ชีวิต(ผม)...เหมือนจิ๊กซอว์

ชีวิตคนเราก็เหมือนรูป 1 รูปที่ประกอบสร้างขึ้นมาเป็นเรา กัลยาณมิตรก็เสมือนเป็นผู้ต่อจิ๊กซอว์แต่ละอัน ที่ช่วยปะติดปะต่อเรื่องราวความเป็นเราในมุมของเขา  เพื่อน พี่ น้อง แต่ละคนจะจดจำและรับรู้เราในแต่ละมุม สามารถบอกเล่าเรื่องเราในแบบฉบับของเขาเพื่อสะท้อนความเป็นเรา...

เรื่องบางเรื่องคนในครอบครัวจะรู้ใจเรา แต่เพื่อนไม่รู้ เรื่องบางอย่างแฟนจะรู้จักเราดี แต่แม่ไม่รู้ เรื่องหลายเรื่องเพื่อนรู้จักเราดี แต่คนในครอบครัวไม่มีวันได้รู้ เรื่องหลายเรื่องเราหลงลืมไปจนสิ้น แต่เวลาได้พบเจอกัลยาณมิตร เขาเล่าให้ฟังหรือพูดถึงเรื่องนั้น ๆ ... เพราะจริง ๆ แล้ว เราไม่สามารถจดจำเรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่เกิดขึ้นในชีวิตเราไว้ได้หมด ทั้งเรื่องดีและไม่ดี สมองเราก็เลือกเรื่องที่จำเป็นต้องจดจำ หรือเรื่องราวบางตอนที่เผลอจดจำไว้ ...

เพื่อนบางคนจะรู้ด้วยซ้ำไปว่าเราชอบใคร ไม่ชอบอะไร แต่แม่ไม่รู้... แต่ที่สุดแล้ว สิ่งที่ควรจะเป็น คือเราควรจะรู้จักตัวเองให้ดีที่สุด ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แพ้อะไร หรืออยากจะเอาชนะอะไร... รู้ร้อน รู้หนาว หรือรู้ว่ากินอะไรแล้วจะต้องแพ้มันทุกครั้งไป จนบางครั้งต้องพึ่งยาแก้แพ้ที่ทำให้ง่วงนอนก็ตาม

... จิ๊กซอว์... อาจจะแหว่งไปบ้าง เพราะบางที เราก็ลืมบางเรื่องไปเสียสนิทใจ...

ณ  มอดินแดง, 2 พฤศจิกายน 2561 

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

ประมาณนั้นแหละ บางเรื่องเรารู้ คนอื่นไม่จำเป็นต้องรู้

บางคนบอกให้เรารู้ แต่บอกเราว่าห้ามบอกคนอื่นไม่ใช้รู้

งงงงๆ