๘. เดินทางมากราบพ่อ..กลับไปสานต่อ..งานที่พ่อทำ

          ผมออกจากบ้านตั้งแต่ตีห้า..ถึงท้องสนามหลวง ยังไม่หกนาฬิกา ภาพตรงหน้าผมรู้สึกระทึกใจ ผู้คนมากมาย..มองคล้ายคลื่นฝูงชน เดินไหลไปตามทาง ที่เจ้าหน้าที่ตะโกนบอก มองชุดดำแล้วเหมือนมืดฟ้ามัวดิน ต่างเร่งรีบเดินมาต่อแถว แน่นขนัดอยู่ตรงสะพานผ่านพิภพลีลา...

         หน้าโรงแรมรัตนโกสินทร์..หลายพันคนเพิ่งลงจากรถ เกาะกันเป็นกลุ่มใหญ่ รอสัญญาณข้ามถนน เพื่อเข้าสู่เส้นทางเดินที่เจ้าหน้าที่ตำรวจชี้ให้เดิน...     

         เกือบหนึ่งชั่วโมง ที่ผมเดินคดเคี้ยวอยู่บนถนน วนไปวนมาเหมือนเขาวงกต ผู้คนนับหมื่นเช่นนี้ ให้เดินตรงๆเข้าสู่พระบรมมหาราชวังเลยทีเดียว คงเป็นไปได้ยาก จึงต้องเดินๆหยุดๆ เพื่อไม่ให้แออัดตรงประตูทางเข้าพระที่นั่ง...

         ๐๗.๓๐ น. ผมเดินอยู่วงใน..รอบสนามหลวง และรู้ได้ทันทีว่า เพิ่งมาได้ครึ่งทางเท่านั้น มองข้ามฟากถนนออกไป ในเส้นทางที่ผมเพิ่งเดินผ่านมา ..ชุดดำ..ยังเดินเรียงรายไม่ขาดสาย มองทั้งข้างหน้าข้างหลัง..สุดลูกหูลูกตา ชุดดำเต็มไปหมด..

        ผม..ก็คงเหมือนทุกคน..ที่อยู่บนเส้นทางเดียวกัน ไม่มีใครรู้สึกเหนื่อยอ่อน เดินตามกันไป ด้วยจิตใจที่สุขสงบ จะถึงรั้ววังเมื่อไหร่ก็ได้ จะให้นั่งเก้าอี้ หรือจะให้ยืนเรียงแบบไหน ทำได้อย่างพร้อมเพรียง..เพราะทุกคนมีเป้าหมาย..เหมือนหัวใจดวงเดียวกัน..

        ๐๘.๓๐ น. ผมเดินเข้าสู่ประตูวัดพระแก้ว..ในช่องทางเดินของระเบียงโบสถ์..ที่รายล้อมด้วยภาพวาดเรื่องรามเกียรติ์ เป็นจุดที่ร่มรื่นที่ผมได้พักยืนนานที่สุด จากจุดนี้ไปจะเข้าสู่ประตูของพื้นที่พระที่นั่งจักรีมหาปราสาท..

        ผมสูดยาดมให้ความรู้สึกที่สดชื่น แหงนมองดูภาพวาดบนเพดานที่สวยงามอย่างเพลิดเพลิน..แล้วก็รู้สึกตกใจ ที่มีคุณผู้หญิงชุดดำที่ยืนอยู่ข้างหน้า ถอยมาปะทะผมนิดนึง..

        ภาพตรงหน้าผม..คุณยาย..นั่งเอนกายอยู่กลางวงล้อมของผู้คน เสียงร้องเรียกขอยาดมดังไปทั่ว..ผมรีบส่งให้ทันที..ผมถามคุณยายว่ามาจากไหน อาการเป็นอย่างไรบ้าง...

       คุณยาย..วัย80 ปี..พลัดหลงจากลูกหลาน แต่คุณยายก็ไม่ยอมปริปากบอกใคร ใจของคุณยายยังคงแน่วแน่ที่จะเดินไปข้างหน้า..

       คุณยาย..เดินและยืนนานจนเริ่มอ่อนล้า..แต่แววตายังสดใส. และปลื้มปิติ เฝ้าจดจ้องมองไปยังพระที่นั่งจักรีมหาปราสาท อย่างมีความหวัง..

       อีกไม่กี่อึดใจ..คุณยายก็จะได้เข้าสู่พระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท..ได้กราบพระบรมศพของพ่อ..ที่คุณยายรอคอยมาหลายเดือนแล้ว..

       ตอนนี้..สายตาคุณยายพร่ามัว ความรู้สึกดับวูบ แล้วทรุดฮวบลงกับพื้น..ตรงหน้าผมและผู้คนมากมาย..

       "ไหวไหมครับคุณยาย " คุณยายยังมีสีหน้างุนงง เจ้าหน้าที่สำนักพระราชวังและพยาบาล  เดินมาดูอาการของคุณยาย.....

       สักครู่..คุณยาย เริ่มรู้สึกตัว..พร้อมรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่คุณยายมีความสุข เหมือนว่าคุณยายจะได้พบในสิ่งที่มีคุณค่าที่สุดในชีวิต..

       รอยยิ้มเหมือนว่า..คุณยายจะได้ของขวัญล้ำค่า..ในเช้าวันใหม่..ของชีวิตคุณยาย..

       คุณยาย..ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น..เหลียวมองไปรอบๆ สายตาบ่งบอกว่าคุณยายยังไม่พบลูกหลานเลย แม้แต่คนเดียว..

       "ยายขอบใจทุกคนนะ..ยังใงก็พายายไปกราบพ่อหลวงด้วยคนนะ.." คุณยายพูดด้วยเสียงอันสั่นเครือ

       “ครับ..คุณยาย.” ผมตอบในใจ..เราจะเดินไปด้วยกันครับ..ขอบคุณคุณยายเช่นกัน ที่ทำให้ผมมองเห็น"หัวใจ" ที่เต็มไปด้วยความรักและความศรัทธาในพระองค์ท่าน...

       หัวใจที่มีแต่ความมุ่งมั่น พยายาม ทำสิ่งที่ดีงามให้บรรลุวัตถุประสงค์ พุ่งตรงสู่เป้าหมาย ไม่ละทิ้งกลางคัน..ปัญหาและอุปสรรค เป็นเรื่องเล็กน้อย ที่ต้องมองข้ามและก้าวผ่านไปให้ได้...

       วันนี้..คุณยายช่วยปลุกจิตสำนึกให้ผม..ให้มีพลังใจ..จงสู้ต่อไป..ไม่มีอะไรยากเกินกว่าความพยายาม..

       ๐๙.๐๐ น. ผมกับคุณยาย..ก้าวเข้าสู่พระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท ก้มลงกราบพระบรมศพของพ่อ ด้วยจิดใจที่แน่วแน่..ระลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณ ที่ทำให้ลูกใช้ชีวิตอย่างมีความสุข..บนแผ่นดินของพระองค์ท่าน..

       ลูก..จะทำงานตามพระราชดำริ..ลูก..จะใช้วันนี้..เป็นบทเรียนเริ่มต้นงานแห่งความดี กลับไปโรงเรียนครั้งนี้..จะไปสานต่องานที่พ่อทำ..และทำให้ดีที่สุดในชีวิตข้าราชการครู...

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๙  กรกฎาคม  ๒๕๖๐

(ครบรอบ ๑๑ ปีในโรงเรียนขนาดเล็ก)