แสดงความ หาว่า เถียง... เงียบ หาว่า คิดไม่เป็น!!!

แสดงความ หาว่า เถียง... เงียบ หาว่า คิดไม่เป็น!!!

หนูมีเรีื่องหนึี่งที่หนูอยากเล่า เจอกับตัวเอง!ท่านเป็นครูท่านหนึ่งที่หนูได้เรียนช่วงปลายของมัธยม เป็นครูที่อวุโสท่่านหนึ่ง หนูเคารพท่านไม่ต่างจากครูท่านอื่นๆ ไม่มีความรู้สึกที่ไม่ชอบหรืออคติใดๆ 
เรื่องนี้หนูก็ยอมรับผิด... ตรงที่ผิดที่ผิดเวลา!!!
ชีวิตหนู หนูเป็นคนที่กล้าในการแสดงความคิดเห็น กล้า หากว่ามันถูกต้อง ไม่กลัวเเม้อำนาจใคร แต่ไม่ใช่ว่า ไม่มีมารยาทนะคะ กล้าแบบมีมารยาท รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่... รู้ว่า ใครเป็นเพื่อน ใครเป็นน้อง ใครเป็นพี่ ใครเป็นผู้ที่มีอำนาจ แล้วรู้ว่าควรพูดยังไงกับใคร แต่ถ้าหากว่า มันไม่ถูก หนูก็จะแสดงความคิดเห็นทันที ที่หนูคิดว่า มันถูก บนพืิ้นฐาน กฎหมาย ประเพณี ค่านิยม ศีลธรรม และความเป็นมนุษย์
แต่มีครั้งหนึ่ง หนูได้เรียนกับอาจารย์ท่านนี้...หนูออกไปทำธุระที่สำคัญมาก แล้วเข้าห้องช้า (เป็นความผิดของหนูเต็มๆ ตรงที่หนูเข้าเรียนช้า เพราะความไกลจากพื้นทีที่ออกไปและห้องเรียน) เรื่องนี้หนูยอมรับผิดพอเข้ามาในห้องเรียน อาจารย์ท่านนี้ถามขึ้น อาจารย์ : ไปไหนมา???หนู : ออกไปทำธุระที่ร้านอินเตอร์เน็ตค่ะอาจารย์ : ไปทำอะไร?หนู : เวลาเรียนนะคะอาจารย์ หนูคงไม่ไปเล่นเกมส์มั่งค่ะ เป็นธุระที่เกี่ยวกับการเรียนค่ะคำตอบของหนูอาจจะดูแรงไปหน่อย แต่เป็นคำตอบตรงๆ หนูทราบดีว่าไม่ควรตอบแบบนั้นไป แต่สิ่งหนึ่งที่หนูไม่คิดมากกว่านั้นคะแนนอยู่ที่ปลายปากกาอาจารย์!!!
หนูมีสายครั้งนี้ครั้งเดียว!!! งาน สอบ ทุกอย่าง ส่งหมด "ครบ" แต่คะแนนที่ออกมา หนูได้ "ร" 
ความจริงเรื่องนี้ หนูลืมไปแล้วด้วยซ้ำ แต่พอได้ "ร"   ทำให้หนูต้องมานั่ง ทบทวนใหม่ค่ะ พลาดตรงไหน ผิดตรงไหน...วันที่ไปสอบแก้...หนูทราบขึ้นมาว่า... คะแนนมิเทอม หนูวาง ไม่มีคะแนน ทั้งๆที่หนูก็สอบ และเป็นการสอบที่หลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นหนึ่งสัปดาห์ คือคาบต่อจากคาบที่เกิดเหตุสายครั้งนั้นหนูก็บอกอาจารย์ว่า... หนูสอบแล้ว มีเพื่อนเป็นพยานในวันสอบ และอาจารย์ให้หนูหากระดาษข้อสอบนั้นเอง คือ...??????? (หนูพยายามหา แต่ไม่มีอยู่ในกลุ่มเดียวกับกระดาษเพื่อนในห้อง หนูพยายามหาต่างห้องและก็ไม่เจอเช่นกัน)หากอาจารย์อยากเช็คชื่อ ไม่มาเรียนวันนั้น หนูยอมค่ะ เพราะหนูผิดที่สาย แต่ไม่ควรไม่ใส่คะแนน หรือทิ้งกระดาษสอบของหนูแบบนี้ จะหากคะแนนจิตพิสัย คะแนนความดี ก็ไม่ว่ากันคะ เพราะหนูผิดที่ตอบแบบนั้น  
คะแนนสอบมิเทอม คือความสามารถในการตอบ และวัดผลความรู้ อาจารย์ทิ้งไปแบบนั้น ไม่ถูกต้องนะคะ
คนที่เกิดมาทำอาชีพครู... ควรสร้างคน ให้โอกาสคน ไม่ใช่ทำลายคนแบบนี้
จากเหตุการณ์ครั้งนั้น... ทำให้หนูไม่กล้าที่จะพูด ไม่กล้าที่จะตอบคำถามกลายเป็นเด็กที่อยู่คนเดียว ไม่กล้าที่จะโต้ตอบหรือแสดงความคิดเห็นเหมือนเดิม มีกำแพงเห็นความกลัว กลัวที่จะพลาดอีกครั้ง กลัวที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก
จากเด็กที่โต้วาทีได้ กลายเป็น เด็กที่อยู่ในห้องนอนไม่คุยกับใคร!!!
และเหตุที่ทำให้เราเปลี่ยน... จะมาเขียนอีกครั้งหนึ่งนะคะสำหรับอาจารย์ท่านนั้น หนูยังเคารพอาจารย์ในฐานะคนที่ให้ความรู้เหมือนเดิน แค่หนูไม่คิดว่า อาจารย์จะเล่นงานหนูแบบทำลายกันอย่างนี้ก็เท่านั้น
#เรื่องจริง..

[สุจิตรา]

   สิ่งที่หนูทำลงไปนั้นไม่ผิด  ส่วนการกระทำของครูท่านนั้นก็ไม่ถูกนักในการทิ้งกระดาษคำตอบในการสอบครั้งนั้น  สำหรับพี่หนูเป็นคนที่มีความกล้าหาญและมีความคิดเป็นของตัวเอง ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่ดีของเด็กรุ่นใหม่ในการกล้าแสดงออกค่ะ  แต่วิธีการพูดของเราสามารถใช้คำในภาษาไทยที่สื่อภาษาได้หลายคำที่ทำให้คนฟังรู้สึกไปในทางบวกได้ค่ะ  ทำให้คิดถึงบทกลอนของกวีเอกสุนทรภู่ในเรื่องพระอภัยมณีที่ว่า   เป็นมนุษย์สุดนิยมเพียงลมปาก จะได้ยากโหยหิวเพราะชิวหา แม้นพูดดีมีคนเขาเมตตา จะพูดจาพิเคราะห์ให้เหมาะสม