เราไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า การศึกษากับชีวิตเป็นคนซีกโลกกัน แท้จริงการศึกษากับชีวิตเป็นของคู่กัน นักปราชญ์บอกว่า เพียงแค่เราก้าวเท้าออกจากห้อง เราก็ได้ความคิดอะไรหลายอย่าง นั้นหมายความว่า ทุกขณะลมหายใจเข้าออกคือการศึกษา เพียงแต่การศึกษาที่ว่านี้ไม่ใช่การศึกษาที่มนุษย์จัดระบบขึ้นมา (การศึกษาในระบบ) จริงอยู่ ชาวนามิได้เข้าเรียนหนังสือในชั้นเรียน แต่หลังเลิกจากการเก็บเกี่ยวข้าว ชาวนาได้พูดคุย ปรึกษาหารือ ถามสาระทุกข์สุขดิบ ถามวิธีการเก็บเกี่ยวข้าว ถามอะไรหลายๆ อย่าง นั้นคือการแสวงหาความรู้และเป็นวิธีหนึ่งสำหรับการตรวจสอบความรู้ตลอดถึงการทดลองปฏิบัติ เป็นอย่างไร การที่เราถามความรู้ของใครสักคนหนึ่ง สิ่งหนึ่งที่เราคิดคือ เรารู้เรื่องนี้หรือไม่ สิ่งที่เขาพูดออกมานั้น เมื่อเทียบกับเราแล้วห่างไกลกันเพียงใดกับความรู้ที่เรามีอยู่ อีกอย่างหนึ่งถ้าเรามีเกล็ดเล็กเกล็ดน้อย เรานั่นเองที่จะเพิ่มเติมความรู้ให้กันและกัน จริงอยู่ห้องเรียนที่เป็นชั้นเรียนหรืออาคารสูงๆ ของคนเหล่านี้ไม่มี เขานำสิ่งใดมาเป็นห้องเรียน "บ่อน้ำร้อน" ที่หนองเสือ ร้านน้ำชา ที่นครศรีฯ เพิงพักของชาวเล นั่นคือโรงเรียนของเขา ดังนั้น การศึกษาแม้เราไม่ได้เข้าชั้นเรียนในระบบ ไม่ได้หมายความว่า เราไม่ได้เรียน เราศึกษาอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก
การเรียนรู้มีอยู่ทุกลมหายใจ
แค่เพียงหายใจเข้าเราก็เรียนรู้ถ้าใส่ใจเรียนรู้ เราหายใจออกก็เพียงปล่อยลมออกมาความรู้ไม่ได้หลุดตามมาด้วย
ขอเพียงไม่ละทิ้งการเรียนรู้ การเรียนรู้ก็จะอยู่คู่กับเราไปตลอด