​เพลงพื้นบ้านชีวิตครูชีวิตคน(กลอนลิด)

เพลงพื้นบ้านชีวิตครูชีวิตคน(กลอนลิด)

เอ่อ.....เอ้อ....เออ...เอ่อ...เอิง...เง้อ...เอ่อ...เอิ๋ง....เงย..ฮื่อ..

อันวิชาชีพครู หดหู่แต่ไม่ห่วย
เงินทองไม่รวย แต่มากด้วยลูกศิษย์
ไอ้ที่มากก็ยังมี ก็คือหนี้สหกรณ์
เป็นเศรษฐีเงินผ่อน ทุกคืนนอนครุ่นคิด
จะเกษียณปลายกันยา หนี้ยังปาไปค่อนล้าน
ต้องผ่อนรถผ่อนบ้าน อีกเจือจานญาติมิตร
ทั้งค่าน้ำค่าไฟ ค่าอะไรจิปาถะ
ค่าสังสรรค์พบปะ ค่าหมูกระทะทุกอาทิตย์
ค่าโทรศัพท์ก็ต้องเตรียม จานดาวเทียมอินเทอร์เน็ต
ค่าเทอมลูกเบ็ดเสร็จ ปีละเจ็ดหมื่นนิดนิด
นี่ไม่รวมค่าอาหาร ที่รับประทานทุกวัน
เพราะบางทีเมียฉัน ก็ช่วยกันจ่ายตามสิทธิ์
เพราะเธอเป็นแม่ครัว เธอรู้ทั่วเรื่องอาหาร
ส่วนฉันเป็นพ่อบ้าน ไม่เชี่ยวชาญใกล้ชิด
ใครจ่ายตลาดก็ออกตังค์ เป็นบางครั้งบางคราว
ถ้าเมียฉันจ่ายยาวยาว ก็บอกกล่าวโดยสะกิด
ขอแบงค์ร้อยเป็นบางวัน บอกแบงค์พันไม่มีทอน
ใครซื้อก่อนก็จ่ายก่อน ไม่เดือดร้อนหงุดหงิด
เราถ้อยทีถ้อยอาศัย เราต่างก็ได้เงินเดือน
เป็นพ่อบ้านไม่แชเชือน ดูบ้านเรือนทั่วทุกทิศ
แต่บางครั้งทำงาน จนที่บ้านเริ่มบ่น
ว่าเป็นคนของประชาชน ภารล้นจนเป็นพิษ
อยู่นอกบ้านงานฟู่ฟ่า พอกลับมานั่งจ๋อง
งานครอบครัวตัวบกพร่อง บางคราวต้องพลาดผิด
ลูกต้องไปฟังผล ไม่มีคนดูแล
เพราะทั้งพ่อทั้งแม่ คอยมีแต่งานตามติด
งานหลวงไม่เคยขาด แต่งานราษฎร์สะดุด
บางอย่างควรจะต้องหยุด มันถึงจุดวิกฤต
อยากจะเถียงอยากบอก ไม่นานหรอกก็ได้พัก
ต่อไปนี้งานหนัก จะได้พักกายจิต
หนึ่งตุลามาถึง ห้าเดือนครึ่งนับถอยหลัง
ชีวีครูสู่ความหวัง การปล่อยวางปลายชีวิต

เอ่อเอ้อเอ๋ย แล้วชีวิต