เพื่อจะไปต่อเท่านั้น เห็นองค์กรเป็นที่พักริมทางชั่วครู่ชั่วยาม ทั้งที่ควรตระหนักนี้คือบ้านเรา..

ความไม่ทุ่มเทจากการมาอยู่เพื่อไปต่อ อาจสร้างความเสียหายนานัปการ อาทิ ไม่สนใจระบบงาน ความต่อเนื่อง ความเข้มแข็ง หรือผลที่จะเกิดในระยะยาว เน้นแค่เฉพาะหน้าเฉพาะกิจ ทำเพื่อให้มี ชื่นชมแค่เปลือก องค์กรจึงอ่อนแอลง ทั้งที่อายุมากขึ้น ซึ่งตรงข้ามกับที่ควรจะเป็น ประสบการณ์ครูตัวเองที่ผ่านมาสงสัยมานาน ทุกวันนี้ความเป็นไปก็ยังตกอยู่ในวังวนเดิมๆ

เหตุคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก เพราะสิ้นปีงบประมาณหรือสิ้นกันยายน 2562 ซึ่งเหลือไม่กี่วัน โรงเรียนมีคุณครูที่จะเกษียณราชการถึง 6 ท่านพร้อมๆกัน ทุกท่านย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เริ่มๆก่อตั้ง น้อยสุดท่านหนึ่งคือ 24 ปี ช่วงเริ่มต้นกลายเป็นช่วงที่เราได้รับการยอมรับจากสังคมหรือผู้คนในแวดวงการศึกษาเป็นอย่างสูง ครูเก่าหลายท่านพูดอย่างนี้ตรงกันหมด คุณครูท่านหนึ่งเพิ่งเอ่ยถึงรายละเอียด ก็จนท่านเข้าสู่วาระเกษียณแล้วด้วยคนหนึ่ง

หลังจากที่ได้ช่วยกันปลูกช่วยกันสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมากับมือ จากครั้งที่ไม่มีอะไรมาก่อนเลย ความทุกข์เหนื่อยยากปะปนสลับกับความสุขแบบพี่ๆน้องในอดีต จะยังอยู่ในความทรงจำตลอดไป จนกระทั่งเป็นที่โจษขานยอมรับจากโรงเรียนต่างๆทั้งในจังหวัดพิษณุโลกและใกล้เคียง จนต้องติดต่อขอเข้ามาศึกษาดูงานคณะแล้วคณะเล่า โจทย์คำถามคือ โรงเรียนเปิดใหม่ อะไรๆก็ไม่พร้อม แล้วทำได้อย่างไร? คำตอบคือ“ผู้นำใจถึงพึ่งได้ ไม่ปิดบัง ทำงานกันแบบมีส่วนร่วม” ”ความดีคุณเอาไป ความผิดผมรับเอง" นี่คือคำพูดผู้นำสมัยนั้น บ้านเราจึงอบอุ่น โตวันโตคืน..

พิสูจน์คนต้องอาศัยกาลเวลา ผลงานของครูที่นี่ หลายท่านเป็นที่ยอมรับในสังคมวงกว้าง แสดงถึงฝีไม้ลายมือ แนวคิด การปฏิบัติ ตลอดจนความเชี่ยวชาญในศาสตร์สาขาวิชาต่างๆที่ท่านมี ซึ่งได้ถ่ายทอดสู่ศิษย์รุ่นแล้วรุ่นเล่า ตัวเองอยู่ที่นี่มานานพอสมควร สังเกตความเคลื่อนไหวการเปลี่ยนแปลงมาโดยตลอด ไม่เคยได้ยินว่าคุณครูหลายท่านเหล่านี้ คิดจะย้ายไปสอนโรงเรียนขนาดใหญ่ ที่มีความพร้อมทั้งอุปกรณ์ สื่อ เทคโนโลยี รวมถึงตัวเด็กๆ หรือมีความง่ายในการจัดการเรียนรู้มากกว่าสักครั้ง

ถึงวันนี้วันคืนพิสูจน์ชัดแล้ว ทั้ง 6 ท่านยึดที่นี่เป็นบ้านเรือนอยู่อาศัย มิใช่ที่พักริมทาง ตำแหน่งหน้าที่การงานที่นี่มิใช่บันได แต่เป็นเก้าอี้ตัวสุดท้าย..