เซียง

          เมื่อวาน (15 สิงหาคม 2561) ผมมีโอกาสได้ไปเดินงาน ออนซอนอีสาน จัดโดยสถาบันวิจัยศิลปวัฒนธรรมอีสาน มหาวิทยาลัยมหาสารคาม ได้เจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อเซียง ในห้องคัมภีร์ใบลาน เมื่อได้พูดคุย ฟังแลกเปลี่ยน ได้เห็นความคิด และทัศนคติเขาน่าชมเชยอยู่นะในความคิดผม

            น้องเซียง เดินทางมาจากจังหวัดร้อยเอ็ด บ้านเกิดอยู่อำเภอธวัชบุรี ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนสตรีศึกษา ร้อยเอ็ด เขาเป็นคนที่น่าชื่นชม และน่าสนใจเป็นอย่างมาก หลังจากที่ผมได้พูดคุย เขาเล่าเรื่องใบลาน ประวัติความเป็นมาของของบ้านตัวเอง ถิ่นบ้านภูมิเมืองแลกเปลี่ยนกับผมอย่างน่าสนใจ

            ผมถามว่า ในอนาคตอันใกล้ เขาตั้งใจอยากจะเรียน  เขาบอกว่าชอบคณะโบราณคดี  มหาวิทยาลัยศิลปากร อยากเป็นนักโบราณคดี ที่ขุดค้น เซาะแซะ และค้นหาความหมายจากวัตถุโบราณ หรือเชื่อมโยงอดีตสะท้อนมาถึงปัจจุบัน

          เซียงอ่านหนังสือใบลาน ตัวอักษรธรรม ตัวไทน้อยได้ และเขาสามารถจารได้ด้วย ถือว่าเป็นความสามารถพิเศษเชียวล่ะ เพราะน้อยคนนักที่จะใฝ่รู้และกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ เรานั่งคุยเรื่องวรรณกรรมอีสาน และการเมืองอีสานได้ถูกคอเชียวล่ะ น้องบอกว่าอยากให้ผม ไปฝึกสอนที่สตรีศึกษาร้อยเอ็ด น่าจะเพื่อนที่ชื่นชอบวรรณกรรมอีสานเช่นเดียวกัน ผมก็คิดเช่นนั้นว่าคงได้ไปฝึกสอนแถวร้อยเอ็ดแหละมั้ง ถ้าเป็นไปได้ก็อยากไปที่นั่น แต่ถ้ามีการฝึกสอนตามโครงการครูคืนถิ่น ก็คงต้องไปฝึกสอนในระดับประถม คงไม่ได้พบปะกับเซียงเท่าใดนัก

            เซียง เล่าถึงต้นตระกูลเขาด้วยว่า เป็นเชื้อสายเจ้าเมืองร้อยเอ็ด ผมค่อนข้างเชื่อ ด้วยเหตุผลที่ว่าในตัวอำเภอธวัชบุรี มีลูกหลานของเจ้าเมืองร้อยเอ็ด หลายต่อหลายคนเข้าไปอยู่อาศัยตั้งถิ่นฐาน ชวนคุยไปถึงญาติพี่น้องของท้าวกวด หรือพระเจริญราชเดช ก่อนที่จะมาตั้งเมืองมหาสารคามนี้ว่า เคยมีโฮงและญาติพี่น้องฝ่ายหญิงของท่านอยู่ที่ธวัชบุรีด้วย น้องบอกว่าเรื่องนี้คงต้องไปค้นต่อ ผมคิดว่าดีมากเลยเมื่อเราได้ถกเถียงแลกเปลี่ยนกัน จากการพูดคุยและถ้ามองผิวเผินก้ไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ว่าเขาเรียนอยู่ในระดับมัธยมปลาย

            สาเหตุที่ผมมาเขียนถึงเขาไม่ใช่อะไรหรอก แต่ผมอยากบอกเล่าไปถึงเด็กมัธยมปลายหลายคนที่กำลังเดินทางตามหาความฝันของตัวเอง คุณลองเดินออกจากโรงเรียน (ไม่ใช่ลาออก) มาหาประสบการณ์ข้างนอกบ้าง ว่าสิ่งที่คุณคิดไว้มันจะเหมาะกับคุณไหม ที่กล่าวแบบนี้ และยกย่องน้องเซียง เพราะเขาสมัครมาเป็นอาสาสมัครในงานออนซอนอีสาน ซึ่งหายากและน้อยคนนักจะมาทำ แต่อย่าลืมเมื่อเขาได้มาทำ นั่นคือกระบวนการเรียนรู้ผ่านประสบการณ์จริง

            สุดท้ายผมดีใจ ที่สถาบันวิจัยศิลปวัฒนธรรมอีสาน รับอาสาสมัครที่เป็นเยาวชน คนหนุ่มสาว เข้ามาช่วยงาน และร่วมดำเนินงาน ทำให้เขาเหล่านั้นได้พัฒนาตนเอง และเรียนรู้ถึงความคิดในการพัฒนาต่อยอดความรักในสาขาวิชานั้น ๆ รวมถึงยังช่วยปลูกฝัง สร้างจิตสำนึกในการรักท้องถิ่นได้เป็นอย่างดี