๘๐๗. กลับบ้าน...

               คำธรรมดาๆ แต่ไม่ธรรมดา..แทบไม่มีความหมายอะไรเลย แต่ในความเป็นจริงของชีวิต มันเป็นคำที่ยิ่งกว่าสำคัญเสียอีก 

            “บ้านคือวิมานของเรา เราซื้อเราเช่า เราปลูกของเราตามใจ”  บ้านแสนสุข หรือสำหรับคนบางคน บางทีอาจไม่ถึงแสนก็สุข จึงเป็นได้ทุกอย่าง..ทั้งวิมานและสวรรค์ แล้วแต่ใครจะเลือกจินตนาการ

            เรากำลังอยู่ที่ไหน..อยู่บนถนน อยู่ในห้างสรรพสินค้าหรือต่างจังหวัด..อีกไม่นานเราก็ต้องหาเส้นทางกลับบ้าน..เพื่อตั้งหลักที่จะพักกิจกรรม ก่อนต้อนรับวันใหม่ที่จะมาเยือน..

            เรากำลังทำอะไร เรียนหนังสือหรือทำงาน ในประเทศหรือต่างประเทศ..สักวันเราต้องกลับบ้าน บางคนกลับทุกวันด้วยซ้ำ ยังรู้สึกรักและผูกพันมิใช่น้อย..

            การศึกษาเล่าเรียนและการทำงานนอกบ้าน..การทำหน้าที่อย่างดีที่สุด เต็มเวลาและเต็มกำลังความรู้ความสามารถ ย่อมเหนื่อยล้าและเมื่อถึงเวลา..ก็ต้องละทิ้งความสับสนวุ่นวาย...

            สถานที่ที่อยากพักกายพักใจ ผ่อนคลายใจและกาย คือบ้าน..อาจเป็นเพราะบ้านสงบและเรียบง่าย ไม่มีกฎกติกามารยาทให้ต้องยึดติด ทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ.

            ผมเคยตั้งคำถามว่า..อะไรที่ทำให้เราอยากกลับบ้าน.?..ทั้งที่บ้านก็เป็นเพียงสิ่งก่อสร้างธรรมดาสามัญ ที่มีกันทุกคน..แต่บ้านต้องมีอะไรมากกว่านั้น..

            บ้านมี “คน” ในครอบครัวที่รอคอยการกลับมา บ้าน..ที่รอพร้อมหน้าพร้อมตา เพื่อทานข้าวและพูดคุยก่อนเข้านอน..

            คนที่อยู่คนเดียว..ยิ่งรู้สึกว่าบ้านมีชีวิต ไม่อยากทิ้งบ้าน ที่ให้ความรักความอบอุ่น รู้สึกปลอดภัยและไม่โดดเดี่ยว เมื่ออยู่ภายใต้ชายคาบ้าน..

            ไม่ว่าจะกลับบ้านหลังเลิกงาน หรือกลับบ้านหลังจากไปนาน..บ้านยังคงเป็นบ้านทุกมุมมอง..เป็นมิตร ที่ให้การต้อนรับด้วยรักและหวังดี บางครั้งอาจจะดูวางเฉยไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยกดดันเราด้วยคำพูดและสายตา..

            อันนี้..หรือเปล่าที่ทำให้เราอยากกลับบ้าน..กลับไปทานข้าว ดูทีวีแล้วอาบน้ำอุ่นๆ จากนั้นก็นั่งจิบน้ำชาที่ระเบียงบ้านแล้วนั่งนับดาวให้รู้สึกง่วง แล้วเข้านอน

            ผมออกอาการ “คิดถึงบ้าน” ทั้งที่ผมไม่ได้จากบ้านไปไหน..ผมใส่ใจในงานและองค์กร ตลอดจนคนรอบข้าง  แต่บางครั้งผมก็ลืมถามตัวเองว่า..ผมใส่ใจดูแลบ้านมากน้อยแค่ไหน?

            ใครเคยคิดบ้าง..ขณะที่เราพัฒนาตนพัฒนางาน..เราเคยคิดพัฒนาบ้านบ้างไหม? หรือการกลับบ้านทุกครั้ง ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย..

            หรือเป็นเพราะคิดว่า “บ้าน”ไม่มีชีวิตจิตใจ แต่อย่าลืม เราและบ้าน..ย่อมเสื่อมโทรมไปตามกาลเวลา..เมื่อสุขหรือทุกข์ไปด้วยกัน..จึงถึงเวลาแล้วที่เราจะต้อง คิดถึงบ้าน..ใช่หรือไม่?

            ผมไม่ได้สื่อสารให้คนอยู่ไกล..ให้กลับบ้าน ผมไม่ได้บอกให้ใครคนใดคนหนึ่ง ลุกขึ้นมาต่อเติมบ้านหรือซ่อมบ้าน..หรือไม่ได้บอกใครเลยให้กลับบ้านเร็วขึ้น..

            ตราบใดที่เราพยายามมองให้บ้านคือวิมาน ที่ทำงานคือสวรรค์..สุดท้ายเราก็ต้องกลับไปนอนที่บ้าน..อาจถึงเวลาแล้วก็ได้ที่เราจะตื่นตัวกับการดูแลทำความสะอาดและจัดระเบียบบ้านให้น่าอยู่.. 

           ด้วยการสร้างต้นแบบให้หัวใจ ให้แบบอย่างแก่ลูกหลาน ในการรักบ้าน..มากกว่าธรรมดาที่ผ่านมา ที่พยายาม “กลับบ้าน”ได้ทุกวัน

            ผมเชื่อว่า..ถ้าทำได้..ในอนาคตอันใกล้ ด้วยถนนทุกสายในทุกภูมิภาค ที่เชื่อมต่อกัน ทำให้การคมนาคมขนส่งสะดวกรวดเร็วกว่าเดิม..อุปสรรคและความทุกข์ระหว่างทางจะน้อยลง..สังคมนอกเมืองกรุง จะมีแต่คนกลับบ้าน หรือ “ฝันหวาน”ที่จะกลับบ้านเร็วขึ้น

            อย่างไรก็ตามเป้าหมายชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่เชื่อเถอะ ไม่ว่าคุณจะ “พอ” หรือ “แพ้” สิ่งที่คุณคิดถึงคือ “บ้าน” และจะกลับไปตั้งหลักที่บ้านเสมอ

            อีกไม่กี่เดือนเราจะมีบ้านหลังใหม่ ที่เรียกว่า “บ้านประชาธิปไตย” หลังจากที่อยู่บ้านในเขตทหารมานาน จนสนิทและเหมือนว่าจะรักและจริงใจกับเรามิใช่น้อย...

            อยากบอกว่า..คืนความสุขให้เราไปอยู่บ้านที่แท้จริงของเราเถอะ..ถึงแม้ว่าเมื่อกลับไปแล้ว เราอาจจะยังคงทะเลาะกันอยู่ดี..แต่เราก็อยาก..กลับบ้าน..

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒  ตุลาคม  ๒๕๖๑