บันทึกที่ ๒๐๙ บทกวีจำเป็น : เดียวดาย

บันทึกที่ ๒๐๙  บทกวีจำเป็น :  เดียวดาย

........อยู่โดดเดี่ยว  เดียวดาย  มิเปลี่ยวจิต

มีมิ่งมิตร  เคียงข้าง  มิห่างหาย

สายลมพัด  ปัดเป่า  ร้อนผ่อนคลาย

เย็นสบาย  ชื่นฉ่ำ  ลมรูปไล้

........มีแสงแดด  สาดส่อง  มองสว่าง

มิอ้างว้าง  นำทาง  สร้างสดใส

ช่วยอบอุ่น  คลายหนาว  จากอุ่นไอ

สว่างไสว  ด้วยแสง  รวีวรรณ

(อร  วรรณดา ๐๓-๐๔-๖๐ ที่สวน)