146---ผมกับเพื่อนทหารญี่ปุ่นคนนั้น ( ตอนที่ 16 )

ส่งมาให้จำนวน6,000 .00  บาท โดยระบุให้ส่งใบสั่งโอนด่วนทางโทรเลข   วันต่อมาผมก็ได้รับเงินโอนจากภรรยา ผมก็ขอให้มิสซิส จัดการแต่งงานให้ผมกับน้องสาวโอสุเกะอย่างง่าย ๆ ที่  บ้านของมิสซิส.... นั่นเอง  แต่แล้วก็มีเหตุการ์ณ์ ไม่คาดฝันอย่างหนึ่งเกิดขึ้นกับผมอีกจนได้  กล่าวคือ วันแรกที่ผมกลับไปเข้ารับการอบรมต่อ  หลังจากลาไปงานศพโอสุเกะและแต่งงานกับน้องสาวโอสุเกะ   วันนั้น  พวกที่เข้าอบรมต้องขึ้นรถยนต์ไปดูงานนอกสถานท่ี ใกลกว่าเดิม  เป็๋นสถานที่ ๆ เต็มไปด้วยภูเขาสูงและหุบเขาน้อยใหญ่หลาย แห่ง  ช่วงบ่ายได้เกิดพายุมืดคลุ้มไปทั่วบริเวณที่รถเรากำลังวิ่ง  ขณะหนึ่งนั้น  พวกเรารู้สึกว่าอาการวิ่งของรถผิดปรกติ  ตัวรถมีอาการยกขึ้นยกลงและไถไปมา    "แผ่นดินไหว " ครูที่ควบคุมมาตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ  บอกให้คนขับระวังตัว  และให้หาที่จอดหลบภัยก่อน   จากนั้นก็รีบบอกให้ทุกคนรัดเข็มขัดรัดตัวให้แน่นโดยเร็วที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวถูกแรงเหวี่ยงหลุดจากที่นั่งไปกระทบกับเก้าอี้หรืออื่น ๆ ในรถ และรวมทั้งป้องกันไม่ให้กระเด็นหลุดออกไปนอกรถ  แต่  ยังไม่ทันที่คนขับรถจะจอดรถหลบภัยได้  แผ่นดินเชิงเขาข้างถนนที่รถกำลังวิ่งอยู่ก็แยกออกจากภูเขา ช้า ๆ ทำให้ถนนที่รถเราวิ่งอยู่เอียงไปทางหุบเขาด้านข้าง  รถเราก็เอียงไปตาม  และแล้วก็ลื่นไถลลงไปในหุบเขานั้น ในเวลาต่อมาและสบัดตัวไปมาอย่างรวดเร็ว    ผมและทุกคนถูกเหวี่ยงไปมาไม่รู้ว่ากี่ตลบ ส่วนพวกที่รัดเข็มยัดไม่ทันต่างก็หลุดจากที่นั่งไปปะทะกับเข้าอี้ข้างเคียง หัวร้างข้างแตกไปตาม ๆ กัน  คนเหล่านี้บ้างก็ส่งเสียงร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บปวดจากการกะแทกกับเก้าอี้นั่งรถ หรือไม่ก็ขอบตัวห้องโดยสาร  ผมซึ่งอยู่ในพวกรัดเข็มขัดไม่ทันก็๋โดนกับเขาด้วย  กลิ้งไปมากะแทกโน่นกะแทกนี่ไม่รู้กี่ตลบเช่นกัน  หน้าผากแตกเป็นแผลฉกรรจ์ หลายแห่ง   จากนั้นก็หมดสติไป      พอฟื้นขึ้นมา  ก็ได้รับแจ้งจากผู้คนที่อยู่ใกล้ ๆ ว่า   พวกเราทุกคนได้รับการรักษาตัวอยู่ที่สถานีรถไฟเล็ก ๆ ที่อยู่ใต้หุบเขานั้น  มีพวกเรา 3 คนที่หลุดจากเก้าอี้แขนหัก,  2 คน  รวมผมด้วยหน้าแตกเลื่อดอาบหน้า   ครูผู้ควบคุุมมาเพียงแต่บาดเจ็บเล์็กน้อย เพราะรัดเข็มขัดรัดสายได้ท่ัน ส่วนคนขับรถถูกพวงมาลัยรถอัดกะแทกซี่โครงหักหลายซี่ สลบคาที่  คนอื่น ๆ ต่างก์็บาดเจ็บหัวร้างข้างแตก ไปตาม ๆ กัน ยกเว้นพวกรัดเข็มขัดทัน  ที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น      ส่วนข้าวของใช้ในรถและกระเป๋าเดินทางของผู้เข้าอบรมที่อยู่บนหิ้งวางของเหนือศรีษะ ต่างก็ตกจากหิ้งลงมาใส่หัวผู้ที่นั่้งอยู่ข้างล่างแทบจะทุกคน และสิ่งของเหล่านั้นก็กระจัดกระจายเกลื่อนกลาด ทั่วพื้นรถ  บางอย่างกกระเด็นออกทางประตูอัตโนมัติที่เปิดอ้าออกเองเพราะแรงเหวี่ยงอย่างรุนแรง       พวกเราคนหนึ่งที่รัดเข็มขัดไม่ทัน  เคราะห์ร้ายหน่อย  กระเด็นออกประตูอัตโนมัติขณะเปิดเองไปปะทะกับต้นไม้่ใหญ่ริมทางที่รถไถลไปแน่นิ่งไป       ผู้ที่มาช่วยพวกเราพวกแรก  คือบรรดาเจ้าหน้าที่สถานีรถไฟและ ชาวบ้านบริเวณนั้น  กับอาสาสมัครกู้ภัยท้องถิ่นอีกกลุุ่มหนึ่ง  สรุปแล้วมีพวกเราเกินครึ่งบาดเจ็บมากต้องนอนพักรักษาตัวที ห้องพยาบาลของสถานีรถไฟ   ที่บาดเจ็บเล็กน้อยถูกส่งตัวกลับโตเกียวแล้ว  ผมซึ่งอยู่ในพวกที่ต้องนอนรักษาตัวที่สถานีรถไฟกับเขานั้น   หัวใจล่องกลับไปหาน้องโอสุเกะที่เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่กี่วันตลอดเวลา    เป็นห่วงว่าเธอจะตกอกตกใจไปยกใหญ่ว่าผมอาจอาการหนัก  และอาจรีบเดินทางมาเยี่ยมผมตามลำพัง  ซึ่งอาจเกิดอันตรายบางประการแก่เธอได้  ย่ิงทำให้ผมห่วงมากขึ้น    จึงขอให้นายสถานีรถไฟ ช่วยโทรศัพท์ไปบอกเธอว่าผมไม่เป็นอะไรมากหรอก ไ ม่ต้องมาเยียม    ระหว่างอยู่รักษาตัวที่สถานีรถไฟกลางป่าเขาห่างไกล นั้น   ในวันต่อมาผมสังเกตุพบว่าลูกสาวนายสถานี ฯ อาสาสมัครพยาบาลคนหนึ่ง .......( โปรดรออ่านต่อตอนต่อไป )