จงบอกครูว่าเธอเป็นใคร???

"เด็กหนีไม่ยอมเรียน โดดเรียนเพราะเหตุใด ใครตอบได้ไหม เด็กไปเพราะใจเบ่ง แม่ให้ไปขายของ ครูสอนไม่ดีเอง เด็กรักเป็นนักเลง อื่นๆอีกมากมาย"

          ในภาคเรียนที่ 1/2560 นี้ ได้มีโอกาสเป็นที่ปรึกษานักเรียนชั้น ม.1/7 มีจำนวนทั้งหมด 43 คน ในช่วงฤดูสอบปลายภาคเทอมนี้ เนื่องจากโรงเรียนมีกิจกรรมเยอะทำให้การสอบปลายภาคล้าช้า เป็นเหตุให้นักเรียน ม.ต้น ต้องสอบเพียง 2 วัน คือ วันพุทธ ที่ 20 และ วันศุกร์ที่ 22 กันยายน 2560 

           ช่วงว่างระหว่างรอข้อสอบ ได้มีโอกาสถ่ายรูปเล่นกับเด็กๆ ในห้องที่ปรึกษา ในการเป็นที่ปรึกษานักเรียนชั้น ม.1 ก็นับว่ามีความดื้ออยู่มาก เนื่องจากธรรมชาติของเด็กวัยนี้ คือ ช่วงอายุ 13 ปีนั้น ถ้าว่ากันตามจริง ก็เป็นช่วงอายุที่ซุกซน น่าจะได้มีโอกาสอยู่กับธรรมชาติ วิถีชีวิต มากกว่าจะมาอยู่ในห้อง
สี่เหลี่ยมแคบๆในรั้วโรงเรียน   

            ในขณะที่ดำเนินการสอบไปอย่างเรียบร้อยนั้น มีเด็กชายคนนึงขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเขากลับมาครูได้กลิ่นบางอย่างจางๆที่เสื้อของเด็กชาย และพบว่าระหว่างสอบเด็กชายมีอาการไม่เป็นสุข หลังจากทุกคนทำข้อสอบครบหมดทุกวิชาแล้ว ครูจึงออกคำสั่งให้เด็กชายอยู่เป็นคนสุดท้ายและมอบหมายหน้าทีให้เก็บโต๊ะ เก็บขยะให้เรียบร้อย ครั้นเด็กชายไปทิ้งขยะด้านล่างอาคาร ครูได้ถือวิสาสะค้นกระเป๋าเด็กน้อย จึงได้พบต้นตอของกลิ่นจางๆบางอย่างในกระเป๋าของเด็กชาย เป็นบุหรี่ 1 มวน เมื่อเด็กชายกลับขึ้นมา พบว่าครูรู้ในสิ่งที่ซ้อนเร้นนั้น เขามีสีหน้าตกใจและหยิ่งทรนงไปพร้อมๆกัน แววตาเขาบ่งบอกว่าถ้าวันนี้ต้องโดนครูตีให้ตาย ก็พร้อมจะตายไป 

              ครูจึงสอนเด็กชาย

              ครู : ทำไมเธอถึงสูบบุหรี่

               เด็กชาย : ไม่ตอบ ดวงตามุ่งมั่นและมองเมินไปทางอื่น

               ครู : โปรดหันมาสบตาครู แล้วจงตอบคำถาม ทำไมเธอถึงอยากสูบบุหรี่ แล้วเอาเงินที่ไหนไปซื้อบุหรี่

                เด็กชาย : แววตามองเมินไปทางอื่น ไม่สบตาครู และไม่ตอบคำถาม

                ครู : หากเธอไม่อยากพูด ครูจะไม่ให้พูด อย่างนั้นจงเขียนมาบอกครู ว่าทำไมถึงอยากสูบบุรี่ จงเขียนเป็นเรียงความว่าเล่าให้ครูฟังว่าเธอคือใคร แล้วทำไมถึงต้องสูบบุหรี่ ถ้าครูได้รู้จักเธอ และรู้เหตุผลของเธอ ครูจะไม่ทำโทษเธอ แต่ถ้าครูไม่ได้อ่านเรียงความนั้น ครูจะไล่เธอออกจากโรงเรียนนี้ (คำขู่ของครู) พูดจบครูจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้

                เช้าวันต่อมา เด็กชายคนเดิม นำเรียงความมาส่งครู ครูจึงได้รู้จักเด็กชายในวันนั้น ข้อความในเรียงความ "ผมสูบบุหรี่เพราะคิดว่ามันเท่ห์ ผมอยากลองเพราะรุ่นพี่ชวนผมลอง บุหรี่ที่ครูเจอในกระเป๋าผม ผมไม่ได้ซื้อหรอกครับ รุ่นพี่ให้ผมมา แต่ต่อไปนี้ผมจะไม่สูบบุหรี่แล้วครับ เพราะผมไม่อยากออกจากโรงเรียน" 

                  วันนี้เด็กชายแต่งตัวเรียบร้อยถูกระเบียบและมีท่าทีก้าวร้าวน้อยลง และครูก็ไม่ได้กลิ่นจางๆแบบนั้นที่เสื้อของเขาอีกตลอดทั้งวัน

                  บางครั้งเด็กก็ไม่อยากพูด

                  บางครั้งเด็กก็เจ็บปวดกับบางสิ่งที่ครูหรือใครไม่เข้าใจ

                   บางครั้งที่เด็กไม่สบตาและก้าวร้าว เพราะอาจขาดทักษะที่จะแสดงอย่างอื่น

                   บางครั้งต้องลองหาวิธีอื่นให้เขามีโอกาสบอกเราได้บ้าง ว่าเขาคือใคร????

               

                

[ธิ]

ชอบมากเลยค่ะ  

๑. ที่คุณครูไม่ได้ตัดสินเขา  ก่อนที่จะ "รู้จัก"  ตัวตนเขาจริง ๆ

๒. ชอบความช่างสังเกต  แม้กลิ่นจาง ๆ (คนอื่น ๆ ใกล้ตัวคงหนาว  อิ อิ)

๓. คุณครูช่างเอาใจใส่  และเข้าใจน้องนักเรียน

๔. เปิดโอกาส  หาวิธีให้น้องเขาได้แสดงตัวตน  คงมีวิธีแสดงความเท่ห์แบบอื่น ๆ รออยู่นะคะ

ชื่นชมคุณครูพิมพ์นะคะ