ใบ้กตัญญู เรื่องสั้นสอนคน

ใบ้กตัญญู เรื่องสั้นสอนคน เจ้าใบ้เป็นลูกกตัญญู เขามีมารดาที่ชรามากแล้ว ไม่ว่ามารดาจะหิวหรือหนาว เจ้าใบ้มักจะรู้ก่อนเสมอ โดยไม่ต้องรอให้มารดาบอก ครอบครัวเจ้าใบ้ยากจนไม่มีอะไรจะกิน จึงต้องไปขออาหารที่คนเขากินเหลือมาเลี้ยงดูมารดา เมื่อได้อาหารมา เขาจะต้องเอาไปวางต่อหน้ามารดา รอจนกว่ามารดากินอิ่มแล้วตนถึงจะกิน หากมารดายังไม่ได้กิน เขาไม่เคยที่จะกินก่อน เวลาที่มารดาอารมณ์ไม่ดี เขาจะแสดงเป็นตัวตลกเต้นระบำเหมือนเด็ก ๆเพื่อให้มารดาขำขันคลายอารมณ์

มารดาเขามีลูกเพียงคนเดียวคือเจ้าใบ้ แรก ๆ เมื่อนางรู้ว่าลูกชายเป็นใบ้ก็รู้สึกเสียใจ ต่อมาก็ทำใจได้ ครั้นเวลาผ่านไปนานเข้านางกลับรู้สึกว่าการมีลูกเป็นใบ้แต่กตัญญูยังดีกว่าลูกคนอื่นที่ไม่ใบ้เสียอีก ต่อมามารดาเจ้าใบ้ใด้เสียชีวิตลง ขณะที่คนในหมู่บ้านกำลังปรึกษาถึงเรื่องการบริจาคเงินช่วยงานศพ เจ้าใบ้ก็โผล่เข้ามาแล้ว จูงมือพวกชาวบ้านไปที่ข้างบ่อน้ำแห่งหนึ่ง แล้วชี้มือชี้ไม้ลงไปในบ่อ ทีแรกทุกคนไม่เข้าใจความหมาย ครั้นเมื่อไต่เชือกลงไปดูก็ได้พบเงินเหรียญจำนวนมากมาย ซึ่งเพียงพอแก่การซื้อโลงและค่าใช้จ่ายในการจัดงานศพมารดา ก็ไม่ทราบว่าเงินเหล่านี้ได้มาจากไหน บางคนว่าทุกวันเมื่อเจ้าใบ้กลับจากการขอทาน เขาจะต้องโยนสตางค์หนึ่งอันลงไปในบ่อ สะสมเป็นเวลาหลายปี จึงมีเงินมากมายเช่นนี้หลังจากงานศพของมารดาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่มีผู้ใดพบเห็นเจ้าใบ้อีกเลย