(บันทึก)... ต่อ.. กล่อง สีชมพู.. ในแกลลอลี่ชีวิต.. วันนี้
กล่องเปล่า.. สีชมพู.. ที่ เริ่มเติมเต็ม... ในแกลลอลี่ ชีวิตวันนี้
สิ่งแรก ที่เห็นและเป็น คือ ตัวตน...
ความเห็น (6)
เมื่อ เรา..เริ่ม มีตัวตน.. ก็จะเริ่มติดและ.. ยึดถือ..ว่า มันเป็น.. ของเรา.. สุดท้าย.. ก็ ดิ้นไม่หลุด ดุจ.. ปลาติดร่างแห…และอาจจะ ติดอยู่เช่นนั้น.. จวบจนวาระสุดท้าย.. ดังเช่นปลาเหล่านั้น…
“ปลา ..ที่ พ้น หลุดได้ จากแห..นั้น มิใช่ ปฏิหาร..หากเป็นไป ..ตามกฏ ข้อบังคับ ..ส่วนรวม ที่จะต้องปฏิบัติ..อย่างเคร่งครัด..เป็นต้นว่า..ขนาดไม่ ถึง.. ตามกำหนด เป็นต้น….มันจะ ถูก ปลด จาก ร่างแห…นั้นไป..”….และ ..เจ้าปลา ตัวนั้น..คงจะต้องเรียนรู้ ที่จะ ไม่ ว่ายเวียนไป ติด ร่างแห นั้น อีก ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า..เป็นแน่…(หาก ปลา ตัวนั้น.. ฉลาด พอ…(โอ้ว่า..เรื่องเล่า..จาก กล่อง สี ชมพู…ในแกลลอลี่ชีวิต วันนี้….)ด้วย..รัก..และ คาระวะ..จาก..ยายธี…
I like it.
Into an empty box we put in ‘our’ strings to attach ourselves to the box. The more we fill the box, the more attachment we string on ourselves. So, we become attached to the empty box. But the ‘empty’ box here may be our ‘happy’ box.
;-)
สวัสดีค่ะ คุณ sr…(ขอบคุณต่ะ)..ที่ชอบ..(กล่องสีชมพู)….ความสุข ในความว่างเปล่า….มัก จะ เป็นสี ชมพู… โดยสมมุติ…ผ่าน ด้วย อักขระวิธี…ความสุขที่แท้.. น่าจะอยู่ที่..ระหว่างกลาง ของ กายและ ใจ…ที่เป็นกลาง..ของแต่ละ บุคคล ที่ไม่ผ่าน..สมมุติและจินตนาการ…
“…ความสุขที่แท้.. น่าจะอยู่ที่..ระหว่างกลาง ของ กายและ ใจ…ที่เป็นกลาง..ของแต่ละ บุคคล ที่ไม่ผ่าน..สมมุติและจินตนาการ…”
Die Mitte!
;-)
“เห็น” ปฏิจจสมุปบาท จริง..จะไม่เห็น..ดีชั่ว บุญบาป สุข ทุกข์….นอกจากเกิดดับ…(พุทธทาส…ที่มา จาก เฟส..บุ้ค)……
Die Mitte