เขียนชีวิต (๖) เรียนรู้อารมณ์ด้านลบ

ต่อจากบันทึก เขียนชีวิต (๕) สะบักสบาย นะคะ

บ่ายของวันนี้ เริ่มมาจัดพื้นที่ตัวเองก่อน นอนท่าศพ หลับตา รออาจารย์

วันนี้มีความตึงที่น่องขวาและสะบักขวาเล็กน้อย

ปีก่อนยังชอบเป็นตะคริวที่น่องขวา กลัว ... นอนลุ้นว่า อย่าเป็นนะ ๆ

อาจจะเกินขีดความสามารถที่ร่างกายเคยใช้เพิ่มจากเดินออกกำลังกายตามปกติ

จดจำเรื่องราวไม่ได้ คล้าย ๆ ให้รักอวัยวะส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย

แถมตกใจตื่นเพราะเสียงกรนตัวเอง .... วื้ดนึง

ฟ้องว่า ง่วงจริง หลับจริง หุ หุ

^_,^

เริ่มดูคลิปแรก นักเรียน ป.๔/๑ จากญี่ปุ่น บันทึกไว้ว่า ชื่อเรื่อง แบ่งปันและเข้าใจ

ประสบการณ์อารมณ์ในอดีตด้านลบ เช่น การสูญเสียคุณย่า ได้ทำให้มิฟุยุรับรู้ว่ายังมีเพื่อนที่รู้สึกเหมือนกัน

เราไม่ได้แตกต่างจากคนอื่น เรายอมรับประสบการณ์อารมณ์นั้นได้

เราเข้าใจอารมณ์ที่เกิดภายในตัวเรา อาจจะมีมุมคล้าย เหมือนเพื่อน หรือคนอื่น ๆ

เดี๋ยวเราก็ผ่านไปได้

รู้สึกเอาอารมณ์เราไปใส่มิฟุยุแทน

^_,^

คลิปสอง ตั้งชื่อว่า ด้อยค่า อับอาย เปล่าเปลี่ยว

แต่เปรียบเทียบกับคลิปแรกแล้ว ความรู้สึกน้อยกว่า ไม่ค่อยอิน ไม่ค่อยเข้าใจนัก

นึกเรื่องตัวเองตั้งนาน โดนแกล้งล้อชื่อพ่อ งง ตกใจ ไม่เข้าใจว่าล้อทำไม

แต่ก็ไม่ได้โกรธ หน้าคงจะเจื่อน ๆ แล้วเพื่อนก็เปลี่ยนคุยเรื่องอื่น

ผลต่อตัวเอง ไม่พยายามแกล้งใคร ไม่ทำให้อับอาย คงไม่มีใครชอบ

เห็นเพื่อนผู้ชายแกล้งเปิดกระโปรงเพื่อนผู้หญิง

แต่ก็ไม่ได้ทำอะไร กลัวเพื่อนผู้ชายมาไล่เปิดกระโปรงเราด้วย

^_,^

คลิปสาม ตั้งชื่อว่า กล้า ๆ กลัว ๆ

เป็นพวกเดียวกัน กล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็กล้าให้เหตุผลครู อย่างนอบน้อม

จนครูยอมให้เพื่อนออกไปเล่นแพพายในสระน้ำพร้อมทีมเพื่อน ๆ

เคยรักษาการ ผอ. กล้า ๆ กลัว ๆ ไม่รู้จะทำได้ไหม ให้ทำลองทำดู ไม่มีใครก็ต้องทำ

รู้แหละว่าไม่ชอบ มีนายแพทย์มาทำจริง ๆ จึงโล่ง สุขสบาย

ออกปฏิบัติงานตอนเย็น ตั้งวงสนทนา "โสเหล่" พ่อแม่ผู้ปกครองคนเลี้ยงเด็ก

กล้า ๆ กลัว ๆ ไม่เคยทำมาก่อน (เคยฝึกสนทนากลุ่มตอนเรียน)

เพราะคิดถึงผลลัพธ์ เป้าหมายที่ต้องการเปลี่ยนการดูแลสุขภาพปากและฟันของลูกหลานที่เขารัก

หรือตั้งใจว่าจะฟังนานขึ้น พยายามไม่ตัดสิน

เพื่อ React อย่างนิ่ง ไม่โกรธคนไข้

^_,^

เข้าวงเล็ก ๔ คน วง Share ฟังกันและกัน

น้องไม่เคยขับรถมาก่อน จับกุญแจได้ขับไปรับอาหารที่สั่งมางานทำบุญบ้าน

เพราะไม่มีใครไป ขับไปทั้งกลัว ๆ แต่ก็สำเร็จ

เราพ่อเสียปี ๑ Summer แม่เสียตอนจะจบทำงาน

น้องน้ำตาซึม ๆ ตาม

อารมณ์ที่ไม่ค่อยได้สัมผัส ไม่ค่อยเข้าใจนัก ยอมรับได้ว่าคนอื่นมีอารมณ์นั้นได้

ลดความประมาทช่วงที่เหลืออยู่

ไม่มีใครบอกล่วงหน้า

ทุกคนต้องตาย มีการจากไปของใครบางคน

เวลาปัจจุบัน ใช้ให้ดีกว่า

อะไรไม่พึงโกรธ อะไรไม่พึงหงุดหงิด

^_,^

พักยก เดี๋ยวต่อกิจกรรมภาคค่ำนะคะ

^_,^