"ฝึกวิเวกไว้บ้าง"

สังคมใหม่ ใจคน ถูกโดนดูด

ให้เขาขูด แรงงาน ผลาญสมอง

เอาเงินตรา เป็นค่าแรง แย่งกันครอง

กลายเป็นช่อง แสวงหา พาท้าทาย

คนในกรุง มุ่งหา ปัญญาหลัก

เสริมแรงอยาก ตักเติม เพิ่มขยาย

อนาคต กำหนดเอง เก็งกำไร

กอบโกยไว้ ให้ตน คนครอบครัว

เมื่อมีงาน มีเงิน เผชิญชน

แต่ละคน ล้นมา ปัญหาทั่ว

เพื่อนเป็นร้อย คล้อยตาม ยามพันพัว

เลยเกลือกกลั้ว มัวเมา เคล้ากามา

ในเมืองกรุง ฝูงคน ดูล้นหลาม

หมกเกียรติกาม ตามใจ ไม่กังขา

ใช้ชีวิต จิตหมก โลกมายา

เสน่หา หน้าคน เพราะตนเมา

ยามเป็นทุกข์ ถูกงาน สั่นสมอง

พวกเพื่อนพ้อง ผองคน มาสนเปล่า

เก็บความทุกข์ ซุกซ่อน นอนบรรเทา

ใครช่วยเจ้า คราวอึดอัด บำบัดตน

คิดถึงหลัก นักบวช สำรวจจิต

ทั้งชีวิต มีจิตใจ สหายโล้น

อยู่กับตัว หัวใจ ไม่กังวล

มีสองตน สองตัว ชั่วชีวัน

คิดถึงศาสตร์ สัจธรรม ที่ล้ำเลิศ

เรามาเกิด ตนเดียว เกี่ยวกับขันธ์

ไม่มีใคร เกาะเกี่ยว เกลียวสัมพันธ์

แม้ลมปราณ สิ้นสุด หยุดคนเดียว

จงฝึกฝน ตนเอง อย่าเซ็งเบื่อ

ฝึกให้เชื้อ แค่เหลือตน อย่าสนเที่ยว

ฝึกหัดวาง นั่งดู อยู่คนเดียว

เป็นยาเยียว โรตจิต ติดเพื่อนเอย